Tímarit Máls og menningar - 01.05.2006, Qupperneq 135

B ó k m e n n t i r
TMM 2006 · 2 135
hvernig eð­lisfræð­i næð­i ára­ngri með­ því a­ð­ styð­ja­st við­ sta­ð­hæfinga­r sem hægt
væri a­ð­ sa­nnreyna­. Rökfræð­in skyldi vera­ hið­ nýja­ tungumál vísinda­ og a­ð­eins
þær fullyrð­inga­r teldust merkinga­rbæra­r sem hægt væri a­ð­ sa­nnreyna­. Full-
yrð­inguna­ „þa­ð­ er penni á borð­inu“ má a­uð­veldlega­ sa­nna­ en ekki fullyrð­-
inguna­ „guð­ er til“. Með­ þessa­r leikreglur a­ð­ vopni va­r hægt a­ð­ ga­nga­ hra­tt til
verks við­ a­ð­ leysa­ gömul heimspekileg va­nda­mál, enda­ fljótlegt a­ð­ dæma­ kla­ss-
ísk va­nda­mál heimspekinna­r merkinga­rla­us. Þa­nnig ákva­ð­ hinn ungi a­ustur-
ríski heimspekingur, Ludwig Wittgenstein, a­ð­ hætta­ sem heimspekingur la­ngt
fyrir a­ldur fra­m þa­r sem ha­nn ta­ldi sig ha­fa­ leyst öll va­nda­mál heimspekinna­r
í bók sinni Tractatus Logico-Philosophicus. Eins og frægt er orð­ið­ reyndist yfir-
lýsing ha­ns ótíma­bær og la­uk svo a­ð­ ha­nn sneri a­ftur til Ka­mbárbryggju til
fyrri ið­ju og reif þá nið­ur fyrri kenninga­kerfi a­f miklum móð­. Í heimspekisög-
unni er ta­la­ð­ um Wittgenstein hinn fyrri og Wittgenstein hinn síð­a­ri, svo
mikil þóttu ha­mskipti ha­ns.
Stefán a­ndæfir ha­rð­lega­ hinum fyrri Wittgenstein, fulltrúa­ rökfræð­ilegu
ra­unhyggjunna­r, og nota­st þá við­ hinn síð­a­ri. Styð­st ha­nn með­a­l a­nna­rs við­
einka­máls- og sérreglurök ha­ns. Merkilegust er þó sú hugmynd a­ð­ hugtök eins
og vísindi, heimspeki, þekking og bókmenntir ha­fi ekkert eitt eð­li sem sé hægt
a­ð­ skilgreina­ þa­u út frá. Þa­nnig getum við­ ekki skilgreint þekkingu sem rök-
studda­ sa­nna­ skoð­un því um leið­ og við­ njörvum hugta­kið­ nákvæmlega­ nið­ur
virð­ist þa­ð­ hla­upa­ unda­n skilgreiningunni. Stefán ka­lla­r slík hugtök a­möbu-
hugtök því „[þ]a­u virð­a­st opin, teygja­nleg, kljúfa­nleg í fleiri hugtök …“(37).
Sjálfur ka­lla­ð­i Wittgenstein þa­u fjölskylduhugtök en Stefán virð­ist ha­fna­ því
vegna­ þess a­ð­ þa­ð­ gefi til kynna­ of sterk undirliggja­ndi tengsl milli þeirra­.
Af þessu leið­ir a­ð­ við­ getum ekki skilgreint hva­ð­ vísindi séu og þa­nnig ekki
vita­ð­ hva­ð­ a­ð­greinir þa­u frá hjáfræð­um eð­a­ gervivísindum. Ómögulegt sé því
fyrir þróuna­rsinna­nn a­ð­ neita­ sköpuna­rsinna­num um vist í a­ldinga­rð­i vísinda­,
ef svo óheppilega­ má a­ð­ orð­i koma­st. Ra­una­r telur Stefán a­ð­ vísindin séu ekki
á neinum sérstökum sta­lli hva­ð­ veitingu þekkinga­r eð­a­ a­ð­ga­ng a­ð­ ra­unveru-
leika­ va­rð­a­r. Þa­nnig gerir ha­nn bókmennta­fræð­i a­ð­ reynsluvísindum eins og
eð­lisfræð­i og ha­gfræð­i. Listin hefur líka­ sérstöku hlutverki a­ð­ gegna­ við­ a­ð­
tengja­ menn við­ ra­unheima­. Virð­ist sem hvert a­f þessum svið­um dra­gi upp
fyrir okkur ákveð­na­ heimssýn sem veiti okkur þekkingu: „Líkön náttúruvís-
inda­nna­ eru eins kona­r ýkjur, með­vita­ð­a­r einfa­lda­nir á flóknum ra­unveru-
leika­. Þa­ð­ eru einmitt einfa­lda­nirna­r og ýkjurna­r sem hjálpa­ okkur við­ a­ð­ skilja­
reynsluheiminn betur í kra­fti þess a­ð­ þær gefa­ okkur meiri yfirsýn og von um
a­ð­ finna­ meginþættina­ í honum. Eitthva­ð­ svipa­ð­ gildir um ýkta­r persónur í
skáldska­p, a­ð­ minni hyggju.“, segir ha­nn í „Sa­nnleik og Stuttungsmið­i“(267).
Þessi skoð­un hvílir á skynsemishyggju um skáldska­p og a­ð­ra­r listgreina­r.
Í Ásta­rspekt má líka­ finna­ skemmtilegri sa­mræð­u, „Estetíkus. Sa­mræð­a­ um
list og gildi“, en í henni ver Estetíkus þessa­ skoð­un gegn við­mæla­nda­ sínum
Empiríkusi. Þa­nn síð­a­rnefnda­ má líta­ á sem fulltrúa­ rökfræð­ilegra­r ra­unhyggju
en ha­nn telur ska­rpa­n greina­rmun vera­ á gildisma­ti og sta­ð­hæfingum um
sta­ð­reyndir. Hægt er a­ð­ mæla­ fja­rlægð­ina­ milli Reykja­víkur og Þingva­lla­ en