Félagsbréf - 01.08.1959, Blaðsíða 25

FÉLAGSBRÉF
23
settur er fífubreiðum, mjallhvítum, sem bærast ekki. Þegar ég er setztur
niður, slít ég upp stóra fífu og set hana í hnappagatið hjá smárablóminu.
Svo horfi ég yfir fífubreiðuna, silkimjúka, og þá sígur á mig höfgi. Ég
man eftir undursamlegri kyrrð, og í vitund minni ómar hljómbrot liðinnar
ánægjustundar.
Líklega hefur mér runnið í brjóst, og ég vakna til fullrar vitundar við
langþráð og hugnæmt hljóð í fjarska: Langferðavagninn er að koma. Ég
vonast eftir Brynhildi með þessari ferð. Ég rís upp við olnboga og sé
hvar vagninn kemur. Mógrátt rykský stígur upp fyrir aftan hann, og
eyðist rétt í þann mund, að hann nemur staðar á stöðvartorginu.
Hópur glaðværra ferðamanna stígur út úr vagninum, og Brynhildur er
meðal þeirra. Ég geng ekki til móts við hana, heldur í þveröfuga átt og
niður að árósnnum.
Ég horfi um öxl. Fólkið er horfið af stöðvartorginu, og einmitt þá tek
eg eftir hernaðarflugvél, sem kemur úr vesturátt og lækkar sífellt flugið.
Hún svífur æ lægra og ég sé mennina, sem veifa niður fyrir sig. Vélin
sveimar nokkra hringi, og að lokum svo lágt, að hávaðinn frá henni fer
gegnum merg og bein.
Það gjálfrar við vatnsbakkann þar sem ég sit og stari niður í vatnið
°g virði fyrir mér stórar torfur örsmárra fiska, þúsundir lifandi agna,
sindrandi í dimmbláu, ládauðu vatninu. Á yfirborðinu myndast örsmáir
hringir, þegar fiskarnir stinga trjónunum upp úr, opna litlu kjaftana og
gleypa æti, sem flýtur þar. Litlu sporðarnir sjást aðeins hreyfast, en
uggarnir eru svo smáir, að ógerningur er fyrir augað að fylgjast með
hinum skjótu hreyfingum þeirra.
Torfurnar renna hratt og er sem þær hlykkist áfram; stundum rétt undir
yfirborðinu, og þá niður við botninn, innan um slýið og vatnagróðurinn.
^vo hverfa þær inn undir vatnsbakkann. Ef til vill liggja gjár langt undir
yfirborði jarðarinnar, ókunnar mönnunum, en jafnvel kunnar þessum
itlu fiskum og kannski heimkynni þeirra. Hver veit? Eða liggja þeir aðeins
re,t inni undir bakkanum í vatnagróðrinum?
Þessar hugleiðingar mínar um litlu fiskana hverfa og mást út, því óvænt
hljóð vekur athygli mína, og ég skima út yfir silfraðan vatnsflötinn. Lítill
hátur fjarlægist; ég sé tvo unglinga, annar rær á bæði borð, en hinn
handleikur veiðistöng sína. Ég horfi á bátinn kljúfa kyrrt yfirborð vatns-
lns, og loks er hann eins og lítill depill úti í blámóðu fjarlægðarinnar.