Morgunblaðið - 13.02.2015, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2015
✝ Einar Haf-steinn Ágústs-
son fæddist í
Reykjavík 14. sept-
ember 1934. Hann
lést á blóðlækn-
ingadeild Landspít-
alans hinn 29. jan-
úar 2015.
Foreldrar hans
voru Ágúst Bene-
diktsson vélstjóri, f.
25.8. 1897, d. 24.7.
1964, og Þórdís Dagbjört Dav-
íðsdóttir húsfreyja, f. 7.10. 1903,
d. 11.3. 1998. Þau bjuggu á
Vegamótastíg 9 í Reykjavík.
Systkini hans eru Guðrún
Dagný, f. 20.12. 1929, maki
Sverrir Júlíusson, Birgir, f. 24.5.
1931 (látinn), maki Edda Kjart-
ansdóttir, Áslaug (Lollý) f. 18.3.
1937 (látin) og Gunnar, f. 1.11.
1939, maki Sigríður Þ. Kolbeins.
Einar giftist hinn 6. apríl
1957 Herdísi Hergeirsdóttur
kaupmanni. Herdís fæddist í
Reykjavík 21.3. 1935 og lést
26.9. 2009. Foreldrar hennar
voru Hergeir Kristján Elíasson
skipstjóri, f. 7.1. 1901, d. 23.1.
1959 og Ragnheiður G. Þórð-
ardóttir húsfreyja, f. 10.11.
1901, d. 21.6. 1969. Þau bjuggu á
Kaplaskjólsvegi 5 í Reykjavík,
Ilmur María Stefánsdóttir, f. 2.3.
1969. Börn: Salka, f. 1995, maki
Almar S. Atlason, f. 1992, Ísak,
f. 1996, Grettir, f. 2002 og
Gríma, f. 2004.
Eftir gagnfræðapróf fór Ein-
ar á samning hjá Raforku hf. í
rafvirkjun hjá iðnmeistara og
tók sveinspróf í iðninni við Iðn-
skólann í Reykjavík 1959. Einar
starfaði við rafvirkjun næstu ár
auk þess sem hann nam flug-
leiðsögu og flugumferðarstjórn
og lauk því prófi 1962, en starf-
aði þó aldrei á þeim vettvangi.
Rafvakann sf. stofnaði hann
ásamt félaga sínum 1965, og var
hann starfræktur til 1970. Um
34 ára skeið kenndi Einar raf-
magnsfræði við Vélskóla Ís-
lands. Hann var iðinn við útgáfu
kennslubóka í faginu og kenndi
einnig á námskeiðum fyrir
starfandi vélstjóra auk sum-
arstarfa hjá Rafboða hf. Söngur
átti hug hans allan og ungur hóf
hann að feta þá braut, fyrst í
djassdægurlagasöng með KK
sextett. Síðar í uppfærslum
Þjóðleikhússins á söngleikjum
og óperum, s.s. Járnhausnum.
En lengst af, eða yfir 50 ár, söng
Einar með karlakórnum Fóst-
bræðrum, ásamt með hópi Fjór-
tán fóstbræðra. Síðustu æviárin
helguðu þau Einar og Herdís sig
skógrækt í Hekluskógum, sér-
stöku áhugamáli þeirra hjóna.
Útför Einars fer fram frá
Vídalínskirkju Garðabæ í dag,
13. febrúar 2015, og hefst at-
höfnin kl. 13.
þar sem Einar og
Herdís hófu sinn
búskap. En lengst
af bjuggu þau á
Móaflöt 49 í Garða-
bæ.
Afkomendur
Einars og Herdísar
eru: 1) Davíð, end-
urskoðandi, f. 16.7.
1957, maki Ragn-
hildur Ósk-
arsdóttir, f. 17.5.
1959. Börn: Ragnheiður, f. 1980,
maki Ómar Valur Maack, f.
