Húnavaka - 01.05.1979, Side 59

BJÖRN BERGMANN:
Það kólnaði aldrei
á katlinum
— Rœtt við Guðmund Jónasson í Ási —
— Þú munt ungur að árum hafa farið að sýsla við fé?
— Já, ég var víst ekki nema 8-10 ára þegar farið var að nota mig til
ýmissa snúninga, einkum í sambandi við fé bæði úti og inni. Fóstri
minn hirti í svokölluðum Lambhúsum, sem voru samstæðuhús yfir
um 100 fjár og hlaða við þau, sem tók rúma 400 hesta af heyi. Lömb og
veturgamalt fé var haft í þessum húsum. Þegar ég var kominn það á
legg að fóstra mínum þótti ég fær um að fara með sér í húsin, tók hann
mig með sér. Ég gat hjálpað honum dálítið, og svo vildi hann kenna
mér sínar aðferðir við fjárhirðingu. Fyrsta boðorð hans var alger
reglusemi. Það varð alltaf að fara á sama tíma að gefa fénu, þegar það
stóð inni, sem oftast var mikinn hluta vetrarins. Hann fór alltaf að gefa
fénu klukkan 8 á morgnana, þar mátti engu skeika. Þá var farið eftir
búmannsklukku, en hún var höfð tveim tímum á undan svokallaðri
réttri klukku eða símaklukku eins og oft var sagt eftir að sími var
lagður um landið. Hvergi mátti sjást heyslæðingur og aldrei var gefið
meira en það, að féð æti vel upp. Heyið var leyst með heynál og
heystálið varð að vera eins og hefluð fjöl, þegar við það var skilið.
— Hvað segir þú um vetrarbeit í Hvammi á þessum árum?
— Flesta vetur var lömbunum ekkert beitt, en ef tíðin var svo góð
að þeim væri hleypt út, voru þau alltaf höfð í svokölluðum Kotpörtum
fyrir neðan túnið í Hvammi. I góðu tíðarfari var ánum oftast beitt og
þá alltaf út á flóann og engjarnar, sem er mjög stórt landflæmi fyrir