Skagfirðingabók - 01.01.1977, Síða 141

SAMGÖNGUR í SKAGAFIRBI
IX.
Vegagerð 1875-1887
í ÞESSUM kafla er gerð grein fyrir framkvæmd fyrr-
greindra vegalaga í Skagafirði, en þau giltu út árið 1887.
4. maí 1872 gaf konungur út tilskipun um sveitarstjórn á Is-
landi.1 I henni eru ákvæði um hreppsnefndir. Meðal starfa þeirra
var að fylgjast með aukavegum, en það höfðu hreppstjórar annazt
samkvæmt tilskipun 1861. Fyrir áramót skyldu hreppsnefndir
senda sýslunefnd áætlun um gerð þjóðvega og jafna vegagjaldi
niður á hreppsbúa. Sýslunefndir leysm sýslumann undan þeirri
umsjón með vegum, sem honum var fengin með tilskipun 1776.
Nefndin átti að ráðstafa því vegagjaldi, sem árlega var innheimt
í sýslunni, en amtsráði var þó heimilt að verja Vs þess til þjóð-
vega amtsins utan sýslunnar. Þá skyldi sýslunefnd gera tillögur
til amtsráðs um þjóðvegi og hafa eftirlit með öllum samgöngu-
tækjum og gera ýmsar ráðstafanir til bættra samgangna. Amts-
ráði bar að endurskoða reglugerðir um þjóðvegi og breyta þeim,
ef þurfa þætti.
Sýslunefnd Skagafjarðarsýslu hélt fyrsta fund sinn haustið
4874. Nefndin ræddi mikið um vegamál og ákvæði tilskipana
um þau og „bað nefndin oddvita að senda amtsráðinu skýrslu um
hið bága ástand vega hjer í sýslu, og hver óumflýjanleg nauðsyn
sje á að verja öllu gjaldinu þeim til endurbóta og viðhalds, sem
og biðja amtsráðið að leyfa henni að verja tjeðum þriðjungi af
hvers árs gjaldi til amtsvegarins í þessari sýslu, einkum á Yxna-
dalsheiði.“2 Þessi heimild um flutning fjármagns úr héraðinu
mæltist illa fyrir í Skagafirði eins og annars staðar á landinu.
Með vegalögum 1875 er vegum landsins skipt í tvo megin-
flokka, fjallvegi og byggðavegi. Hér verður þeirri skiptingu fylgt
og fyrst vikið að fjallvegum.
135