Fréttir - Eyjafréttir - 01.09.2011, Blaðsíða 11

Fréttir / Fimmtudagur 1. september 2011
11
JÓNBI OG GUÐBJÖRG, bjartsýn þrátt fyrir allt. -Þessi veikindi stoppa okkur ekkert, við höldum bara áfram og hugsum alveg eins og önnur ung hjón. Auðvitað þurfum við að
spila með veikindunum en við erum farin að læra betur inn á að lifa með þeim. Krabbameinið er hluti af okkar lífi en stjórnar því ekki,“ sagði Jónbi.
Rétt gengur fjárhagslega
Hjónakomin segja að þau standi
þokkalega fjárhagslega þótt það
kosti sitt að vera veikur. „Við
höfum fengið mikla hjálp og býðst
enn meiri hjálp en við stöndum
ágætlega í dag. Allur okkar pen-
ingur fer auðvitað í veikindin enda
kostar mikið að fara á milli Eyja
og Reykjavíkur, jafnvel oft í
mánuði. Jón Bjöm borðar ekki
spítalamatinn þannig að þetta er
fæði fyrir tvo, uppihald fyrir mig
auk þess rekstur á bíl, sem er ekki
lítill. Ég prófaði að vinna en það
gengur ekki. Jónbi þarf aðstoð og
stuðning og ég verð að vera til
staðar. Við ætlum saman í gegn-
um þetta.“
„Við emm að taka út lífeyris-
sjóðinn minn í þessu. Ég hef auð-
vitað unnið eins og skepna frá því
að ég var ungur og sem betur fer
búinn að byggja mér upp mjög
góðan lífeyrissjóð sem ég get nýtt
núna. Ég hef ekki fengið neinar
bætur því ég vann svo mikið og
var með góðar tekjur. Við gemm
aldrei neitt fyrir okkur aukalega,
nema núna í fyrsta skipti fómm
við í utanlandsferð til Italíu, sem
var brúðkaupsferðin okkar.
Fjárhagsleg staða okkar er ágæt.
Guðbjörg fær umönnunarbætur frá
sínu stéttarfélagi en allt okkar fé
fer í þetta. Það mætti enginn
aukakostnaður koma inn í dæmið,
þetta gengur eins og er. Við erum
ekki millar, þótt ég hafi náð í
konuna mfna í þyrlu. Það var bara
vinargreiði," sagði Jónbi og brosti.
Guðbjörg bætir því við að lyfja-
kostnaðurinn á einu ári hafi verið
370 þúsund krónur, eftir niður-
greiðslu hins opinbera.
Jónbi segir jafnframt að þótt
margir haldi það, þá venjist það
ekki að vera í krabbameins-
meðferð. „Fólk heldur oft að
maður verði sjóaður í þessu en það
er alls ekki þannig. I raun er þetta
á hinn veginn, hver meðferð
verður erfiðari og erfiðari. Maður
er lokaður í sex daga inni í sama
herberginu, getur ekki farið út
nema í mesta lagi í tvo tíma á dag
og að vera einn í svona, er bara
ekki hægt. Þetta er mjög slítandi
og það er synd að segja það en
rúmin þama inni á krabbameins-
deild eru ömurleg. Það væri betra
að liggja á gólfinu."
„Ég reyndi einu sinni, þegar ég
fór til Reykjavíkur, að vera með
blað og penna og skrifa það sem ég
vildi segja. Það gekk alls ekki og
Guðbjörg kom strax til að túlka
fyrir mig,“ skaut Jónbi inn í.
Guðbjörg segir að læknamir hafi
verið í vandræðum með að finna út
úr því hvað amaði að Jónba, flestir
vildu meina að þetta væri hálsbólga
en líklega vom þetta eftirköst eftir
erfiða aðgerð í gammahnífnum.
Hann fékk mátt í tunguna hægt og
bítandi en þá tóku við miklir verkir
í löppunum. „Að lokum missti
Jónbi máttinn í fótunum og þá var
hann einmitt að fara í lyfjagjöf í
Reykjavík.