1980. Börn þeirra: Aron Snær, f.
2004, og Davíð Logi, f. 2010. Sól-
ey, f. 1985, unnusti Helgi Ólafs-
son, f. 1981. Bjarki Þór, f. 1991,
unnusta Bryndís Ösp Birg-
isdóttir, f. 1990. 2) Hergeir við-
skiptafræðingur, f. 27.11. 1960,
maki Pálína G. Hallgrímsdóttir,
f. 14.12. 1959. Börn: Hilmar Örn,
f. 1991 og Herdís, f. 1995. 3)
Hafsteinn Már viðskiptafræð-
ingur, f. 10.8. 1966, maki Kristín
Jóna Kristjánsdóttir, f. 19.9.
1967. Börn: Helena, f. 1997, og
Iðunn, f. 1997. 4) Einar Örn
læknir, f. 30.1. 1968, maki María
Erla Marelsdóttir, f. 15.12. 1969.
Börn: Embla Þöll, f. 2000, og
Þórdís Assa, f. 2006. 5) Valur
Freyr leikari, f. 16.8. 1969, maki
Í dag kveð ég Einar tengda-
föður minn. Í huga minn koma
margar fallegar minningar um
hann og Herdísi tengdamóður
mína sem skyndilega féll frá árið
2009. Ófáar ferðirnar voru farnar
á Móaflöt hvort heldur var til að
gæða sér á ljúffengum vöfflum að
hætti Herdísar eða grillmat að
hætti Einars. Fastur liður um
jólahátíðina var að fara í skötu-
veislu á Móaflöt en þá stóð Einar
yfir pottunum því á Þorláks-
messu voru miklar annir í H-búð-
inni hjá Herdísi. Ógleymanleg
eru boðin á jóladag en þá samein-
aðist öll fjölskyldan yfir hangi-
kjöti.
Yndislegt var að dvelja í garð-
inum þeirra og var hann sann-
kallaður sælureitur. Herdís
dvaldi þar löngum stundum að
gróðursetja og hlúa að plöntum
og naut dyggrar aðstoðar Einars.
Þegar við Hergeir vorum að
standsetja garðinn okkar, þá
voru þau mætt með góð ráð og
plöntur. Þau voru ætíð boðin og
búin að hjálpa til hvort heldur
var er framkvæmdir stóðu yfir
eða vantaði barnapössun, fjöl-
skyldan var alltaf höfð í fyrir-
rúmi. Þegar Hilmar var nýfædd-
ur kíkti Einar oft í morgunkaffi
til að eiga góða stund með nýj-
asta barnabarninu. Herdísi minni
fannst óskaplega gaman að fara í
pössun til afa og ömmu og fá að
vera búðarkona í H-búðinni. Við
Hergeir áttum með þeim sum-
arbústað í nokkur ár og þar var
oft glatt á hjalla. Þar sýndi sig
best áhugi þeirra á skógrækt
hvað þau nutu sín við að rækta
upp gróður umhverfis sumarbú-
staðinn. Fyrir nokkrum árum
festu þau kaup á landspildu við
Heklurætur þar sem hafist var
handa við uppgræðslu örfoka
lands. Þar áttum við Hergeir
ógleymanlega daga að aðstoða
þau við gróðursetningu. Við vor-
um svo lánsöm að ferðast mikið
með þeim innanlands og er mér
efst í huga ferðin sem við fórum
með þeim í Lónssveitina skömmu
fyrir andlát Herdísar. Áttum við
saman yndislega daga og þar
fékk ég mína fyrstu bridds-
kennslu.
Árviss viðburður var að fara á
tónleika hjá Fóstbræðrum en
Einar var þar félagi í yfir 50 ár.
