Húnavaka - 01.05.1996, Qupperneq 66

64
HUNAVAKA
með fádæma fannburði, einhverja þá mestu senr menn mundu þá eft-
ir. Vegna þess að ég var nýlega fluttur hingað fram eftir og fé mitt
óhagvant hér datt mér í hug að labba út í Kúfustaði og líta eftir hvort
kindur hefðu lent þar inn í opnum húsum þar sem þær gætu fennt. A
leiðinni út eftir gekk ég )4ir nýfallið snjóflóð sem fallið hafði úr brekk-
unum. Ég leit inn í húsin en sá þar ekkert viðsjárvert. Vegna snjó-
flóðahættunnar á milli bæjanna hvarflaði að mér að fara ekki heinr
en ganga út að Hvammi og bíða þar uppstyttu. Ég hratt þeirri lrugsun
brátt frá mér og hélt heinrleiðis. Veður fór heldur versnandi. Ég
konrst hér heinr undir túnið og taldi nrig þá sloppinn úr allri hættu.
Seint daginn áður höfðu nokkur lrross sem ég átti verið uppi á túni
lrjá hesthúskofa er stóð skamnrt frá brekkurótunum. Ég gekk þangað
upp eftir til að líta eftir hvort þau væru þar enn og láta þau inn ef svo
væri. Aður en ég kænri aúga á hrossin tók ég eftir að gluggi var opinn
á húsinu og fór upp í tóftardyr að sækja heyrudda til að stinga upp í
gluggann svo húsið fennti ekki fullt. f sanra nrund og ég steig upp í
garðann heyrði ég nrikinn og ókennilegan hvin, sneri skjótt við og
ætlaði út en í sömu stundu sá ég kolbláan snjóinn falla fram yfir hús-
ið. Hann tók með sér gaddaða þekjuna og undir henni lenti ég fram
við gafl. Þar lá ég svo. Fyrst í stað reyndi ég að þreifa fyrir mér og
bijótast unr til þess að geta losnað eitthvað og komist undan þessu
fargi. En þegar það tókst ekki, varð nraður að sætta sig við orðinn hlut
og reyna að taka þessu með ró.
Heima voru ástæður lreldur slæmar, konan með börnin og foreldr-
ar mínir gönrul, komin að fótunr fram. Samt fór það nú svo að faðir
nrinn braust út að Hvammi á sunnudagsnrorguninn til þess að sækja
lrjálp. Þá var enn hríðarveður og dinrnrt yfir. Má nærri geta að honunr
lrafi sóst gangan hægt eins og færið var, víða kafhlaup. Frá Hvamnri
var sent út að Skottastöðunr eftir nreiri hjálp og þaðan fór Halldór út
að Steiná í sönru erindum. Mun lrann hafa vaðið ána á nrilli skara og
fengið hana djúpa. En Sigurður í Hvammi fór strax fram eftir ásamt
Gísla vinnumanni sínunr. Meðan faðir nrinn var í burtu, fóru
drengirnir (þeir voru elstir af börnunr nrínum, þá 9 og 11 ára) upp á
tún ef ske kynni að þeir yrðu einhvers varir. Þeir komu upp að kofa-
rustunum og gengu eftir þakinu og snjónum þar sem ég lá undir. Ég
gaf frá nrér lrljóð en þeim tókst ekki að greina rétt hvaðan lrljóðin
bárust. En álitu þau konra úr brekkunum vestan við Svartá sem kallað-
ar eru Teigar. Einhverja breytingu sáu þeir á kofanunr þótt þeir gætu
ekki þarna í svipinn áttað sig á hvað hafði skeð. Samt höfðu þeir orð
á þessu við afa sinn og Hvamnrsmenn þegar þeir konru utanað. Gísli