Starfsmenn Herjólfs vom mjög
liðlegir þennan dag, hann skreið úr
bflnum og inn í lyftuna og beint inn
í sjúkraklefann. Þegar við komum
svo í bæinn fór hann beint í verkja-
stillandi meðferð og geislameðferð
á spjaldhrygg. Þá var æxlið komið
að mænunni og þrýsti á taugar sem
olli verkjunum og lömuninni."
Hársbreidd frá því að
lamast
Það mátti ekki miklu muna að
Jónbi lamaðist varanlega og í raun
aðeins dagspursmál hjá honum.
„Æxlið þrýsti taugunum í sundur
og ef ég hefði ekki farið strax í
geislameðferð á þessu svæði hefði
ég lamast fyrir neðan rnitti," sagði
Jónbi og kemur blaðamanni nokkuð
á óvart með næstu setningu.
„Eins og ég segi, þá emm við
búin að vera ógeðslega heppin,"
segir hann og leggur þunga áherslu
á orð sín. „Ég hef aðeins einu sinni
þurft að leggjast inn á spftala á
milli meðferða og það var bara
núna nýlega. Þá fékk ég lungna-
bólgu eftir að hafa farið á fótbolta-
leik með ÍBV.“
Þau segja að ástandið hafi verið
orðið það alvarlegt að læknirinn
hafi m.a. tekið Guðbjörgu á eintal
til að gera henni grein fyrir ástand-
inu. „Hann var að fara í þriðja sinn
í lyfjagjöf. Þetta var í febrúar og
hann sagði að ég ætti í mesta lagi
að búast við því að hann myndi lifa
fram að páskum. Nú er hins vegar
ágúst og hér emm við,“ sagði
Guðbjörg og leit á eiginmann sinn.
„Ég hef alltaf spurt lækninn þegar
við hittum hann, hvort þetta sé ekki
ótrúlegt. Hann hefur alltaf verið
frekar neikvæður á ástandið, reyndi
að draga úr væntingum mínum en
núna síðast sagði hann að þetta
væri í raun og vem alveg ótrúlegt.
Það var mikill léttir fyrir mig,“
sagði Guðbjörg.
Hún er besti vinur minn
En hvað með þig Guðbjörg, hvern-
ig líður þér?
„Mér líður alveg ótrúlega vel. Ég á
auðvitað alveg yndislega fjölskyldu
sem styður vel við bakið á okkur.
Það er gott stuðningsnet í kringum
okkur og ég get alltaf hringt grenj-
andi í mömmu og pabba og þau
koma jafnvel ef því er að skipta.
Auðvitað hefur þetta tekið hellings
toll en maður lærir að meta það
sem maður hefur og mig langar í
dag að gefa eitthvað til baka.
Andlega er ég auðvitað upp og
niður, það koma góðir dagar og
slæmir inn á milli. Við erum mjög
samstillt, ef honum líður illa, þá
líður mér illa. En á sama tíma
eram við mjög ólflc. Ég get ekki
sett mig í hans spor og ég geri ekki
kröfu á að fólk geti sett sig í okkar
spor. Það er ekki hægt nema þú
hafir lent í þessu. Sem betur fer
þekkja þetta ekki margir."
En hvernig var það að vera með
nýjan kœrasta sem greinist með
krabbamein stuttu eftir að þið
byrjið saman?
„Við tókum þessu voðalega létt til
að byrjq með, þangað til við fórum
að átta okkur á alvörunni. Við sett-
umst niður og ræddum þetta en ég
ákvað að standa með mínum
manni. Ég viðurkenni alveg að ég
vissi ekkert hvað ég var að fara út í
en þetta er þvflfk lífsreynsla."
„Það sem hjálpar okkur líka í
þessu er hvað við erum svo rosa-
lega góðir vinir. Hún er ekki bara
eiginkona mín, heldur líka minn
besti vinur og maður segir vini
sínum allt,“ bætti Jónbi við.