Áhugi þeirra hjóna á músík var
mikill og voru þau duglega að
fylgjast með tónlistarlífi barna-
barnanna. Þau mættu á ófáa tón-
leika til að hlusta á Hilmar og
Herdísi mína feta sín fyrstu spor
á tónlistarbrautinni. Herdís og
Einar höfðu mikla ánægju af að
fara í leikhús. Eftir að starfsævi
þeirra lauk og þau fóru að hafa
meiri tíma fyrir sig og áhugamál-
in ferðuðust þau víða erlendis,
stundum á framandi slóðir. Einar
spilaði golf nær daglega við fé-
lagana en þá fór Herdís í sína
löngu daglegu göngutúra. Einar
var einnig búinn að ná ansi góðri
færni í botsía. Í viku hverri
spiluðu þau bridds með öldruðum
í Garðabæ. Eftir að Herdís féll
frá flutti Einar sig um set og kom
sér fyrir í fallegri íbúð á Strikinu
í Garðabæ. Þar hélt hann áfram
starfi sínu með öldruðum meðan
heilsan leyfði. Dýrmætar í minn-
ingunni eru þær stundir sem við
áttum með Einari á áttræðisaf-
mælinu í september sl. Bauð
hann til veislu sínum nánustu, þá
orðinn fársjúkur. Eins var ynd-
islegt að geta verið saman með
honum og fjölskyldunni yfir
jólahátíðina. Hafið þökk fyrir alla
þá umhyggju og hlýju öll þau
tæpu þrjátíu ár sem við áttum
samleið.
Pálína.
40 ár fram í tímann virðist heil
eilífð, en 40 liðin ár sem örskots-
stund.
Það eru einmitt 40 ár síðan ég
kynntist tengdaföður mínum.
Rólegur maður, dagfarsprúður
og með afbrigðum söngelskur,
enda söng hann með Karlakórn-
um Fóstbræðrum í meira en 50
ár. Tengdapabbi var ríkur mað-
ur. Ríkur af öllu því sem skiptir
máli í lífinu. Hann átti frábæra
konu, hana Herdísi, sem lést árið
2009, fimm frábæra syni sem
hafa glatt hann með 13 barna-
börnum og tveimur barnabarna-
börnum. Herdís og Einar eign-
uðust mörg áhugamál saman
eftir að synirnir flugu úr hreiðr-
inu. Þau fóru að spila brids, ferð-
uðust, ræktuðu landið sitt við
Heklurætur og síðast en ekki
síst, þá ræktuðu þau hvort annað.
Það var Einari mikið áfall þegar
Herdís lést, enda átti enginn von
á því að þessi eldhressa, göngugl-
aða kona færi svo fljótt frá okkur.
Einar var ekki margmáll maður
en honum þótti samt óskaplega
gott að koma í mat og setjast svo
að spjalli inni í stofu. Þar gátum
við spjallað um lífið og tilveruna,
ástir og örlög. Einar hélt upp á 80
ára afmæli sitt í september síð-
astliðnum og þótti óskaplega
vænt um að geta boðið fjölskyldu
sinni og vinum til veislu. Honum
að óvörum mætti Karlakórinn
Fóstbræður til hans og tók fyrir
hann nokkur lög. Þetta þótti Ein-
ari óskaplega vænt um, og talaði
oft um hvað hann væri glaður að
hafa látið verða af þessu þó að
hann væri orðinn mikið veikur.
Aldrei kvartaði hann, sagði bara
að hann væri eitthvað svo óskap-
lega latur. Við náðum að eiga
góðar stundir öll fjölskyldan um
jólin og reyndi Einar eins og
hann gat að koma í jólaboð og
mat til okkar þó viðveran væri
ekki alltaf löng.
Elsku Einar. Ég kveð þig nú
með sama ljóði og ég kvaddi Her-
dísi:
Þú lokið hefur lífsins amstri og puði
ljúfsárar minningarnar fram ég dreg.
Ég veit þú situr nú í sátt hjá Guði
og sæll þar lítur yfir farinn veg.
(Valur Ármann Gunnarsson.)
Minning um góðan mann mun
ávallt lifa með okkur. Hvíl í friði.
Ragnhildur (Ragna).
Söngur er af sorg upprunninn,
af söng er líka gleði spunnin.
(Z. Topelius)
Mágur okkar, Einar H.
