Morgunblaðið - 06.02.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2015
✝ Guðrún Stef-ánsdóttir
fæddist í Reykjavík
19. júní 1915. Hún
andaðist 22. janúar
2015. Foreldrar
hennar voru Stefán
Árnason, f. í Mið-
dalskoti 8. júní
1887, bóndi í Haga
og síðar kaup-
félagsstjóri Fálka-
götu 9 (síðar 7) á
Grímsstaðaholti í Reykjavík, d.
14. janúar 1977, og kona hans,
Guðlaug Pétursdóttir frá
Tumakoti í Vogum, f. 16. októ-
ber 1886, d. 22. maí 1962.
Systkini Guðrúnar voru: Jak-
obína, Pétur Gunnar, Björgvin
Laugdal, Laufey, Árni, Fjóla,
Ingvar, Ágústa og Auður.
Ágústa er búsett í Seattle í
Bandaríkjunum og er ein eft-
irlifandi af þeim systkinum.
Guðrún eignaðist eina dóttur
Fríðu Kristínu Norðfjörð, f.
16.12. 1933, d. 11.5 1973. Eig-
inmaður hennar var Einar Þór
Arason, f. 15.8. 1935, d. 10.9.
ur, f. 25.6. 1991. 4) Gunnhildur,
f. 29.1. 2000.
Guðrún sleit barnsskónum á
Grímsstaðaholtinu og var
snemma farin að hjálpa til við
heimilis- og bústörf, enda var
hún dugnaðarforkur til allra
verka. Hún gekk í barnaskóla
eins og þá var til siðs. Hún
fluttist til Danmerkur og vann
þar í nokkur ár, ásamt því að
fara til Berlínar þar sem hún
og vinkonur hennar lokuðust
inni á stríðstímum. Þegar hún
komst aftur til Íslands vann
hún í Versluninni Kron þar til
hún fór sem skipsþerna á Gull-
fossi og síðar á Brúarfossi og
var á sjónum um margra ára
skeið. Eftir að hún kom í land
vann hún á Landakoti og lauk
þar sinni starfsævi. Hún spilaði
stóran þátt í lífi dóttursona
sinna og langömmubörnin voru
henni ákaflega kær. Hún rækt-
aði garðinn sinn svo eftir var
tekið og var sannkölluð Reykja-
víkurmær. Hún var sjálfstæð,
fylgin sér og verðugur fulltrúi
kynslóðar kvenna sem fengu
einmitt kjörgengi til Alþingis
daginn sem hún fæddist, hinn
19.6. 1915.
Guðrún verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni í dag, 6. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
13.
2005. Synir þeirra
eru: Stefán Guð-
laugur, f. 24.9.
1957, Ari, f. 7.3.
1962, og Ásgeir, f.
30.5. 1966, d. 27.9.
2004. Eiginkona
Stefáns er Eydís
Eyjólfsdóttir, f. 5.5.
1960, og eiga þau
sex börn. Þau eru:
1) Andri Freyr, f.
23.4. 1983, unnusta
hans er Ásthildur Ósk Brynj-
arsdóttir, f. 4.10. 1987, og dótt-
ir þeirra er Júlía Sif, f. 1.10.
2014. Fyrir á Ásthildur soninn
Tristan, f. 8.3. 2007. 2) Stefán
Guðlaugur, f. 30.7. 1987, d.
31.7. 1987. 3) Einar Þór, f. 26.6.
1988. 4) Guðrún Mjöll, f. 11.12.
1991, kærasti hennar er Sindri
Þrastarson, f. 10.9. 1991. 5)
Lovísa Íris, f. 26.1. 2000. 6)
Tómas Elí, f. 19.7. 2002. Eig-
inkona Ara er Ása Guðmunds-
dóttir, f. 8.1. 1965, og eiga þau
fjórar dætur. Þær eru: 1) Fríða
Kristín, f. 14.3. 1987. 2) Guð-
rún, f. 30.7. 1989. 3) Brynhild-
Nú þegar ég kveð Guðrúnu
ömmu mína líður mér eins og ég
sé að kveðja eina af mínum bestu
vinkonum. Eftir að ég flutti á
Tjarnargötuna árið 2010 eyddum
við miklum tíma saman og
reyndi ég að kíkja á hana sem
oftast. Ég fór reglulega til henn-
ar eftir vinnu og þá tók hún iðu-
lega á móti mér með heitri mál-
tíð og búin að leggja á borð. Þótt
hún hafi verið komin á háan ald-
ur var hún ávallt góður kokkur
og tók ætíð vel á móti gestum.
