Breiðfirðingur - 01.04.1989, Page 78

76
BREIÐFIRÐINGUR
Mikið var gaman að vera barn á jólunum. Dularfulli hvíti
böggullinn var nú kominn á borðið. Mamma leysir utan af
honum. Forvitin augu mín töldu sig sjá ofsjónir. Birtist ekki
þarna hvítmáluð brúðuvagga með rúmfötum í. Undir henni
voru völtrur, svo hægt væri að vagga henni. Guðrún í Tröð
var elskuleg kona sem mér þótti mjög vænt um. Hún hafði
fengið tengdason sinn til að smíða þessa vöggu fyrir sig til að
gefa litlu vinkonu sinni í Mávahlíð.
Allt er þegar þrennt er, enn bættist við gleði mína.
Mamma færði mér brúðu. Hana hafði hún búið til sjálf,
nema höfuðið. Pað hafði pabbi fengið í Reykjavík, þetta var
járnhaus sem festur var á hinn heimatilbúna skrokk, en hann
hafði mamma sem fyrr segir saumað úr lérefti og troðið hann
síðan upp með ull. Mamma hafði einnig saumað kjól úr
sama efni og kjólinn minn. Brúðan var falleg með blá augu
og rauðar varir. Hugfangin horfði ég á mína fyrstu brúðu.
Hún var í mínum barnsaugum svo óumræðilega falleg, að
enn man ég hana.
Er ég hafði horft á þessar dásamlegu gjafir ljómandi af
hrifningu, sá ég að allir horfðu brosandi á mig með brúðuna
í fanginu. Hljóp ég þá upp um hálsinn á mömmu minni og
kyssti hana marga kossa fyrir brúðuna. Þá spyr mamma mig:
„Hvað ætlar þú að láta hana heita.“ Ég var fljót til svars:
„Önnu eins og hana Önnu sem var hér í sumar.“ Öllum
fannst þetta vel valið nafn.
Eftir að allir höfðu drukkið saman súkkulaði með smá-
kökum var heilög stund á heimilinu. Afi las jólaguðspjallið
og allir sungu Heims um ból. Nóttin helga var í nánd. Sá
siður var í sveitum landsins að láta loga ljós á jólanótt.
Ljósið átti að minna okkur á að það er yfir okkur vakað eins
og Jesúbarninu í Betlehem. Með þetta í huga gengu allir til
svefns í litla bænum. Anna mín, brúðan fallega, var lögð í
vögguna sína og þar var henni vaggað í svefn af litlum þakk-
látum höndum.