Ágústsson, lést á Landspítalan-
um 29. janúar. Einar var hvers
manns hugljúfi, umhyggjusamur
fjölskyldufaðir og félagi. Lífsstíll
hans og viðhorf einkenndust af
einlægni, heiðarleika og glað-
værð. Einar kvæntist ungur syst-
ur okkar, Herdísi, og eignuðust
þau fimm syni í hamingjusömu
hjónabandi. Náin fjölskyldubönd
mótuðu öll samskipti sona þeirra,
tengdadætra og barnabarna. Allt
mannvænlegt fólk og hjartahlýtt
sem hefur stutt hvað annað og
spjarað sig í lífinu.
Í fjölskyldusamkvæmum var
ætíð glatt á hjalla þar sem söng-
urinn skipaði sérstakan sess og
Einar hélt uppi stemningu, oft
með aðstoð félaga sinna úr Fóst-
bræðrum. Það voru ánægjulegir
samfundir sem við geymum í
minningunni um góðan dreng og
samrýnda fjölskyldu.
Hafið þökk fyrir allt og allt.
Valdimar, Elías
og fjölskyldur.
Elsku afi okkar er fallinn frá.
Afi var hæglátur, söngelskur og
mjög hjartahlýr maður. Ekki er
hægt að minnast afa án þess að
nefna ömmu Herdísi líka, en þau
voru samheldin og hamingjusöm
hjón sem elskuðu okkur barna-
börnin og barnabarnabörnin skil-
yrðislaust.
Á þessari stundu minnumst
við allra góðu tímanna sem við
áttum saman. Stundirnar á Móa-
flötinni þar sem alltaf var hægt
að treysta á að til væri ísblóm í
frystinum. Allir tónleikarnir sem
við fengum að fara á með Fóst-
bræðrum, sem ýtti undir tónlist-
aráhuga okkar systkinanna.
Ferðirnar upp í sumarbústað þar
sem við fórum meðal annars í
göngutúra og boccia og þegar þú
hermdir eftir Charlie Chaplin á
eftirminnilegan máta. Þegar þú
söngst Summertime í brúðkaup-
inu hjá Heiðu og Ómari, en það
lag mun lifa í hjarta okkar og
minna á þig.
Við elskum þig af öllu hjarta
og minningarnar um þig munu
lifa með okkur alla tíð. Hvíldu í
friði elsku afi, við vitum að þú ert
nú kominn á betri stað til ömmu
syngjandi djasslög.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti ekki um hríð,
þá minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín barnabörn og barnabarna-
börn,
Ragnheiður, Sóley,
Bjarki Þór,
Aron Snær og Davíð Logi.
Elsku besti afi minn
nú hef ég kvatt þig í hinsta sinn
Þið Herdís eruð nú sameinuð aftur
Þér fylgdi alltaf umhyggja og kraftur
Kennari, djasssöngvari og fjöl-
skyldumaður
Í nýpússuðum skóm og ávallt svo
glaður
Eggjasúpan borðuð með brunabragði
meðan tónlistarsögur afabörnunum
sagði
Sumarbústaðarferðir og langar
göngur.
Fagur ómaði Fóstbræðra söngur
Eplabita fengu fuglarnir hjá þér
en þú áttir alltaf eitthvert gotterí
handa mér
Á Móaflöt ég oft fékk að gista
á gamanþætti horfði sem voru á
bannlista
Ferðalangur mikill og gleðigjafi
Hvíldu í friði Einar afi
Hilmar Örn og Herdís.
Kveðja að leiðarlokum.
Það eru umhleypingar í veðr-
inu á þessum tíma árs. Enn hefur
veturinn betur, en birtan eykst
með hverjum degi og vissulega
koma vorið, sumarið og haustið á
ný í síendurtekinni röð árstíð-
anna; aftur og aftur.
Merkilega ber mannlífið mik-
inn svip af þessu ferli, bæði hjá
fjöldanum og hverjum og einum.
Munurinn er þó sá að hjá okkur
koma skin og skúrir, hlátur og
grátur, sorg og gleði í einhverri
óskiljanlegri uppröðun, sem eng-
inn veit hver ræður né hvað veld-
ur.
Þessi samlíking flaug í gegn-
um huga minn nú á dögunum er
ég fregnaði andlát Einars
Ágústssonar frænda míns, vinar
og fóstbróður.
