Fram - 17.02.1917, Blaðsíða 4

48
FRAM
Nr. 14
M iðnæturklukkan.
Saga.
Fyrir mörgum árum síðan lifði
prestur nokkur gamaii, sem hét Por-
björn Haukur. Hann var í miklu á-
liti, voldugasti maðurinn í sveitinni
og veiiáuðugur. Peir voru margir,
sem voru hrifnir af ræðurn hans,
viturleik og guðhræðslu, en þó voru
þeir fleiri er beygðu sig djúpt fyrir
auðlegð hans.
Prestsetrið og kirkjan stóðu sitt á
hverri hæð, og var djúpur leyning-
ur á milli. Niðri í þessum leyningi
hafði prestsetrið verið áður. í auð-
mýkt hafði það verið bygt þar, ef
svo mætti segja, við fætur kirkjunn-
ar. En Porbjörn Haukur hirti ekki
um slíkt auðmýktar merki — þvert
á móti; að vísu var hann drottins
þjónn, en þrátt fyrir það þurfti það
ekki að vera guði velþóknanlegt,
að hann tærðist upp í hinum gamla
hjalli, þar sem alt var sí og æ fult
af raka og myglu. Prátt fyrir tals-
verða mótspyrnu safnaðarins, sem
hélt trygð við húsin í leyningnum,
lét hann rífa þau niður til grunna,
og bygði bæinn fyrir eigið fé uppi
á hæðinni, stærri og betur hýstan,
en þar þektist nærlendis. Bygging
þessi fékk brátt orð á sig, margir
komu til að sjá prestsetrið nýbygða
og dást að því, en margir af þeim
eldri hristu höfuðið og sögðu að
þetta væri að hæðast að guði.
Porbjörn Haukurvar ekki ánægður
með þetta; honum fanst að þar sem
hann hafði varið svo miklu fé til
síns eigin húss, yrði hann einnig
að byggja stærra og fegurra guðs-
hús, og smátt og smátt jókst löng-
unin, og hvötin til að byggja nýja
kirkju, stórbyggingu, guði til dýrð-
ar, úr dýrasta efni, skreytta gulli og
marmara.
Eitt kvöld var barið á dyrnar hjá
prestinum. Hann hrökk við, hafði
verið að dreyma um nýju kirkju-
bygginguna. Dyrnar opnuðust, og
inn kom gamall maður, einkenni-
Iegur að sjá, í víðri yfirhöfn, með
stóran linan hatt, og sítt hvítt skegg.
Presturinn stóð undrandi á fætur.
»Hver ert þú og hvert er erindi
þitt?«
Oamli maðurinn kom nær.
»Nafn mitt, pres'tur, er eitt í dag
og annað á morgun, eg er kominn
yfir Ianga vegu til þess að upp-
fylla ósk þína.«
Porbjörn Haukur horfði á gamla
manninn og skildi ekki neitt.
»Taktu þér sæti gamli maður, og
seg mér hvað þú meinar eg skil
þig ekki.«
Oamli maðurinn settist í hæginda-
stól er stóð við stórt borð í miðri
stofunni. Á borðinu loguðu tvö
kerti í silfur Ijósastjökum, köstuðu
þau kvikulum bjarma á loft og veggi,
og á mennina tvo, er sátu um hríð
hreifingariausir.
U T B O Ð .
Þar eð við eigum fljótlega von á letri og fleiru
dóti til viðbótar á prentsmiðjuna, leyfum við okkur,
samkvæmt 5. gr. félagslaganna, að bjóða út alt að
500 krónum í nýjum hlutabréfum. — Hvert hluta-
bréf er 10 krónur, og hefir sömu réttindi sem hin
fyrri hlutabréf.
Jafnframt leyfum við okkur að áminna þá, sem
Iofað hafa hlutafé en ekki greitt það, að greiða það
hið allra fyrsta.
H.f. Prentsmiðjufélag Sig'/ufjarðar.
Stjórnin.
Hérmeð leyfi eg undirritaður mér vin-
samlegast að áminna alla sem skulda við verzl-
un mína, að borga skuldir sínar eða semja um
þær fyrir I5. marz næstkomandi. Verði menn
ekki við ofanritaðri beiðni minni, verða skuldirn-
ar innheimtar tafarlaust með lögsókn.
Virðingarfylst.
Helgi Hafliðason.
Tryggið líf yðar í
lífsábyrgðarfélaginu
„CARENTI A“
Umboðsmaður á Siglufirði
Sig'm. Jóhannsson.
