Breiðfirðingur - 01.04.1966, Blaðsíða 13

BREIÐFIRÐINGUR
11
Hjörtur ólst upp í foreldrahúsum. Um tvítugsaldur
dvaldist hann tvö ár í Reykjavík og var þá við nám og
verzlunarstörf. Annars var starfsdagur hans allur á Sandi.
Hann kvæntist Jóhönnu Vigfúsdóttur 17. maí 1930 og
varð bóndi í Munaðarhól sama árið og faðir hans fluttist
þaðan. Samfara búskapnum gegndi Hjörtur ýmsum öðrum
störfum. Hann var fiskimatsmaður í þrjá áratugi og hrepp-
stjóri álíka lengi. Börn hans og Jóhönnu urðu átta, og
lifa sjö þeirra. Er það fríður hópur og mannvænlegur.
Nokkrum sinnum var ég nætursakir í Munaðarhóli hjá
Jóhönnu og Hirti. Er skemmst af því að segja, að þar var
ekki einungis gott að hvíla og þiggja beina, því að við þau
hjónin var eftirsóknarvert að blanda geði. Þegar maður var
setztur í Munaðarhólsstofuna og farinn að rabba, duldist
ekki, að í loftinu lá reisn jafnframt hugljúfum þokka og
Inspursleysi. Umræðuefnið var þó oftast ósköp hversdags-
legt, en Jóhanna og Hjörtur höfðu lag á því að gæða það
mennsku, vera ekki að flíka hálfkveðinni vísu né bera
sér rósamál í munn. Sem betur fer er mörg manneskjan
mannleg, og efalaust koma þar ekki einvörðungu til greina
áunnir eiginleikar né arfgengir, umhverfisáhrifin eru þar
einnig með í leik. Nálægð jökuls og hafs gætir sannarlega
á Hjallasandi.
Skólinn þeirra Sandaranna var lengst af einkanlega á
sjónum. Þegar innt var eftir þekkingu manna, var þetta
mikilvægasta spurningin: Heldurðu, að hann kunni að
fara vel að sjó? Þeirri lífsspeki fylgdi einnig kunnáttan að
taka hverri vá stórmannlega, ekki snúa sér undan, heldur
horfast í augu við raunveruna. Svo hispurslausu uppeldi
gagnar ekki tæpitunga, því hæfir heldur ekki stássklæðn-