Jólastjarnan - 01.12.1922, Qupperneq 31

29
þar sem úlfurinn ljek sjer við lambið, undir sól-
gyltu laufinu. pá varð hún gagntekin af undarleg-
um, titrandi unaði. Hver einasta hrísla og frjó-
angi nötraði.
Og það skeði síðla kvölds, að næturvindurinn,
sem bljes yfir sljettuna, bæroi trjágreinarnar á
sama hátt. pá sá litla rósin aftur inn fyrir. pá sá
hún inn í dýpstu sælu Paradísar. Hún gægðist inn
í sönnustu hamingju jarðarinnar. Hún sá tvær
manneskjur. Manneskjur, sem ljómuðu af fegurð í
hinu milda húmi Paradísar. Tvær manneskjur, sem
horfðust í augu, og augu þeirra voru sem blikandi
stjörnur.
Og þegar girðingin hafði lokast aftur, og rósin
var orðin ein úti á endalausri sljettunni, þá hjengu
glitrandi tár á hverju blómi og hún ilmaði eins og
rósirnar í sjálfri Paradís. pá nótt dreymdi hana, að
hún væri tekin upp og gróðursett inni hjá þess-
um tveimur fallegu verum, og þar fjekk hún að
vera.----------
En einu sinni gekk óskaplegt óveður yfir heim-
inn. Myrkrið kom úti við sjóndeildarhringinn eins
og ógnandi hamraveggur, og stjömur himinsins
fólu sig bak við þjótandi skýjadrög. Regnið lamdi
sljettugresið og allar greinar og blöð veinuðu í ang-
ist. Náttúran kveinaði og grjet, án þess að þekkja
crsökina að sorg sinni. Öll hljóð jarðarinnar runnu
saman í eina dauðastunu, sem hækkaði og hækkaði.
Litla rósin hnipraði sig saman í angist, án þess
að vita, hvað skeð hafði. En á þessari stundu hafði
syndin komið í heiminn.
Og enn sá hún girðingu aldingarðsins ljúkast upp