Að vísu var orðið ljóst að
hverju dró en samt kemur sárs-
aukinn og sorgin í brjóstinu/
hjartanu alltaf jafn mikið á
óvænt. Fyrstu andartökin eru
sárust en smám saman kemst
kyrrð á en eftir sitja minningarn-
ar ljúfsárar.
Það má segja að við Einar höf-
um þekkst nánast í 65-70 ár og
mjög náið síðustu rúma sex ára-
tugina, eða síðan Einar byrjaði
að syngja með Fóstbræðrum. Ég
var þá búinn að vera í kórnum í
þrjú ár. Með okkur tókst strax
góð vinátta sem stóð alla tíð án
þess að skugga bæri á.
Mér hlotnaðist sú ánægja að
kynnast og syngja í nokkur skipti
með föður Einars, Ágústi Bene-
diktssyni vélstjóra, en hann söng
með Fóstbræðrum í tvo áratugi
frá 1931.
Það var því varla nema forms-
atriði að Einar færi að syngja
með Fóstbræðrum – og það var
ekki bara upp á punt því dreng-
urinn hafði afburða fallegan og
hljómþýðan bassa og kunni vel
með að fara alla tíð.
Sjálfgefið var að hann prýddi
hóp Fjórtán fóstbræðra þegar
frá byrjun og þar til þeir hættu.
Þá urðu kynni okkar Einars og
hans ágætu eiginkonu, Herdísar
Dagbjartar Davíðsdóttur (d.
26.9. 2009), enn nánari og eftir að
þau fluttu með sonum sínum í
fóstbræðralengjuna í Garðabæ
varð umgangur og samskipti enn
meiri. Þá var oft glatt á hjalla
„margt eitt kvöld og margan
dag“.
Og talandi um synina fimm;
þar átti Einar sér metnaðarfullan
draum frá gamalli tíð að koma
sér upp og ráða fyrir eigin knatt-
spyrnuliði sannra Valsara. Vann
hann ötullega að því. Hann náði
þó ekki alveg einn og sjálfur að
ráða við þetta þrátt fyrir góða
viðleitni, en ég held að með svona
sonum hafi þetta gengið upp að
lokum (birt án ábyrgðar).
Um annað veraldarvafstur
Einars veit ég að aðrir muni þar
um fjalla en drjúgt var dagsverk-
ið þar sem hann kom við sögu.
Eftir þessa upprifjun um vin-
áttu og kynni okkar Einars í
Fóstbræðrum, vil ég minnast á
hjónaband hans og Herdísar.
Þau ákváðu ung að ganga saman
lífsins veg gegnum þykkt og
þunnt og náðu á síðustu árunum
að láta sameiginlega drauma
rætast og nutu þeirra til fulln-
ustu að loknu drjúgu verki.
Fyrir rúmum sex árum dundi
yfir reiðarslag. Herdís lést mjög
óvænt og fyrirvaralaust. Þetta
tók mjög á Einar og fjölskyldu
hans. Einar stóð að vísu beinn
eftir en lífsstoðin var brostin.
Nú er dagur að kvöldi. Við
þökkum Einari og Herdísi sam-
fylgdina og sendum sonum og að-
standendum öllum dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Farið vel vinir.
Helga, Garðar og börn.
Það skiptir máli hverja maður
velur sér að vinum og/eða lífs-
förunautum. Lán okkar Fóst-
bræðra var að Einar Ágústsson
gekk til liðs við Fóstbræður árið
1956. Ástæða þess að Einar gekk
til liðs við Fóstbræður var ein-
faldlega sú að faðir hans, Ágúst
Benediktsson, gekk til liðs við
kórinn árið 1931 og þannig var að
félagar hans komu stundum heim
til hans til söngs. Einar sagði mér
það oft hvað sér hefði fudnist
mikið til um það, ekki síst ef svo-
lítil söngolía var notuð til að
smyrja raddböndin og fjörið og
krafturinn jókst. Þar með var
grunnurinn lagður og stefnan
tekin.
