Húnavaka - 01.05.1979, Side 64

62
HÚNAVAKA
var komið, var alltaf stansað nokkuð lengi á Grímstungueyrunum og
reynt að láta ærnar lemba sig. Þar var líka góður hagi og féð hvíldist
vel. Annars urðu ærnar aldrei svangar á leiðinni utan dalinn, það var
farið svo hægt með reksturinn að ærnar gengu bítandi.
Þegar ég fór fyrst í heiðarreksturinn var komin girðing fyrir framan
Grímstunguland. Við létum ærnar lemba sig norðan við hana og
slepptum þeim jafnóðum suður úr hliðinu. Þær urðu frelsinu fegnar og
voru um leið horfnar lengra fram á heiðina. Þetta gekk yfirleitt vel og
það henti sjaldan að lamb væri móðurlaust þegar skilið var við rekst-
urinn. Það var líka fátt tvílembt í þá daga. Þetta tók venjulega um
sólarhring og það voru þreyttir menn og hestar sem héldu heim til sín
þá nótt.
— Hvað segir þú um viðhorf fólksins til þessara mála?
— Þetta var geysilegt rag og kostaði mikinn mannafla, en það var
ekkert um það fengist þó að mikið væri erfiðað og lítið sofið. Allir vissu
að þetta verk varð að vinna í óslitinni skorpu hversu langan tíma sem
það tók. Ullinni varð að ná af fénu — hún var miklu verðmætari þá en
nú miðað við aðrar búsafurðir — og fénu varð að koma á afrétt hvað
sem það kostaði. Þetta var hjúunum ekki síður ljóst en húsbændunum,
og það möglaði enginn.
— Nú hafið þið þurft að koma á marga bæi meðan á þessu mikla umstangi
stóð.
— Já, og þar nutum við margs konar fyrirgreiðslu og mikillar
rausnar. Þetta mæddi nú mest á Marðarnúpi og Þórormstungu, því að
þangað þurftu allir á austursíðu Vatnsdals norðan þessara bæja að
sækja fjölda fjár, og ekki aðeins Vatnsdælingar heldur margir Þing-
búar. Einnig komu þangað nokkrir Svíndælingar í sömu erindagerð-
um. En aldrei heyrði ég að bændurnir kvörtuðu undan átroðningi og
það var sama hvert var komið og hversu margir komu, það kólnaði
aldrei á katlinum.