Gestur - 15.09.1933, Page 10

8
GESTUR
1,1.
»Ulla, sjáðu þarna hjá búðinni hans Thomsons«, sagði
frú Simpson og benti með prjóninum. »Hver er pessi ungi,
fallegi maður, sem stendur parna og er að spyrja ungfrúna
einhvers? Ég held að ég hafi aldrei séð petta andlit fyr! —
Sjáðu! nú bendir hann hingað!
--------Æ, hann vantar aðra höndina, aumingjann!«
»Mamma!« kallaði unga stúlkan, og tók svo fast um
handlegginn á gömlu konunni, að hana kendi til. »Mamma,
pað er hann — já, já, pað er hann, æ, mamma!«
Hún lagði armana um háls móður sinnar og andvarp-
aði pungt.
»Tað er ómögulegt!« sagði Mrs. Simpson — »en pó,
hann kemur hingað«.
Alt í einu stóð Ulla upp, purkaði sér um augun, og
gamla konan varð hugsaudi við að sjá glampana sem geisl-
uðu frá þeim.
»Mamma, par sem hann veit ekki af pví að ég er lif-
andi, pá láttu hann hugsa að ég sé dáin! Pú verður að taka
á móti honum. Pað vilt pú eflaust gera. Láttu svo ekki á
neinu bera. Ég ætla inn í næsta herbergi«.
»Nú, nú, hvers vegna?« spurði gamla konan undrandi.
»Ég hélt að pér pætti vænt um hann«.
»Já, einmitt pess vegna«, sagði hún ldæjandi, og tók
með hendinni um móður sína. »Vertu nú væn, mamma mín!«
Svo hljóp hún í annað herbergi, og i sömu andrá var
dyraklukkunni hringt.
James Folk sat í gömlum hægindastól á móti frú Simp-
son, og hann virti fyrir sér húsgögnin í stofunni, eitt eftir
annað. — Hér var pað, sem hún hafði verið, og pessi gamla
kona var móðir hennar.
Henni hlaut að íinnast stofan eyðileg og tóm.
Frú Simpson leit brosandi til hans.
»Pér vilduð tala við mig um Ullu?«