Þegar undirritaður hóf störf í
Fóstbræðrum, hálfri öld síðar,
var honum skipað til sætis við
hlið Einars og hann beðinn að að-
stoða nýliðann. Þegar við höfðum
farið gegnum fyrsta lagið á æf-
ingunni sagði Einar: „Þú hlýtur
að vera vanur, það þarf ekkert að
hjálpa þér.“ Hann gerði það samt
oft með því að hækka röddina lít-
illega eða benda mér á að „við er-
um vanir að syngja þetta svona“
þegar vitleysan gekk úr hófi hjá
mér.
Þetta lýsir kurteisi Einars og
prúðmannlegri framkomu hans
sem var einstök. Einar var afar
músíkalskur maður, jafnvígur á
allar tegundir tónlistar og
ógeymanlegt er þegar hann, nú á
efri árum, tók blús- og soul-lög á
skemmtunum eins og hann hefði
aldrei gert annað og það með svo
mikilli tilfinningu að allir dáðust
að. Hann var reyndar gamall
dansleikjasöngvari. Allar hans
hreyfingar voru hugsaðar, vel út-
færðar og báru með sér fágun
þessa gamla sjentilmanns. Á
þessum stundum átti hann sviðið.
Hann var góðhjartaður sjentil-
maður, hann var alltaf vel klædd-
ur og í vel burstuðum skóm. Á
æfingum bar hann sig að eins og
atvinnumaður, ekki þurfti að
segja honum hlutina nema einu
sinni.
Aðeins eitt frávik var frá þessu
en ef verið var að enda lag sagði
hann og hallaði höfðinu að manni:
„Hér er hefð að fara niður!“ Nót-
urnar sögðu kannski annað og
söngstjórinn líka. Þar niðri
hljómaði bassarödd Einars fal-
lega.
Kynni okkar Einars urðu
nokkru nánari við ótímabært frá-
fall Herdísar, konu hans, 26.
september 2009. Fór ég til hans
nokkur kvöld og sátum yfir kaffi
og ræddum lífið og tilveruna og
hina stóru breytingu sem orðið
hafði. Það var stórt högg. Þar
kom fram hve heitt og mikið
hann elskaði konu sína og börn.
Einar Hafsteinn
Ágústsson
Þegar ég var
barn passaði Eva
mig oft. Löngu síð-
ar varð hún
tengdamóðir mín.
Fjölskyldur okkar áttu sam-
leið um árabil bæði til sveitar
og borgar. Það sem situr í hug
manns er hve brosmild, glað-
lynd og jákvæð Eva var alla tíð.
Sama á hverju gekk. Alltaf
stutt í hlátur og gamansemi.
Hún var tónelsk og naut þess
að spila á píanóið. Ljóðaskrif
voru henni hjartfólgin. Ekki
minnkaði sú ánægja Evu þrátt
fyrir alvarleg veikindi hennar. Í
raun sérstakt hve þessi hæfi-
leiki hennar hélst lengi umfram
annað, en Eva greindist með
Eva Óskarsdóttir
✝ Eva Ósk-arsdóttir fædd-
ist 12.4. 1934 í
Reykjavík. Hún lést
22. janúar 2015. Út-
för Evu fór fram 5.
febrúar 2015.
alzheimer-sjúk-
dóminn fyrir
nokkrum árum.
Það var einstakt að
fylgjast með börn-
um hennar annast
móður sína við
þessar aðstæður.
Bæði meðan hún
var í dagvist í
Lönguhlíðinni og
seinna á hjúkrun-
arheimilinu Sóltúni.
Elsku Evu er sárt saknað og
alltaf erfitt að horfa upp á ná-
kominn fjara út. Það sem gerir
það bærilegra er hve hlýtt við-
mót og bros hennar situr með
manni þrátt fyrir veikindin. Nú
er hún komin til Stebba síns en
eins og hún sagði oft þá hlakk-
aði hún til þess að hitta hann
aftur. Eva, þessi hrókur alls
fagnaðar, gaf afkomendum sín-
um þetta blíða bjarta og glað-
lynda skap. Við sem kynntumst
Evu erum heppin.
Ingvar J. Karlsson.