Mér þykir ótrúlega vænt um að
hafa eytt svona miklum tíma
með ömmu minni hennar síðustu
ár. Enda ótrúlega sterk og flott
kona sem mun vera sterk fyr-
irmynd í mínu lífi. Hún átti ekki
alltaf auðvelda ævi, en hún vann
mjög vel úr sínum málum.
Amma var sterkur karakter og
það var stutt í brosið og var hún
algjör húmoristi. Ég gæti talið
endalaust upp skemmtilegar
sögur og það sem var flott í
hennar fari en ég læt þetta duga
í bili.
Ég veit að þinn tími var kom-
inn og ég vona að þér líði vel í
fangi Fríðu ömmu, Ásgeirs og
allra hinna sem taka vel á móti
þér. Ég mun alltaf minnast þín
og sakna. Þín ömmustelpa,
Fríða Kristín.
Guðrún amma á Melhaga var
ótrúlega skemmtileg kona og
ung í anda, hún var alltaf ein af
okkur stelpunum og það var
aldrei neinn aldursmunur á okk-
ur. Það var svo gaman að koma
til hennar á Melhagann, það var
alltaf búið að slá upp flottri
veislu á engum tíma, amma var
snilldarkokkur og ótrúlega flink í
eldhúsinu. Hún vildi alltaf vera
fín og flott til fara, vera nýmóð-
ins eins og hún sagði. Það var
alltaf svo fínt og fallegt í kring-
um hana. Garðræktin var mikið
áhugamál hjá henni og átti hún
örugglega fallegasta garðinn á
Melhaganum. Þrátt fyrir háan
aldur vann hún sjálf mikið í
garðinum sínum og einnig hjálp-
uðum við fjölskyldan henni í
seinni tíð með garðinn. Amma
fylgdist vel með öllu sem var að
gerast, var inni í öllum málum,
hún hafði mikið gaman af að
fylgjast með strákunum okkar í
handboltanum og var stolt af
þeim. Amma var alltaf með allt á
hreinu hvað var að gerast í sam-
félaginu okkar og einnig hvað
var að gerast úti í heimi. Amma
ferðaðist mikið um heiminn enda
var hún mikil heimskona og hefði
verið spennandi að gefa út ævi-
sögu hennar, en hún hafði ekki
áhuga á því að láta alla lesa um
sig. Hún var prívat kona. Amma
fór oft út til Gústu systur sinnar
sem býr í Seattle og áttu þær
góðar stundir saman enda voru
þær miklar og góðar vinkonur.
Og Gústa systir ömmu er mikil
vinkona okkar líka. Þær eru svo
ungar í anda báðar tvær og
passa vel með okkur ungu skvís-
unum. Við höfum átt svo margar
góðar stundir með ömmu, hún
var alltaf hjá okkur á gamlárs-
kvöld og nýársdag og þá var
mjög kósý hjá okkur í mat og
drykk. Amma átti sérherbergi
heima hjá okkur og kölluðum við
það ömmu og Fríðu herbergi.
Það var svo gaman þegar hún
kom til okkar og gisti, þá voru
oft skemmtilegar sögustundir
um hitt og þetta. Og við stelp-
urnar og amma að punta okkur
saman og gera okkur fínar. Síð-
asta sumar komum við til hennar
á fallegum degi og viti menn;
hún var uppi í stiga að hreinsa
rennurnar á bílskúrnum sínum.
Við fengum sjokk og hjálpuðum
henni niður og auðvitað kláruð-
um vð þessa aðgerð hennar. Hún
var náttúrlega bara ótrúleg, níu-
tíu og níu ára uppi í stiga (því-
líkur óþekktarormur). En þannig
var þessi elska, hún gerði það
sem henni fannst að þyrfti að
gera og hún var ekki að bíða eft-
ir morgundeginum. Amma er bú-
in að vera svo stór hluti af lífi
okkar og eigum við eftir að
sakna hennar endalaust mikið.
