Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 20

116
kápu ei' liggur á öxlum þeim, en konuv stuttkiitli;
sumar konur vefja utan um sig ullarvoð, alveg upp að
augum. Það er líka algengt að sjá konur bera á bak-
inu ungbörn sín í þessum voðum.
Daglegalífið er ekki margbreytilegt hjá þessum hell-
isbúum og hefir á sér nokkuð kynlegan blæ. I dögun
rísa þeir úr rolckju, en fyrsta verk húsbóndans er, að
reyna með furuköngli að rífa niðurúr kolsvarta hárlubban-
um á sér, en húsmóðirin gengur að steini sínum og
tekur til að mylja sundur maískorn, sem hún síðan býr
til kökur úr og steikir þær á grunnri leirpönnu yfir
glæðum. I leirbolla hrærir hún saman ögn af muldu
maískorni og vatn; en til að gera drykk þenna ljúfieng-
an, lætur hún í bollanu seyði af ljúfætum rætum,
Stundum sér maður húsfrevju setja leirpott á glóðir —
er húu lætur hvíla á þremur steinum — og sýður í
honum baunir. Mýs eru uppáhaldsréttur hjá Tarahú-
mörum. Þeir eru svo sólgnir í þessi litlu dýr, að þeir
sækja oft um leyfi hjá Mexikóbúura að fá að veiða þau
í híbýlum þeirra. Eu ávalt er sjálfsagt að biðja um levfi.
Mýsuar veiða þeir í gildrur, sern bera vott um töluvert
hugvit hjá þjóðllokk þessum. Smádýr þessi matroiðir
húsfreyja þannig: fyrst flær hún þau, síðan þræðir hún
þau að endilöngu uppá viðartá og steikir þau á leirrist