»Pað er þá ósk þín Porbjörn
Haukur,« tók gamli maðurinn til
máls, »að láta rífa niður guðshús,
og byggja það upp með nýrri við-
höfn og skrauti!«
Presturinn teygði sig fram yfir
borðið og horfði rannsóknar aug-
um á öldunginn, er sat á móti honum.
»Hvernig veist þú það, sem eg
hefi aldrei talað um?«
Öldungurinn hélt áfram. »Og þú
heldur líklega, að þér fyrir kraft
gulls þíns auðnist að byggja svo
dýrðlegt skrauthýsi að annað slíkt
þekkist ekki?« Presturinn beygði höf-
uðið til samþykkis.
»íhugaðu vel prestur. Manstu eft-
ir musteri Salomons, og kirkjum
suðurlanda? Heldur þú að gull þitt
nægi til þess að byggja guðshús
sem jafnist á við þau sem eg nefndi,
og er það ekki einmitt hið stærsta
og fullkomnasta sem hugur þinn
girnist að byggja?«
Aftur hneigði presturinn höfði
til samþykkis.
»Hlustaðu á hvað eg segi þér
Porbjörn Haukur: láttu kirkjuna
standa, og eg lofa þér því, að dýrð
hennar skal verða meiri en nokkur-
ar annarar kirkju,-og frá fjarlægum
stöðum skulu menn koma til þess
að sjá og heyra það sem-henni fylg-
ir guði til vegsemdar.«
Presturinn þagði. Öldungurinn
stóð á fætur, og hélt áfram: »Porir
þú svo að trúa mér fyrir kirkjunni
dálitla stund. Áður en sandurinn er
runnin niður, — hann benti á stunda-
glas á borðinu — skal eg vera hér
aftur.«Porbjörn Haukurhneigðihöfði
í þriðja skifti.
— Presturinn sat hreifingarlaus í
stólnum. Hann horfði án afláts á
rauðbrúna sandinn, er stöðugt rann
úr efra glasinu í það neðra. Alt í
einu hrökk hann við. Hann snéri
sér skyndilega við í stólnum, og sá
óljóst gamla manninn standa í hálf-
rökkrinu fram við dyrnar. Prestur-
inn stóð á fætur og ætlaði að segja
eitthvað, en um leið sá hann að
öldungurinn benti á stundaglasið.
Altaf rann sandurinn stanslaust,augu
prestins voru sem töfrum bundin
við sandkornin, nú voru sárfáeftir,
nú féllu þau síðustu niður í stunda-
glasið. — þá kom miðnæturstundin
— í sama augnabliki heyrðist hreinn
skær tónn, svo annar, síðan fleiri,
og brátt titraði loftið af þúsund-
um tóna sem með mjúkum yfirnátt-
úrlega fögrum samhljóm rufu þögn
næturinnar. Stígandi hnígandi vagg-
andi bárust þeir með reglubundnum
hreifingum og liðu síðan út í geim-
inn, síðast einn veikur kveðjandi
titrandi tónn.-----
Porbjörn Haukur stóð grafkyr og
hlustaði, dróg naumast andann. Hon-
um fanst hann hafa séð himnana
opnast og heyrt söng englanna, loks
snéri hann sér að gamla mannin-
um og mælti:
»Eg beygi mig djúpt fyrir þér
gamli maður, aldrei hefir nokkuð
þessu líkt heyrst áður. Segðu til
hver laun þú kýst þér, og þó þú
krefjist allra eigna minna, þá er það
ekki ofmikið fyrir þessa himnesku
tóna.«
öldungurinn brosti.
»Pú talar um laun, Porbjörn Hauk-
ur, en eg hefi ekki gjört þetta fy-
ir gjafir eða gull. En taktu nú vel
eftir því sem eg segi: Porir þú að
halda þessari gjöf minni?«
Presturinn ætlaði að rjúka upp,
en öldungurinn beygði sig að hon-
um og hélt áfram:
»Pú skalt vita prestur, að tónar
miðnæturklukkunnar eiga einnig að
vera rödd þinnar eigin samvisku;
látir þú hana deyja þá munu tónar
klukkunnar heldur ekki láta til sín
heyra. En í næsta skifti sem þú
hlýðir boðum guðs, þá mun hinn
fagri samhljómur aftur heyrast, í
gegnum kyrð næturinnar. Máske þú
viljir hugsa þig um?«
»Nei, nei, hrópaði presturinn. Pess-
ir tónar skulu vera mér trygging
fyrir himnaríkissælu, ogennþáeinu-
sinni þakka eg þér ókunni maður.«
Hann rétti út hendina, en þá
var hann einn í stofunni, öldung-
urinn var farinn.
Framh.
Sigluf jaröarprentsmiðja