Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Blaðsíða 54

I
Mosavaxið skífuþakið á húsinu bylgjaðist í hitauppstreyminu. Undir
þakskegginu voru tvö svölungahreiður. Allt frá því snemma um vorið
hafði konan dáðst að leikni fuglanna við hreiðurgerðina. Þeir festu
límkenndan leir á húsvegginn undir þakinu og voru á örskömmum tíma
búnir að byggja fullkomlega egglaga hús með litlu opi efst. Núna heyrði
hún hávært tístið í ungunum þar sem þeir kölluðust á við foreldra sína
sem voru á stöðugu flugi fram og aftur með flugur til þeirra.
Henni þótti vænt um svölungana. Gamla fólkið í þorpinu sagði að
svölungahreiður væru heillatákn.
Er konan lét augun hvarfla yfir matjurtagarðinn sá hún að uppstunginn
flákinn myndaði aflangt sár í gróandann sem nýtekin gröf. í huganum
skipti hún honum í reiti fyrir hinar ýmsu matjurtir sem græða myndu
sárið. Rétt þar sem hún hafði lagt frá sér rekuna sá hún þá glampa á málm
í moldinni. Hugsunarlaust stóð hún á fætur til að fjarlægja aðskotahlutinn
sem reyndist vera látúnshnappur. Hún nuddaði af honum moldina með
fingrunum og velti honum í lófa sér. Framan á hnappinn var greyptur
hakakross.
Þar sem konan starði á glampandi hnappinn í sólinni rann upp fyrir
henni að hann var af þýskum herbúningi frá því í stríðinu. Henni hnykkti
við og óljósu hugboði skaut upp í höfði hennar. Hvaða sögu átti þessi
hnappur og hvemig var hann þangað kominn?
Það var óhugsandi að ímynda sér stríð í hennar garði.
Konan settist aftur í garðstólinn með hnappinn í hálfopnum lófanum.
Hún horfði á húsið sem hafði staðið þarna í meira en öld og reyndi að sjá
fyrir sér fólkið sem þar hafði búið á undan henni. Kannski hafði það líka
glaðst í hjarta sínu yfir svölungahreiðrum.
Nokkra stund sat hún þungt hugsi en vaknaði svo til veruleikans við
að henni var orðið hrollkalt. Það hafði dregið fyrir sólu og óveðursský
hrönnuðust upp úti við sjóndeildarhringinn. I flýti tíndi hún saman
áhöldin og gekk frá þeim í garðskýlinu. Þegar hún sneri til baka eftir
stólnum var orðið hálfdimmt og stórir dropar féllu til jarðar. Loftið var
dauðakyrrt og þrumugnýr barst úr fjarska.
Hún sá að vænlegast var að láta stólinn bara liggja og sneri við að
húsinu. Út um opinn gluggann á stofunni barst vélbyssugjamm og
sprengingar. Glampar frá skjánum lýstu upp herbergið og bjöguðum
skuggum barnanna brá á veggina sem snöggvast.
52
TMM 1991:4