Félagsbréf - 01.10.1960, Blaðsíða 16

14
FÉLAGSB RÉI
þið. Landbrotafólk, og eruð til. Fjöllin, skógurinn, mýrarnar, engjarnar,
himinninn og stjörnurnar — oh, það er ekki fátæklegt og skammtað úr
hnefa, það er takmarkalaust. Hlustaðu á mig, Sigvarður: Vertu ánægður!
Þið hafið allt af að lifa, allt fyrir að lifa, allt á að trúa, þið fæðist og
aflið, þið eruð ómissandi á jörðinni, það eru ekki allir sem eru það, en
þið eruð það: ómissandi á jörðinni! Þið viðhaldið lífinu. Frá kynslóð til
kynslóðar eruð þið til, í einskærri frjósemi, og þegar þið deyið tekur hinn
nýi gróður við. Það er þetta sem átt er við með eilífu lífi. Hvað fáið þið í
staðinn? Tilveru í réttlæti og krafti, tilveru í einlægri og réttri afstöðu til
alls. Hvað fáið þið svo aftur fyrir það? Enginn ráskar eða rexar yfir ykkur,
fólkinu í Landbrotum, þið hafið frið og virðingu, þið eruð umvafin hinni
miklu vinsemd. Þetta fáið þið í staðinn. Þið liggið við barminn og leikið
að hlýrri móðurhendi og sjúgið. Ég er að hugsa um liann föður þinn....
Ég sveima hér og þar, stundum er ég regn á þurrum stað. Sonur minn er
maður okkar tíma, hann trúir í einlægni á það sem nútíðin hefur kennt
honum.... Mig skortir hæfileikann til hinna skefjalausu aðfara. Hefði ég
þann hæfileika gæti ég sjálfur verið eldingin. ... en þeir skilja ekki hvað
um er að ræða: landið hefur meira en nóg af peningum; það eru kallar
eins og hann pabbi þinn sem ekki er nóg af. . . . Þeir þekkja ekki plóginn,
þeir þekkja ekki nema teninginn: þeir leggja allt í hættu! En áhættuspil er
ekki sama og ofurhugur, það er ekki einu sinni hugrekki, það er skelfing.
Þeir vilja ekki vera lífinu samferða, þeir vilja komast harðara en það,
þeir keyra sig eins og fleyga inn í lífið. En svo síga hliðarnar að þeim.
Svo mylur lífið þá, hæversklega en hiklaust. Og svo byrja klögumálin yfir
lífinu, heiftin gegn lifinu! Þeir ættu ekki að vera strangir við lífið, ekki
réttvísir og harðir gegn lífinu, þeir ættu að vera miskunnsamir við lífið og
taka málstað þess: athuga hvaða glæframenn lífið verður að dragast með!
. ...Þarnu gengur ísak og sáir, alveg eins og lurkur í sköpulagi, trjá-
drumbur. Hann gengur í heimagerðum fötum, ullin er af hans eigin kindum,
stígvélin af hans eigin kálfum og kúm. Hann gengur berhöfðaður í guð-
rækni meðan hann sáir. .. . Þetta er Isak, markgreifinn. Hann vissi sjaldan
nákvæmlega hvaða mánaðardagur var, hvað átti hann að gera með það! hann
þurfti ekki að borga neina víxla; krossarnir í almanakinu sýndu hvenær
hver kýr átti að bera. Hann vissi um Ólafsmessu á liaust, að þá væri lvann
búinn að hirða allt þurrhey, og hann vissi um krossmessu á vor, að þrem
vikum eftir krossmessu átti allt útsæði að vera komið í jörðina. Hann vissi