Hún var inni í okkar málum
hvort sem það voru skólamál,
vinnan okkar eða kærastar, hún
hafði áhuga á öllu sem við vorum
að gera. Enda var hún svo ung í
anda og var alltaf ein af okkur
stelpunum. Hún á eftir að vera
fyrirmynd okkar í framtíðinni
fyrir dugnað og að vera yndisleg
og skemmtileg amma. Það verð-
ur skrítið að hafa hana ekki leng-
ur á Melhaganum en við vitum
að hún á eftir að fylgjast vel með
okkur og passa upp á okkur. Við
elskum þig, Guðrún amma, og
vitum að það verða góðir englar
sem taka á móti þér. Hvíldu í
friði elsku Guðrún amma. Þínar
ömmustelpur,
Guðrún Aradóttir,
Brynhildur Aradóttir og
Gunnhildur Aradóttir.
Í dag kveð ég Guðrúnu ömmu
mína og vinkonu. Hún fæddist
19. júní 1915, á sjálfan kvenrétt-
indadaginn. Mér er ljúft og skylt
að minnast hennar með nokkrum
orðum. Amma var kona tveggja
tíma. Hún var að alast upp á
stríðsárunun, þannig að hún sá
margt og upplifði margt á þess-
um árum. Hún var langt á undan
sinni samtíð og gerði hluti sem
öðrum ungum dömum í Reykja-
vík á hennar árum hefði ekki
dottið í hug að hugsa um. Ung að
árum fór hún til Danmerkur að
vinna og þaðan fór hún til Þýska-
lands. Þar var hún föst í nokkurn
tíma vegna stríðsins. Á þeim
tíma átti hún litla dóttur sem ólst
upp hjá mömmu hennar og
pabba á Fálkagötunni. Þegar
Guðrún amma kom heim eftir
stríðið var ekki auðvelt að koma
sér upp húsaskjóli í Reykjavík.
En hún, þessi dugnaðarforkur,
keypti sér íbúð á Melhaga í
Reykjavík og bjó þar alla sína
tíð. Amma sigldi á Gullfossi og
Brúarfossi og fékk að sjá marga
staði í heiminum enda var hún
sigld eins og hún sagði stundum.
Þegar ég var níu ára fór ég með
henni til Danmerkur og áttum
við stórkostlega daga þar saman,
við gistum hjá vinkonu ömmu og
einnig gistum við um borð í Brú-
arfossi. Þessi ferð var mikil upp-
lifun fyrir mig og að vera með
ömmu á skipinu var ævintýra-
heimur fyrir níu ára strák. Ég
var mjög ungur þegar ég missti
mömmu mína og þá var gott að
eiga ömmu að, hún var mér sem
önnur móðir og er ég þakklátur
henni fyrir það. Amma var mikil
heimskona og var margt til lista
lagt. Það var alltaf gott að koma
á Melhagann til hennar, hún var
ekki lengi að búa til fína veislu
og leggja á borð í betri stofunni,
huggulegt skyldi það vera hjá
okkur. Amma var ekki mikið fyr-
ir að sitja auðum höndum, hún
var alltaf að gera eitthvað, garð-
urinn hennar var alltaf fallegur
og vel hirtur og var hún að vinna
í honun síðasta sumar, orðin níu-
tíu og níu ára gömul, og geri aðr-
ir betur. Amma hafði alltaf mik-
inn áhuga á fyrirtæki mínu, hún
hafði gaman af að koma og heim-
sækja okkur bræðurna á verk-
stæðið og skoða vélarnar okkar
og helst vildi hún vita hvað þess-
ar vélar gerðu. Stundun náði hún
sér í sóp og sópaði saman spæn-
inum á gólfinu hjá okkur. Stelp-
unum mínum var hún alltaf góð
og hafði mikinn áhuga á öllu sem
þær voru að gera, hvort sem það
var vinnan, skólinn eða ferðalög
þeirra, hún var inni í öllum
þeirra málum. Hún var líka
ánægð með hvað þær voru ný-
móðins klæddar eins og hún orð-
aði það. Alltaf svo stolt af ömmu-
stelpunum sínum. Síðasta sumar
kom hún upp í sveit til mín og
Ásu að skoða sumarbústaðinn
okkar og fylgjast með fram-
kvæmdum í sveitinni. Hún var
svo létt á sér að skoða sig um,
því áhuginn var svo mikill á öllu
sem við vorum að gera og fram-
kvæma. Það verður skrítið að
hafa hana ekki lengur hjá okkur,
því hún hefur verið svo stór hluti
af lífi okkar og við höfum verið
svo mikið í kringum þessa elsku
og átt svo endalausar góðar
stundir með henni. Ég veit að
mamma, pabbi og Ásgeir bróðir
taka vel á móti ömmu á nýjum
stað.
Ég kveð ömmu með virðingu
og hafðu þökk fyrir allt.
