Tíminn - 24.11.1917, Blaðsíða 3

T 1 MI N N
151
Auglýsing.
Yerðíagsnefndin hefir ákveðið hámark sölu-
verðs á hankikjöti og kæfu þannig:
Han gfilijöt:
A. Af sauðum. Til kaupmanna. Til almennings.
1. flokkur: Læri. Skammrif.
Vatn 50% eða minnal k 200 Salt 10% — / ‘ ’ 2,40 2,20
2. flokkur:
Vatn 50—60%) Salt 10-12%/ pr. kg. . . 1,80 2,00 1,90
3. flokkur:
Vatn yfir 60%) Salt — 12%/ pr. kg. . . 1,60 1,76 1,68
B. Af öðru fé minna eða rýrara.
1. flokkur. . . . . pr. kg. 1,60 1,76 1,68
y2. . . . . . 1,40 1,54 1,48
3. . . . 1,32 1,26
Kæía:
1. flokkur:
Feiti 25°/o eða meiral k # , 2,00
Salt 10% eða minnaj
2. flokkur:
Feiti 25-20%) kg................t 80
Salt 10—12%/ r
3. flokkur:
Til kaupmanna. Til almennings.
2,30
2,10
1,60
1,84
Feiti undir 20% I pr> kg_ . .
Salt yfir 12% /
Þetta birtist hér með til eftirbreytni.
Bæjarfógetinn í Reykjavik, 12. nóvbr. 1917.
Vigfús Einarsson,
settur.
ing stórþjóðanna, þá er okkur
borgið.
Sem betur fer lítur út fyrir, að
stríðið ætli að kenna okkur að
nota betur þann næringarforða,
sem liggur bundin í skauti jarðar-
innar. En þó að slík viðurkenning
og áhugi fyrir ræktuninni, sé nokk-
uð á eftir tímanum, er það þó
betra en ekki. Og þó það sé nú
ósk margra að garðræktin hefði
aukist svo í byrjun stríðsins, að
nægilegt væri af garðávöxtum i
landinu sjálfu, þá verðu sú ósk nú,
að snúast í hugsun um vegi og
ráð til að auka kartöfluræktina á
komandi ári.
Undirstaðan er sú, sem getið er
um hér í blaðinu áður, að sjá
fyrir nægilegu útsæði, svo þeir,
sem auka vilja garðræktina þurfi
ekki að stranda á því skerinu.
Stjórnin ælti að skora á allar
hreppsnefndir og bæjarstjórnir, að
kaupa eða seinja um útsæði til
næsta vors.
Og slíkt þarf að gera sem allra
fyrst.
Áhuginn fyrir garðræktinni hefir
að vísu talsvert aukist á síðasta
ári, en örðugleikar miklir eru á
því að auka hana að miklum mun
á skömmum tíma. Einkum nú
þegar útlendur áburður er ófáan-
legur.
Pað er því víða sem vöxtur
garðræktarinnar er takmarkaður,
af skorti bæði á áburði og hent-
ugu garðstæði sem komið getur
fljótt að notum.
Þó er þessu ekki alstaðar þannig
háttað.
Á síðastliðnu vori var eg á ferð
um Barðastrandarhreppinn. Það
var um mánaðarmótin júní og
júlí, þegar grösin voru i sem óð-
ustum vexti, geislar vorsólarinnar
sem heitastir og lognið og blíðan í
sem ríkustum mæli.
Eg hef heldur hvergi hér á
landi fundið heitari sólargeisla,
enda er landslagið eins og lagað
til að taka sem best á móti þeim.
Eg fór ríðandi frá Haga út að
Siglunesi. Á þeirri leið eru tugir
hektara, sem eru eins vel lagaðir
til garðræktar og hið annálaða
Akranes.
Það eru uppgrónir sandmelar á
öllu stigi: alt frá ógrónum sand-
breiðum að fullgrónum grundum.
Sandurinn er skeljasandur að
mestu. Hallinn næstum því alstað-
ar á móti suðri. Sumstaðar nokk-
ur bratti, en annarstaðar lítið
hallandi eða næstum lágrétt.
Á hverjum vetri skolar sjórinn
stórum bunkum af þara upp að
ströndinni. En úlfjarið, með sand-
melum og grundum að baki sér,
myndar ágætis akvegi um alla
ströndina.
f Hagabót er viðkomustaður
Breiðafjarðarbátsins, og þangað
væri auðvelt að aka afurðum, eða
flytja þær á sjó, ef garðrækt væri
rekin í stórum s.tíl á þessu svæði.
Þar ætti líka að rekast garðrækt
í stórum stíl, og það strax á næsta
sumri.
Vorir tímar þola ekki þá bið að
framkvæmdirnar grundist á margra
ára yfirvegun.
Jarðvegurinn er þarna svo laus,
að ef hann væri unninn í vor með
sæmilega góðum verkfærum, þá
mundi landið geta gefið fullkomna
uppskeru af kartöílum strax á
næsta sumri.
Þari til áburðar er yfirfljótanleg-
ur, og auk þess ekki ósennilegt að
húsdýraáburður væri fáanlegur til
blöndunar. Á stöku bæjum eru
enn þá til sandhús, og stórir haug-
ar með slröndinni bera vott um
að þau hafi til skamms tíma verið
enn þá ahnennari. Haugar þessir
æltu að vera allauðugir til áburð-
ar, og ólíklegt að eigendur þeirra
álíti þá sér dýrmæta, og myndu
því sennilega fúsir að láta þá af
hendi.
