Oyggjarnar - 07.09.1905, Blaðsíða 3

royna at bera tað, eingin skulđi
vita, at hon syrgdi og aldrig
rnamman.
Hon breytt seg uttar.
»Hví hevur tú verið so leingi
har innari?« Mamman hugdi
gløgt uppá døttrina, og fataði
at nakað baddi. Gentan, sum
var begynt at sópa gólvi, rætti
seg upp. >Mær bæðar einki!«
»Jú, nakað sakar teg«, helt hin
gamla fram; »tú er blivin lík-
bleik og hevur gráti?«
Á góða mamma, trúgvi mær,
tá eg sigi tað; meg sakar einki,
men eg bleiv so hugtung, tá
ið eg sat har innari; eingin er
altíð eins glaður.
Hin gamla setti seg við
grúgvuna og stærdi teinkjandi
fram fyri seg.
Hettar, at ungar gentur
kundu vera hugtungar, kendi
hon, men bara tað ikki var
naka annað, íð sakaði døttrini.
Hjartasorgin var tó tyngst av
øllum.
»Hevur tú frætt frá Stein-
grimi.« Hettar kom so óvarandi.
at sterkur roði alt i einum
stóð um anlitið á gf'ntuni. Veikt
og piprandi mælti hon tá:
»Nej, eg havi ikki fingið
bræv —■' hann skrivar sjálđan.«
Mamman sá tað tárutunga
brosið á kinninum; tað skar
í hennara hjarta, ti nú vistu
hon, hvat sum bæđdi. Hon
reisti seg, tók døttrina inn at
sær. »Stakkalin, synd er í tær.
Sig mær nú alt.«
»Góða mammai. Gentan
hugdi undranđi uppá mammu
sína. »Mær bæðar einkið.
Trúgvi mær, tá eg sigi tað«.
Hin gamla stóð ivandi. Hví
vildu døtturin ikki siga sína
sorg fyri henni ....
II.
Fjært i vestri var sólin dalað
millum reyðar skuggar. Døggin
breiddi seg' svalandi yvir allar
blómur, sum høvdu tyst um
dagin og nú lagt bløðini saman.
Upp fra tjarninum steyg
mjørkin sum ein tjúkkur hvítur
roykur og fjalđi brátt fjøll og
dalar; einans teir hægsti tindar-
nir stóði uppundan sum smáar
oyggjar i einum stórum havi,
hvar alt varstilt; eingin streymur
og eingin vindur.
Uppi í haganum hoyrdist
kýrnar belja, og niðri við bø-
garðarnar ljóðaði hjartans látur.
Tað vóru tær ungu gentirnar,
sum fóru til neytar. Tvær og
tvær gingu tær niðan í brekkuna,
prátaði sína millum um tað, sum
hent var hendan dag. Aftast
gekk ein. Hon ænsaði ikki
teirra kæti. tí henni var bara
um at sleppa sær einsamøll —
goyma seg burtur frá fólki.
Verðin hevði sett lás fyri henn-
ara lívsgleði, stongt hana úti í
svartasta dimmi. Alt, sum
henni var tilbori, nivdi hugin
niður. — Gentan var Anna.
Skjótt funnu tær neytuni, og
hvør settist undir sina kúgv.
Mjølkin rann hvít og froðanđi
i đyllurnar, meðan kýrnar,
mettar og dovnar, stóði og
beljaði stund um stund.
Tá gentirnar vóru lidnar at
mjølka, tók hvør sína dyllu
millum herðarnar, og so til
gongu við skemt og látur, sum
vón er til, tá íð sinni er ungt, og
fóturin lættur; men eftur hjá
kúnum sat ein genta — Anna.
Hon sat og stærdi inn í
mjørkan, sum vildi hon har
hóma ljósið, í kundi leiða hana
úr myrkrinum; men um hana
var bara neyð og grátur, eins
og í hennara forpíndu sál.
Hon tveitti seg niður á
vøllin — græt og græt. Døggin
trongdi køld og rálin gjøgnum
búnan; hon ænsaði tað ikki.
Jesus, hvat í hon var tung og
troytt . . . Hví hevur tú svikið
meg? hví gjørdi tú so illa?
»Kom — kom aftur til mín, eg
vil, eg kan tilgeva tær«, teskaðí
hon fram fyri seg. Har kom
eingin, bara kýrnar stóðu og
stærdu at henni.
Hon var svikin, svikin!
tárini runni stríðari og stríðari;
men tey lætti um hennara sára
hjarta.
Siðla var, áðrenn hon var
ment at reisa seg, og tungsom
var gongdin oman móti bygdini.
Við eina á omanfyri bøgarð-
arnar tvætti hon sær um anliti
. . . eingin skuldi síggja, at hon
hevði gráti.
Nú var hon einsamøll, einsa-
møll skuldi hon bera tað; eingin
skuldi vita, at hon var svikin.
Haldur.
Luf ttry ksvaski maskina.
Sterk og bilig.
Av vaskimaskinu, sum keyp-
maður S. P. Christensen í Hor-
sens hevur vunnið patent fyri,
er okkum beind ein frá Magnus
Einarsson, Tórshavn — sum
hevur tær til sølu fyri 5 kr.
50oyrur(fabriksprísurin). Hend-
an roynist soleiðis: slítur einkiS
toyið, viðkar tey ullinti klæðini
væl út, ein verður nðgv skjótari
liðugur enn við at nýta vaski-
bretti. Ikki minst hevur tað
uppá seg. at toyið kann vaskast
í sjóðandi heitum vatni. áv ti
at hendirnar ikki koma í tað.
Toyið verðir kóka sum van-
ligt og stoytt — við tí kókandi
lútinum — niður í balju ella
annað ílæt, sum er okkurt um
22—24 tummar høgt og 18—20
breitt. So nógv sum 3—4 løk
ella 6—7 stykkir av klæðnaðum
mugu fara i baljuna ísenn, uppá
tað, at nakað bleytt kann vera
undir Maskinini, sum er ein
stór bliktrakt, har smá rør
ganga inni í, hvar lúturin skal
renna út og inn; áføst við ovara
endan á traktini er ein long
stong. Hettar »apparat« skal
tá setast niður á toyið og lyftast
upp og niðir — rætt sum ein
stendur og kyrnar á gamlari
kyrni. Lúturin rennur tá út
og inn gjøgnum toyið og reinsar
tað brádliga. Maskinan ska 1
ikki lyftast upp um vatnskorp-
ina, men flytast við og við í
baljuni. .Væl av vatni skal
vera í.
Toyið verðir skola á sama
hátt. Tá liðugt er, skal ma-
skinan beinast burtur á turt
pláss.
Tað er vinningur at standa