Blessuð sé minning þín, elsku
amma mín. Þinn
Ari Einarsson.
Þegar ég hugsa um ömmu
Guðrúnu þá finnst mér vel eiga
við hana orðið tímalaus eins og
einn góður vinur minn komst að
orði þegar við vorum að tala um
hana ekki alls fyrir löngu. Ekki
af því að hún hafi verið óstund-
vís, nei hún var alltaf minnsta
kosti hálftíma á undan þeim tíma
þegar átti að mæta, heldur er ég
að tala um áhuga hennar á lífinu,
á mönnum og málefnum hverju
sinni og að taka opnum örmum
öllum þeim framförum sem hún
upplifði á sinni löngu ævi. Hún
fæddist í Haga á Grímsstaða-
holtinu þegar Vesturbærinn var
aðeins örfáir bæir, systkinahóp-
urinn stór og mikið líf og fjör.
Tækifærin voru mörg og marg-
vísleg og Stefán afi framsýnn,
reisti fjölskylduhús og stofnaði
kaupfélag með Guðlaugu ömmu
sér við hlið. Hún amma eignaðist
dóttur sína ung að árum og varð
hún augasteinn ömmu sinnar og
afa og átti þar skjól ásamt móður
sinni. Seinna hvöttu foreldrar
ömmu hana áfram og hún fluttist
til Danmerkur þar sem hún fékk
vinnu og fór síðan til Berlínar, en
dvölin þar teygðist í heilt ár, þar
sem landamærin lokuðust í stríð-
inu og þurfti hún oft að flýja í
loftvarnarbyrgi. Eftir að amma
komst aftur heim til Íslands réð
hún sig sem skipsþernu á Gull-
fossi og síðar Brúarfossi og varð
sannkölluð heimskona og fór
víða. Ógleymanleg er siglingin
sem ég fékk að fara með henni
átta ára gamall á Brúarfossi og
sigldum við til Rotterdam, Amst-
erdam, Hamborgar og Grimsby.
Hún var algjör ævintýra-amma
okkar bræðra, en hún kvaddi
sjóinn og gekk okkur í móður-
stað, þegar mamma kvaddi allt
of fljótt. Barnabarnabörnunum
sínum var hún ekki langamma,
heldur amma þar sem eina kyn-
slóð vantaði á milli, og fórst það
vel úr hendi þar sem hún var
alltaf svo ungleg bæði í útliti og
eins í sér og þá kemur aftur að
orðinu tímalaus. Ég man þegar
við bræður fórum með hjólin
okkar til hennar í Vesturbæinn
úr þúsund polla götum Njarðvík-
ur og fannst okkur við vera
komnir til útlanda og hjóluðum
hringinn í kringum Háskólabíó,
Sögu, Fálkagötuna, Ægisíðuna
og enduðum svo í Vesturbæjar-
lauginni. Þetta var engu líkt og
svo að koma heim til ömmu í
kjötbolluveislu og uppbúin rúm.
Garðurinn hennar á Melhaga var
í uppáhaldi og lagði hún vinnu í
hann, nótt sem nýtan dag, og
hafði gaman af allt til síðasta
dags. Ég gerði mér far um að
sækja ömmu og bjóða henni með
mér á rúntinn þegar ég var að
útrétta í bænum og þurfti að fara
á ýmsa staði til að versla fyrir
smíðaverkstæði okkar bræðra og
það fannst henni gaman. Hún
vildi fylgjast með nýjungum og
koma í heimsókn á verkstæðið til
okkar og var ánægð með að við
hengdum mynd af henni þar upp
á vegg því hún vildi vera þar sem
eitthvað væri að gera. Ég þakka
þér, amma mín, alla þína um-
hyggju fyrir mér og mínum og
áhuga á öllu því sem fram fór í
kringum þig. Þú munt alltaf vera
mín fyrirmynd – elska þig.
Stefán Guðlaugur Einarsson.
