Franskir dagar - 01.07.2007, Blaðsíða 7

Franskir dagar - Les jours fran^ais
aöstæöum og að því loknu var haldið af
stað til lands. Voru menn á dekki við að
ganga frá og gera sjóklárt. Þeir höfðu ekki
farið langt þegar þeir fengu á sig hút og
við það reis báturinn og skall illa þannig
að tvö borð, fótaborðið og
kjalsíðuborðið, sprungu.
Sprungan náði frá stefni
aftur með kjölnum.
Þeir sem á dekkinu voru
heyrðu brothljóð og varð
litið niður í lúkarinn. Var
sjórinn þá strax kominn
upp undir bekkjabrún
og var því tekið til við
austurinn. Tveir fóru í
lúkarinn og fyllti annar
fötuna og hinn tók við
og tæmdi. Sá þriðji fór
að dekkdælu og dældi
en Steini var sjálfur við
stýrið.
Þegar þeir höfðu haldið
þannig til lands i nokkurn
tíma fór vélin að hægja á
sér og var þá kominn það
mikill sjór í vélarrúmið
að svinghjólið framan á
vélinni gekk í sjó. Lét þá
báturinn ekki lengur að
stjórn þar sem vélin gekk
svo rólega en stoppaði
þó ekki alveg. Eftir
að hafa komið upp seglum fór Steini að
athuga lestina. Var hún þá orðin hálf af
sjó. Hann fékk sér fötu og jós sem hann
hafði máttinn til og það bar árangur. Eftir
að hafa ausið um stund tókst honum að
ná til botns í lestinni. Vélin fór þá að
snúast aftur og komst á fulla ferð og gekk
nú allt vel um tíma. Allir höfðu
nóg að starfa við austurinn en þar
sem bæði dekkdæla og lensidæla
reyndust stíflaðar fór sá sem var við
dæluna í lestina til að ausa hana.
Fóru þeir nú að nálgast íjörðinn.
Þegar þeir voru staddir austur af
Snæfuglsboða hægir vélin á sér að
nýju en eins og í fyrra skiptið náði
hún fullum hraða eftir smá stund.
Gekk nú allt vel það sem eftir
var leiðar. Þegar að landi kom
eftir erfiðan dag var lagt upp með
biyggjunni og afla og veiðarfærum
landað. Látið var fjara undan
bátnum og kom þá í ljós að fótaborðið hafði
sprungið niður í gegn um kjalsíðuborðið.
Sprungan var um tveggja metra löng og
náði aftur undir lúkarsþilið. í bátnum var
grjótballest og steinflís hafði farið á milli
og haldið rifunni opinni þannig að sjórinn
fossaði óhindrað inn.
Á þessum tíma voru korkabelti einu
björgunartækin um borð í bátum af þessari
stærð. Talstöðvar voru ekki algengar fýrr en
eftir 1950 og gúmmíbátar komu enn seinna.
Það er því óhætt að segja að þeir hafi ekki
verið vel staddir við þessar aðstæður, þar sem
braut á öllum boðum, efvélin hefði stoppað.
Það má því segja að Listerinn hafi staðið sig
vel og eigi sér fáa líka. Farið var með Hafliða
Steini við orgelið sem pantað var eftir katalógfrá Svíþjóð og kostaði 600 kr. Allnokkuð
tónlistarlif hefur alla tið verið á Reykholti, Siguröur faðir Steina spilaði á harmonikku og
mamma hans og amma voru báöar söngelskar. Ellefu ára gamall hófSteini nám í orgelleik hjá
Guðriði Sveinsdóttur sem lengi var organisti í Fáskrúðsfjarðarkirkju, ásamt manni sinum Eiði
Albertssyni. „Amma sendi mig i orgelnám, liún tók ekki annað í mál en barnið lœrði á orgel. í
fyrstu var ég gráti nœst yfir þessu" segir Steini, hann œfði sig fyrstu árin í Álfheimi, sem seinna
hét Kirkjuhvoll, sem var þá Góðtemplarahús og seinna hjá Sigriði Þórðardóttur og Hirti Pálssyni
sem bjuggu í Gilsbakka. „Einnig lærði ég dálítið hjá Kjartani Pálssyni á Sunnuhvoli. Árið sem
við fluttum í nýja Reyklioltfékk ég sænska orgelið. ”
í slipp á Oddaverkstæðið á næsta flóði þar
sem gert var við hann. Þar reyndist Einar
í Odda vel eins og Fáskrúðsfirðingar fengu
svo oft að reyna.
