Bjarki - 22.04.1897, Blaðsíða 2

62
gæðíng's verði’ hann aldreí án
uns hann hnígur dauður.
Að einu leiti’ eg eilíf verð,
er því hvergi hnuggin,
jeg hlýt að fylgja’ á hverri ferð
honum eins og skugginn.
Skjótt þá bregða skal á leik,
skifta fáum orðum,
en reyna sig við Brún og Bleik
sem bestir þóttu forðum.
Gott er að skilja’ á góðri stund,
glöð jeg legg á veginn;
veit mjer gefur gull í mund
glíman hinum megin.
Eg er viss um að jeg kemst
upp á hímna salinn,
og þar verð í flokki fremst
fegurst stjarna talin.
Stjarna.
*
* Jfí
þessí Ijóð um »Stjörnu<« sem var alkunnur kosta gripur og
uppáhalds reiðskjótí skáldsins, eru svo til orðin, að Páll var hey-
tæpur og Ieítaði tíl Ólafs með fyrri vísunum undir nafni Stjörnu
en fjekk hryggbrot. f*á bauð Asgrímur, sem þetta seinna kvæði
er til, að taka hana, og er þetta þakklæti fyrir veturvistina.
ÚTLEND TIÐINDI,
ná til 9. Apríl.
Ofriðurinn milli Tyrkja og Grikkja er aðalumtalsefni
allra útlendra blaða. Um hann er skrifað og teligrafferað
fram og aftur, vitlaust og botnlaust, en efni og inntak úr
öllu þvi' þvaðri er, að þar eystra geri hvorki að reka nje
gánga. Grikkir hjeldu flota sínum heim frá Krít, en mót-
mæltu um leið harðlega öllum atförum stórveldanna á eynni.
Krítvcrjar hafa og þverneitað tilboði stórveldanna um sjer-
stök landsrjettindi undir yfirstjórn Tyrkja, og heimta ann-
aðhvort samband við Grikki eða ekki neitt.
Grikkir búast nú um heima, og senda hverja hersveit-
ina á fætur annari, bæði norður til J’essalíu að austan og
Epírus að vestan. Þjóðin er hin æfasta, og nú nýlega
þegar crfðaprins Grikkja fór með hersveit sína frá Aþenu
á Icið til landamæra, fylgdi honum endalaust fagnaðaróp.
Bæði hann og Georg konúngur faðir hans sýnast nú ætla
að halda svo fram stefnunni þángað til annað hvort verð-
ur að Krít er feingin eða kórónan farin. Fjárián og gjaf-
ir streyma nú til Grikkja víðsvegar af löndum og drjúg-
um af sjálfboðaliði.
Tyrkir búa sig líka sem bcst þeir geta og senda lið
suður í land, eins og fyr hefur vcrið skýrt frá, en sagt
er að sumt það lið sje fátæklega til fara, riddarar hest-
lausir, og gaunguliðið skólítið. teir munu og fremur linir
í sóknum, því þeir voru á dögunum byrjaðir á virkja-
hleðslu syðst í Epírus við Ambrasíuvog, en Grikkir hót-
uðu að láta skotin ríða á þeim þegar í stað ef þeir hættu
ekki, og hurfu þá Tyrkir frá því.