Þegar pabbi hringdi og sagði
mér að amma Guðrún
(langamma) hefði sofnað og
kvatt okkur fylgdi því strax mik-
ill söknuður. Það er alltaf óþægi-
legt að fá svona símtöl sama hver
á í hlut og maður reynir alltaf að
hugsa að viðkomandi sé nú á
betri stað. Eftir að amma hafði
kvatt þennan heim áttaði ég mig
líka á því að tveir stærstu stólpar
í föðurfjölskyldu minni, amma og
Einar afi, væru farin með 10 ára
millibili. Minningarnar hellast
yfir og maður hlær og grætur í
senn yfir þeim. Amma Guðrún
var fædd 19. júní 1915, daginn
sem konur á Íslandi fengu kosn-
ingarétt, og þessi táknræni dag-
ur endurspeglar alveg hvernig
hún amma var. Hún var alveg
einstaklega sjálfstæð, hörkudug-
leg, hagsýn og alltaf svo góð við
okkur barnabarnabörnin ásamt
því að vera mikil fyrirmynd. Þá
var amma mikill heimsborgari,
bjó lengi í Kaupmannahöfn og í
miðri seinni heimsstyrjöldinni
bjó hún í sjálfri Berlín allt til
enda styrjaldarinnar er hún hélt
aftur til Kaupmannahafnar og
síðan heim til Íslands, byggði
húsið sitt á Melhaganum, sigldi
um höfin blá á Gullfossi og Brú-
arfossi og að lokum starfaði hún
á Landakoti. Þegar amma var
hætt að vinna átti hún góð 30 ár
eftir og var ég heppinn að eiga
ömmu sem gat gefið sér svo góð-
an tíma fyrir mig á þessu tíma-
bili. Það var gaman að gista, fara
á rúntinn, heimsækja með henni
skyldfólkið hennar og vinkonur
og þegar það voru sundmót í
bænum eða píanótímar var alltaf
best að vera hjá ömmu. Hún
amma hugsaði vel um sitt og var
hörkudugleg og átti íbúðir í
Vesturbænum sem hún leigði út
og hafði alltaf í nógu að snúast í
kringum það við að mála og gera
við í gegnum tíðina. Þá hafði
amma mikinn metnað fyrir garð-
inum sínum sem var alltaf eins
og lystigarður og eins hugsaði
hún alltaf vel um grafreit for-
eldra sinna í gamla kirkjugarð-
inum í gegnum tíðina, þar voru
alltaf nýmálaðir veggir og falleg
blóm. Hún fór allar ferðir á sín-
um bíl og eldaði sinn mat, var
ekki mjög hrifin af því á tímabili
þegar hún fékk hádegismat
sendan einstöku sinnum heim frá
Reykjavíkurborg, fannst ekki
mikið til hans koma, hún vildi
heldur kaupa sér silungsflak eða
kjötstykki í Melabúðinni og elda
sjálf. Við Einar bróðir fórum
reglulega til ömmu í mat á há-
skólaárum mínum og mennta-
skólaárum Einars þegar við
bjuggum saman í Neðstaleitinu í
Reykjavík en amma gerði, meðal
annars, heimsins bestu fisk- og
kjötbollur. Þá var amma alltaf
hjá okkur í Keflavík á jólunum,
átti alltaf sitt ömmuherbergi og
hefur verið mikill þátttakandi í
okkar lífi og við í hennar. Ég er
svo innilega þakklátur fyrir það
að amma fékk að kynnast Júlíu
Sif minni sem var fyrsta langa-
langömmubarnið hennar, fædd
1. október 2014. Það lifnaði alltaf
yfir ömmu og hún brosti út að
eyrum þegar hún sá Júlíu Sif og í
síðustu heimsókn okkar til henn-
ar vildi hún fá að halda á henni
og sagði brosandi „mikið er hún
falleg“. Ég mun svo sannarlega
segja Júlíu Sif frá langalang-
ömmu sinni sem spilaði svo stór-
an sess í mínu lífi. Er þakklátur
fyrir allt, elsku amma mín, og
mun sakna þín.
Andri Freyr Stefánsson.
Þakklæti er mér efst í huga
þegar ég hugsa um allar ynd-
islegu minningarnar og stund-
irnar sem ég átti með elsku Guð-
rúnu ömmu. Mér finnst ég svo
ótrúlega lánsöm að hafa átt þig
að og að hafa fengið að njóta við-
veru þinnar í þennan tíma. Þú
kenndir mér svo margt og varst
mér svo mikil fyrirmynd. Þú
hafðir alltaf eitthvað fyrir stafni
og lést þér aldrei leiðast, dugn-
aðurinn leyndi sér ekki. Skraut-
skriftin hennar ömmu var svo
ótrúlega falleg og þú hvattir mig
áfram og varst svo stolt af mér
þegar ég tók áfanga í skraut-
skrift í grunnskóla, ég náði henni
þó aldrei eins vel og þú.