Allt er gott sem endar vel og er Steini
þakklátur Guði fyrir að svo fór. Þeir
sem á bátnum voru með honum í þessari
Hafliði SU-615.
sjóferða voru: Sigurður Bjamason faðir
hans, Valgeir Eiríksson á Gestsstöðum og
Þorgils Guðmundsson í Sætúni.
Atvik á stríðsárunum
Stærri og smærri bátar og trillur
voru gerðar út frá ýmsum stöðum við
Fáskrúðsfjörð á stríðsárunum. Talið er að
um 25-30 bátar og trillur hafi verið gerðar
út víðsvegar um fjörðinn. Á þessum tíma
vom samgöngur á sjó ef ekki vom gengnar
heiðar milli fjarða. Einhverju sinni að
vorlagi árið 1942 fór Steini ásamt Diddu á
trillu frá Fáskrúðsfirði yfir á Kambanes þar
sem foreldrar hennar bjuggu. Ferðin gekk
vel en á leiðinni heyrðu þau flugvélardyn
sem ekki var með öllu
óvenjulegt. Þegar
þangað var komið var allt
heimilisfólkið í uppnámi
sem ekki var undra.
Þýsk herflugvél hafði
flogið yfir lyrr þennan
sama dag og skotið á
vitann á Kambanesi
sem var skammt frá
íbúðarhúsinu að Heyklifi.
Heimilisfólkið hafði flúið
niður í kjallara meðan
ósköpin dundu yfir og
þökkuðu Guði fyrir að
skorhríöinni skyldi ekki
hafa verið líka beint aö
íbúðarhúsinu. Seinna
fréttist að skotiö hefði
verið á íbúðarhús á
Breiðdalsvík. Byssukúla
hafði farið inn i
íbúðarhúsið þar sem
kona var að störfum
án þess að hana sakaði.
Auk þess kom í ljós að
þennan sama dag hafði
verið skotið á báta í
mynni Fáskrúðsfjarðar en kúlurnar hæfðu
bátana fyrir ofan sjólínu án þess að nokkur
yrði fyrir slysi. Þegar farið var að huga
að vitanum lágu kúlur eftir skothríðina
á gólfi vitans án þess þó að hafa valdið
vemlegum skemmdum.
Þetta atvik færði striðið í einu vetfangi
að bæjardymm ibúanna á Heyklifi
sem þó vom svo órafjarri þeim
hörmulegu atburðum sem vom
að gerast á meginlandi Evrópu á
þessum tíma.
Margt hefur á daga þeirra
hjóna drifiö eins og gefúr að skilja.
Stórt heimili sjómanns gerir miklar
kröfur til húsmóðurinnnar, þar sem
á tímabili bjuggu fjórar kynslóðir.
Didda gaf sér þó tíma til að sinna
áhugamálum sfnum í stjórn og starfi
fyrir Krabbameinsfélag Austurlands
um árabil og auk sjómennskunnar
greip Steini oft til þess að spila
á orgel við messur og ýmsar athafnir í
kirkjunum á Búðum og á Kolfreyjustað.
Börn Diddu og Steina era: Anna Guðlaug
f. 1943, Sigurður Jóhann f. 1946, Þórólfur
f. 1949, Jóhanna Rósa f. 1955 og Oddný
Jóna f. 1957. Afkomendur þeirra hjóna eru
þrjátíu.