Jökull - 01.01.2001, Page 120

Elín Pálmadóttir
Oft var tafsamt við Hófsvað í vorleiðöngrum. Sigurjón Rist og Guðmundur Jónasson kanna vaðið og leiðbeina
bílunum. – Crossing the river Tungnaá at Hófsvað. Ljósm./ Photo. Elín Pálmadóttir, 1959.
Við Tungnaá byrjaði í rauninni ævintýraferðin. Þrátt
fyrir þetta hafði Jöklarannsóknafélagið þegar komið
upp skála við jökulröndina í Tungnaárbotnum fjórum
árum fyrr, 1955, og öðrum á Grímsfjalli. Menn gera
sér enga grein fyrir hve mikið afrek það var að koma
öllu efni og fólki til þess á staðinn. Nú veittu skálar
fólki hvíld, auk þess sem skálinn á Grímsfjalli varð í
þetta sinn að pósthúsi, þar sem liðið stimplaði á einum
sólarhring með Grími Sveinssyni póstmanni um 6000
bréf, sem átti og tókst að græða á. Víða liggja sjálfsagt
enn þessi frímerktu bréf jöklamanna.
Verkefnin eru margvísleg í jöklaferðum. Á þessum
tíma náðu þau út yfir allt árið. Kaldir og klárir jökla-
menn, eins og Sigurður Þórarinsson kallaði þá í ljóði,
lágu allan veturinn eitt kvöld í viku undir snjóbílun-
um í bragga úti á Reykjavíkurflugvelli og gerðu við
amboð. Aldrei vantaði þá bílhögustu m.a. Hauk Hall-
grímsson, Hörð Hafliðason og Gunnar Guðmundsson,
sem lagði til ómælt og að kostnaðarlausu það sem
þurfti, sérsmíðaði jafnvel langa dráttarvagna til flutn-
ings inn eftir. Þessir menn unnu svo samstillt og vel
saman að manni fannst að þeir mundu öllu redda hvað
sem fyrir kynni að koma á jökli og utan.
Ég man páskaferð á Mýrdalsjökul 1960, þar sem
við lágum í tvo sólarhringa í tjöldum í kófi í laut við
jökuljaðarinn, raunar á eina staðnum þar sem skóf
120 JÖKULL No. 50