Stígandi - 01.07.1943, Qupperneq 69

STÍGANDI
BJARNI STÓRHRÍÐ
59
hvers vegna bar þig hingað öllum ókunnugan vestan úr sveit-
um?“ spurði ég.
„Líklega örlög, en við getum sagt rás viðburðanna. Ég varð
fyrir sárri reynslu á æskustöðvunum. En hingað fór ég til
hefnda“. „Hefnda?" endurtók ég forviða.
Bjarni brosti þyngslalega. „Það er ekki æsandi kapituli sagan
sú“, sagði hann, „en ef þú villt, skal ég segja þér hana, hver veit
nema þú verðir þess umkominn síðar að leggja mér liðsinni,
þegar ég get ekki lengur talað máli mínu“. „Ég er allur eyru og
augu“, svaraði ég og hagræddi mér á garðbrotinu.
„Ég var tvítugur þá“, hóf Bjarni frásögn sína. „Okkur hafði
verið vel til vina, mér og Sólveigu frá Hvoli, en vorið, sem við
urðum tvítug, ákváðum við að fylgjast að lífið á enda. Það varð
einmuna sumar, sumarið það. En þótt það hefði verið kalt og
stirt, hefðum við Sólveig ekki vitað af því. Ég veit það er ótrú-
lega barnalegt, en enn í dag eftir full 30 ár finn ég til ljúfsárrar
kvalar, þegar ég heyri Sólveigar nafnið nefnt. Auðvitað var það
heimskulegt að ímynda sér, að slík fullsæla sem okkar Sólveig-
ar stæði lengi, en um slíkt var ekki hugsað þá, því urðu mér við-
brigðin slík, er allt var úti, að mér lá við fullkominni vitfirringu.
Þú hefðir átt að sjá hana Sólveigu. Hún var lítil og grönn, næst-
um því drengjaleg í vexti. En þol hennar og þrek var ótrúlegt.
Hún var síkát og geislandi af lífsfjöri, og mér fannst hún dásam-
lega falleg, án þess þó að geta sagt, í hverju fegurð hennar fólst.
En nú veit ég, að það voru augun, „erfðasilfur móður minnar“,
eins og hún kallaði þau. Fyrr en við vissum af, var sumarið lið-
ið, lyngið var orðið rautt og berin höfðu.frosið.
Nú var kominn tími til að ráðstafa vetrartímanum. Reyndar
var það fljótgert með minn, ég héldi auðvitað áfram námi. En
hvað þá um Sólveigu?
Ég gleymdi að geta þess, að Sólveig var foreldralaus, og það
var erfiðara þá en nú. „Ég ræð mig að Bjargi í vetur“, sagði hún,
„þú kemur heim í jólaleyfinu og þá fæ ég að skreppa yfir til
ykkar, það er svo stutt“. — Þetta varð að ráði.
Bjarg stendur hinum megin við lága heiðaöxl, sem bærinn,
er ég ólst upp á, stendur undir. Um hálftíma gangur er á milli
bæjanna og góð leið í góðri færð. En þess þurfti að gæta vel í
dimmu að halda ekki of mikið inn til heiðarinnar, því að þá gat
menn borið inn á endalausar auðnir öræfanna, þar sem torgætt
er um öll kennileiti, nema fyrir því kunnugri menn.