Það var svo gaman að fá að
gista í Vesturbænum hjá lang-
ömmu, fara í Perluna, fá sér ís
og fara út á ömmu-róló sem ég
hélt lengi vel að þú og Ásgeir
frændi hefðuð byggt, þar sem þú
lagðir mikið upp úr því að hann
væri alltaf í góðu standi.
Þú varst sú eina sem hafðir
leyfi frá mér til þess að kalla mig
Guðrúnu, öllum öðrum er skylt
að kalla mig Guðrúnu Mjöll, það
þótti þér vænt um og mér líka
enda við alnöfnur.
Þegar ég var lítil og vildi ekki
klára matinn minn sagði pabbi
mér alltaf að ég yrði þá aldrei
stór og sterk eins og Guðrún
amma, hún kláraði alltaf matinn
sinn. Þú potaðir síðan oft í mag-
ann minn og sagðir að þú fyndir
eina holu hér og þar svo að ég
ætti sko alveg pláss eftir til að
klára.
Stíllinn þinn var alltaf eitt-
hvað sem ég dáðist að, fíni pels-
inn, blúndublússurnar og alltaf
svo fínt máluð. Þú fylgdist alltaf
svo vel með tískunni og spurðir
mig oft hvort þetta væri „móð-
ins“ sem ég væri í og oft varstu
hissa ef svo var, enda skrýtið að
rifin föt væru í tísku, það þótti
þér ekki flott og þú hikaðir ekki
við að láta mig vita af því. Þú
varst líka dugleg við að hrósa
mér t.d. fyrir fallegar augabrún-
ir og svo minntistu oft á hvað þér
þætti steinninn í tönninni minni
flottur eða „gasalega lekker“,
eins og þú orðaðir það, þú tókst
alltaf eftir öllu.
Ég man það svo vel þegar ég
fór með þér í bæjarleiðangur
fyrir nokkrum árum þar sem þig
vantaði nýja blómapotta fyrir
fallega garðinn þinn og við hjálp-
uðumst að við að finna flottustu
blómapottana í búðinni og ekki
þótti verra ef þeir væru á fínu
verði. Þú varst svo hrifin hvað ég
var flink við það. Síðan á heim-
leiðinni spurðirðu mig hvort ég
færi vel með peningana mína og
hvort ég væri svona sparsöm og
ég svaraði því að ég væri ekkert
sparsöm heldur nísk. Þá hlóstu
að mér og sagðist ánægð með
nöfnu sína og minntist á þessa
sögu í ófá skipti.
Það verður skrýtið að geta
ekki heimsótt þig á Melhagann
og jólin verða aldrei eins án þín
en ég veit að þú ert á góðum stað
með Fríðu ömmu, Ásgeiri
frænda, Stefáni bróður og öðrum
sem á undan eru gengnir.
Ég ber nafn þitt með stolti og
þú munt alltaf eiga stóran stað í
hjarta mínu, ég elska þig.
Guðrún Mjöll Stefánsdóttir.
Nú hefur hún Guðrún amma
kvatt okkur og er komin á vit
nýrra ævintýra. Við vorum góðar
vinkonur og alltaf kynnti hún
mig sem tengdadóttur sína og
var ég mjög stolt af því. Hún var
á hundraðasta aldursári, en þó
var alla tíð lítið kynslóðabil á
milli okkar. Hún hafði ómældan
áhuga á lífinu og að hafa eitthvað
fyrir stafni, já hún nennti sann-
arlega að vera til. Garðurinn var
hennar líf og yndi, enda var
grasið hvergi grænna og engar
stjúpur stærri og fallegri en í
garðinum hennar á Melhaga.
Það sem hún var dugleg, hún
málaði, flísalagði, fór upp á þak,
hreinsaði rennur og útihurðin
hennar var glansandi fín, enda
pússaði hún hana og málaði á
hverju vori og fallega steypta
grindverkið hennar út við götu
var alltaf nýmálað og bar af. Hún
var ekki lengi að galdra fram
ómótstæðilega bragðgóðan mat.
Mikið sem ég á eftir að sakna
hennar, að sitja yfir ostum og
kræsingum, gista og við tvær að
spjalla fram á nótt og hún í kappi
að sofa nú ekki lengur fram eftir
en ég síðustu árin, sagðist alltaf
hafa verið löngu vöknuð. Enda
stóðst það oft og ég vaknaði við
kaffiilm og soðin egg. Þegar við
hjónin brugðum okkur utan kom
Guðrún
Stefánsdóttir