Gengu í það heilaga
Þau Jónbi og Guðbjörg gengu í það
heilaga í nýliðnum mánuði en þau
eru sammála um að dagurinn hafi
verið þeim ógleymanlegur. „Við
trúlofuðum okkur 2008. Ég bað
hennar þegar hún var að búa til
fiskibollur inni í eldhúsi, eins
rómantískt og það hljómar. Ég fór
á hnén en þetta var fyrirfram
ákveðið því við keyptum hringana
saman.“
„Svo ákváðum við núna í nóvem-
ber í fyrra að gifta okkur. Ég er
búinn að vera að undirbúa
brúðkaupið í eitt ár en hann í viku.
Við hefðum auðvitað aldrei getað
gert þetta án góðrar aðstoðar fólks í
kringum okkur og okkur langar til
að þakka þeim öllum. Þau vita
hver þau eru. Þetta var besti dagur
lífs okkar, ógleymanlegur dagur,“
segir Guðbjörg og þau ljóma bæði
þegar þau rifja hann upp.
„Ég ætlaði að koma honum í
vandræði í athöfninni því ég hafði
skrifað undir skóna mína orðin
„Help me“. Yfirleitt er það brúð-
guminn sem er með eitthvað svona
undir skónum og presturinn kíkti
m.a. undir skónna hjá honum en
fann auðvitað ekkert. En þetta
vakti mikla athygli og það var
mikið hlegið í kirkjunni," sagði
Guðbjörg.
Þyrluferð fyrir flug-
hrædda eiginkonu
Jónbi kom eiginkonu sinni vemlega
á óvart með því að bjóða henni í
þyrluferð strax eftir athöfnina.
„Góður vinur okkar aðstoðaði
okkur við þetta og lögreglan lokaði
malarvellinum fyrir okkur. En við
flugum upp á fjallið fyrir ofan
Seljalandsfoss og tókum nokkrar
myndir þar. Tilgangurinn var ein-
mitt að taka brúðarmyndir og við
fórum líka niður í fjöru og tókum
myndir með Vestmannaeyjar í bak-
gmnni. Svo fómm við auðvitað
líka í smá útsýnisflug yfir para-
dísareyjunum okkar, lentum svo
aftur á malarvellinum og veislu-
gestirnir fylgdust allir með ofan úr
Höllinni þar sem veislan var.“
Þetta hefur verið algjört ævintýri?
„Já, dagurinn var það og reyndar
var öll vikan eitt ævintýri. Ég
hafði smá áhyggjur af því að þyrlan
myndi ekki ná í tæka tíð en það
bjargaðist allt saman. Guðbjörg er
frekar flughrædd og var hæfilega
ánægð þegar hún sá þyrluna.“
Hvernig leist þér á þyrluferðina?
„Þetta var ágætt,“ sagði hún og
hló. „En við fengum frábærar
myndir hjá Bjama Þór og minn-
ingar sem við munu lifa með okkur
að eilífu,“ sagði Guðbjörg.
Hugsum eins og annað
ungt fólk
Eruð þið að skipuleggja fram-
tíðina ?
„Já já, við emm á fullu í því og
höfum rætt okkar framtíð saman.
Við eigum hús og hund og emm
alveg eins og allir aðrir. Hundurinn
okkar er alveg frábær, skynjar alveg
ástandið á mér og fer mjög varlega
að mér ef ég er t.d. á hækjum. Hún
stekkur upp í fangið á Guðbjörgu
en bíður eftir því að ég sé sestur til
að koma til mín. Þessi dýr vita
meira en við höldum. En þessi
veikindi stoppa okkur ekkert, við
höldum bara áfram og hugsum
alveg eins og önnur ung hjón.
Auðvitað þurfum við að spila með
veikindunum en við erum farin að
læra betur inn á að lifa með þeim.
Krabbameinið er hluti af okkar lífi
en stjómar því ekki,“ sagði Jónbi
að lokum.
Júlíus Ingason