Skírnir - 01.04.1995, Qupperneq 130

124
ARNAR GUÐMUNDSSON
SKÍRNIR
Hann kvað umhugsunarefni ef menn teldu það lausn á efnahags-
vandanum að
veita frelsi til þess að menn megi hafa hér búsetu án þess að við getum
stuggað við þeim eins og við vissulega getum í dag gagnvart þeim sem
ekki hafa íslenskt ríkisfang, að hleypa inn í landið ákveðnum hópum
múhameðstrúarmanna meðal annars til þess að skapa hér enn meiri
glundroða. Meðan íslenska samfélagið er svo yfirgnæfandi að styrkleika
að þeir sem koma hér inn verða að beygja sig undir þær samfélagsvenjur
og þau lífsviðhorf að mestu leyti sem við höfum mótað þá erum við í
reynd að færa þá inn í okkar samfélag til þess að þeir verði hluti af ís-
lensku samfélagi. Ef þessi blanda er aftur á móti það sterk að hún tekur
yfir, þá verða það þeirra samskiptavenjur sem fara í vaxandi mæli að setja
svip sinn á samfélagið. (Alþingi 1992-3, nr. 17, 5628-33)
Eiður Guðnason (A) tók til máls næst á eftir Ólafi og sagði að
sem betur fer væru slíkir „kynþáttafordómar og trúarbragðafor-
dómar“ nær einsdæmi í umræðum á Alþingi. En slíkar áhyggjur
voru víða orðaðar utan Alþingis þótt það væri sjaldan opinber-
lega. Eitt dæmi birtist í Morgunbladinu 1992 þar sem Árni
Thoroddsen sagði það „skrípaharmleik" að sjá Sjálfstæðisflokk-
inn „traðka á hugsjónum sjálfstæðisbaráttunnar". Árni bætti við:
Höfum frekar áhyggjur af því hvort borgarstjórnarfulltrúar Sjálfstæðis-
flokksins geta tryggt okkur Reykvíkingum svefnfrið fyrir skrækróma
bænaköllum innfluttra múhameðstrúarmanna. Á að gera arabísku að
skyldunámi í grunnskólum okkar þegar Frakkar hafa rekið araba af
höndum sér til okkar?
Árið 1993 komu málefni innflytjenda og flóttamanna
nokkrum sinnum til umræðu á þingi. I fyrirspurn til dómsmála-
ráðherra benti Steingrímur J. Sigfússon (G) á að íslensk stjórn-
völd hefðu aldrei veitt flóttamanni, sem hingað hefði komið að
eigin frumkvæði, hæli í landinu. Ráðherra svaraði með því að vísa
til reglunnar um fyrsta hælisland: „Er í því efni fylgt sömu meg-
inreglu og víðast annarstaðar þar sem að meginstefnu er miðað
við að svokallað fyrsta hælisland, þ.e. að það örugga land sem
fyrst er komið til, eigi að fjalla um umsóknir um hæli“ (Alþingi
1993-4, nr. 4, 631). (Rétt er að geta þess að samgöngur til Islands
útiloka nær alveg að það verði fyrsta hælisland.)