Kennarablaðið - 01.05.1900, Blaðsíða 8
120
gerðar. Það er og aðgætandi við þetta atriði, að fáir svoita-
kennarar hafa heimilisstjórn á hendi, og eiga þeir því miklu
fremur heimangengt en t. d. þingmenn. En þótt öllu þessu
só slept, getur samt enginn ætlast til þess, að þeir sæki fundi
hingað „hópum saman“.
Aftur á móti getum vér ekki fallist á það, að ómögulegt
væri að koma á fót undirdeildum víða út um landið, ef menn
vildu og hefðu sannan áhuga á þvi. Það er satt, að atvinna
sveitakennaranna er mjög völt; þeir hafa, margir hverjir, engan
varanlegan samastað, og skal ósagt látið, hvort það er ein-
göngu sóknarnefndum og prestum að kenna, eða meðfram
kennurunum sjálfum. Yæri það eigi nema vorkunnarmál, þótt
kennarana langaði við og við til að skifta um staði og reyna
fyrir sér annarsstaðar, því að sjaldnast er miklu góðu slept.
Petta er að vísu tlt, en þó eigi svo ilt, að ekki mætti takast
að halda uppi kennarafélagsdeildum fyrir því. í fjöidamörgum
prestaköllum hefir umferðakensla stöðugt farið fram í mörg
ár, sumstaðar alt af eða oftast með sama kennara, sumstaðar
hefir oft verið skift um kennara. En þótt skift væri um á
hverju ári, ætti deildin að geta haidist við eigi að síður; kenn-
arinn, sem frá fer, flytur yflr í aðra deild, eða hættir að vera
meðlimur félagsins, ef hann hættir kenslustörfum og gefur sig
að öðru; nýi kennarinn kemur í hans stað. í mörgum sýsl-
um eru fastir skólar, og eru kennararnir við þá venjulega dá-
lítið fastari í sessi; gætu þeir verið aðal-máttarstólpar deild-
anna.
Spurningum þeim, er höf. greinarinnar leggur fram til
íhugunar, skulum vór láta ósvarað að sinni. Því er líkt farið
með þær og með útbreiðslu Kennarafélagsins; það er auðveld-
ara að leggja þær fram en að fá heppilega úrlausn þeirra. En
það dylst oss eigi, að hefðu kennararnir öflugan félagsskap sín
á meðal, þá mundu þeir geta starfað meira en nú að því að
fá kjör sín bætt og kenslufyrirkomulaginu öllu komið í viðunan-
legra horf. En á meðan kraftarnir eru allir sundraðir, getum
vér næsta litlu til leiðar komið; vór verðum oftast nær að
láta oss lynda það, sem að oss er rétt.