Hvað gera stórveldin, og hvcrn endir ætla þau að Játa
verða á þessu? spyr nú allur hinn siðaði heimur. Hvað
þau ætla sjer er víst lítið vafarrál, cn hvað þau iTiegtia
er dálítið annað. I’að dylst aungum manni að þau eru
öll saman einhuga í því, að kúga hverja frjálsa þjóðar-
hrcyfíngu miskunarlaust, bæði þessa og allar aðrar. Af
Rússum, Pjóðverjum, Austurríkismönnum og Itölum höfðu
menn ekki búist við öðru en hatri og kúgun vjð alt það,
sem kallast frelsi og rjettindi smáþjóða. En — afþvíTyrkir
höfðu báðar hendur blóðugar eftir morð Armenínga, og
höfðu svikið loforð sín um rjettarbætur á Krítey — og
af því gríska þjóðin var hjer hinum mcgin, sem var móð-
urþjóð hinnar vestrænu mcnningar og átti þá forfeður,
sem hvað cftir annað hættu lífi sínu til að verja frclsi
og mentun vesturþjóðanna, unnu á Maraþonsvöllum, í
Laugaskarði og við Salamisey þau frægðarverk sem aldrei
gleymast, hversu gömul sem veröldin verður, og stöðvuðu
þar óþjóðalýð og þrælafans Asíu — af því svona stóð á,
þá gleymdu mcnn því snöggvast að kramvörusálirnar ensku
ætluðu nýlega að taka hinar auðugur námulendur Bænda-
Iýðveldisins í Afriku með svikum og ráni, og að þær
drottna yfir fiskunum í sjónum og fuglunum í loftinu á
Irlandi með sama rjetti eins og Þjóðverjar í Rínlöndunum og
Rússar á Póllandi og Finnlandi, og eins gleymdu memi
þá snöggvast hvernig Frakkar höfðu leikið níunda og tí-
unda boðorðið austur í Síam og á Madagaskar. Alt þetta
glcymdist um tíma á dögunum, en núna síðustu vikurn-
ar er menn farið að ránka við sjer, og þjóðirnar farnar að
minnast þcss, að Bretar og Frakkar vita ekki síður en
aðrir hve þægileg Biblían er til að ryðja braut brenni-
víninu og kramvörunni, þegar henni er laglega stjórnað,
og hve skikkanlega má láta hana lúra út i í horni meðan
verið er að smokka hcfðum Kríteyínga inn í heingíngar-
ólar Tyrkjans.
Er það nú ekki merkilegt að stjórnir altra stórþjóðanna
skuli heldur kjósa alsherjarstyrjöld en að leyfa þessum
litla þjóðflokki að brjótast úr böðla höndum? Sjá þær
ekki að lítil öreiga þjóð, eins og Grikkir, geta nú óhultir
staðið uppi í hárinu á þeim .og gcrt þær aflvana, af því
öll þeirra pólitík er orðin svo svívirðileg og samvisku-
laus að allir menn, sem auðvaldið er ckki búið að stínga
augun úr, sjá, að þær eru orðnar viðbjóður allra góðra
og rjettsýnna manna í sínum eigin löndum. l’að er þó
allra vest að eingin stjórn Evrópu trúir nágranna sínum
fyrir túski-Sdíng, svo hvað sem þær gera, þá heldur hver
um aðra að cinhver svik og sjerplægni búi undir. Núna
t. d. halda Bretar að Rússar ætli sjer cina af tyrk-
nesku eyunum fyrir kolabúr, og Rússar halda að Bretar
ætli sjer verndunarvald yfir Krít, og telegrömmín sýnast
benda á,, að ætlun Breta um Rússa sje að minsta kosti
rjett.
Af allri þessari samviskuleysis og svikapólitík Ieiðir, að
þó stórveldin sje sammála í dag, þá veit ckkert þeirra
hvort þau geti orðið sámmála á morgun. Því gat Stam-
búlóv sálugi Bolgararáðherra vafið öllum þeirra samníng-
um og boðum um fíngur sjer, og sarna gera Grikkir nú.
Það var búið að hóta þeim, ef þeir færu að, herja á Tyrki,
að höfnum þeirra skyldi lokað og þeir að hálfu leiti svelt-
ir inni cn þeir ljetu það ekkert á sig bíta og hjeldu
norður í ákafa, og var því þá samstundis hvíslað að þeim
að það væri enn ekki afráðið að loka þá inni. I þessu
spígspori stóð þcgar síðast frjettist. Nú er að vita hvort
hatur Evrópu stjórnanna á frelsi og sanngirni er sterkara
en hatur þeirra og öfund hverar á annari; á því leika