Svæðið er svo stórt að hér er
nægilegt staríssvið handa fjölda
manna.
Miklu stærra en svo, að útlit sé
fyrir að hreppsbúar sjálfir noti
verulegan hluta þess. Nema því að
eins að þeir myndi öflugan félags-
skap, og fái sér fullkomin verkfæri
til vinslunnar.
Hreppsfélagið, sýslan eða ein-
stakir menn og félög utan sveitar
og innan, ættu nú að gera sér og
öðrum mat úr þessu mikla fjár-
magni sem Barðaströndin svo lengi
hefur haft að bjóða til kartöflu-
ræktar.
Eg hef áður getið um þetta
áhugamál mitt í bréfi til höfðingja
þessarar sveitar, en ekki orðið þess
var að hann virði það að nokkru.
Mér finst það þó ofmikils virði
til þess, að lála það sofna í þögn
og þolinmæði. Skrifa því hér þess-
ar línur, ef vera kynni að þær
hitti einhvern þann, sem finnur til
um skort þjóðarinnar, og ástæöu
hefur til starfa í þessa áttina.
J. Á. Guðmundsson.
Syeitayerzlun á Breiðiiýri.
Svo sem kunnugt er hefir nýlega
verið lokið við akveg, 35 km.
langan, frá Húsavík og fram að
Breiðumýri i Reykjadal. Þaðan er
búist við að liggi áður langt um
líður akfæravegálmur til Laxárdals,
Mývatnssveitar, Bárðardals, Ljósa-
vatnsskarðs og fram á Mývatns-
heiði. Allir þessir vegir munu
hverfa saman á Breiðumýri. Sá
staður fær við það svipaða þýð-
ingu eins og Egilsstaðir hafa nú á
Fljótsdalshéraði.
Menn finna að nú muni varla
líða á löngu áður en verzlun rís
upp á þessum stað. Það yrði
sennilega útibú frá einhverri verzl-
un á Húsavik, annað hvort Kaup-
fél. Þingeyinga eða kaupmönnunum
þar.
En samvinnumönnum á þessu
svæði er ekki sama um hvort
verður. Þeim finst það sæma elsta
kaupfélaginu hér á landi, að ríða
þarna í vaðið.
Byrjunarsporið er þegar stigið.
Kaupfélagið hefir látið reisa slátur-
hús á þessum stað, og mun þar
hafa verið slátrað freklega helm-
ingnum af skurðarfé félagsmanna.
Kjötið og gærurnar er flutt á hest-
vögnum til Húsavíkurv Næsta skref-
ið væri það, að spara bændum í
uppsveitum Þingeyjarsýslu helm-
inginn af kaupstaðarleiðinni. Þeim
þykir hún nógu löng samt, ekki
síst þar sem flestir eru einyikjar
og mega illa við að vera lengi í
aðdráttarferðunum.
Kaupfélag Þingeyinga yrði þá í
tveim deildum hvor fyrir sig með
sjálfstæðri búð. Slík umbót mundi
til muna draga úr kaupmanna-
verzlun héraðsbúa, gera hana ó-
nauðsynlega. En af því mundi
aftur á móti leiða bættan efnahag
á því svæði sem sókn gæti átt að
þessari nýju deild.
Þingeyinyur.
^ijiýðnskélinn á €iðum.
Mikið skal til mikils vinna. Svo
hefir Austfirðingum þótt, er þeir
buðu lándinu allar eignir Eiðastóls,
fastar og Iausar gegn þvi, að land-
ið tæki að sér skólann til reksturs,
í sömu mynd eða breyttri mynd.
Sú breytta mynd, sem skólinn tók
á alþingi í sumar, hefir margan
glalt, því eigi mun síðri nauðsyn
á alþýðuskóla á Héraði en bænda-
skóla, þótt mörgum þætti æskilegast,
að bændaskóli og alþýðuskóli hefðu
þar getað verið sitt í hvoru lagi,
báðir í bezta lagi með myndarskap.
Almenn ánægja er samt meðal
Austfirðinga, yfir þeirri breyttu
mynd, sem skólinn tók á sig á
alþingi í sumar. Góðir menn hafa
fylstu ástæðu til að vænta þess, að
hér verði mynd á, en engin ó-
mynd. Þingviljinn styður menn í
þeirri trú. Laun kennaranna eru
áætluð sómasamleg, bersýnilega ætl-
uð fullsterkum en ekki liálfdrætt-
ingum. Mennirnir eiga að geta gefið
sig óskifta og af alhug við starfinu,
og má slíkt telja framför, að þeim
skuli ekki vera ætluð kaupavinna
á sumrin. Þingið virðist hafa skilið,
að kennarar þurfa tíma til sinna
iðkana á veturna, og hvíld á sumr-
inu, og er slíkt vel farið, mátti ekki
seinna vera.
Skólastjóralaunin koma til með
að nema um 4 þús. krónum með
hlunnindum (húsnæði, ljósi og eldi-
við), og laun 2 kennara um 3 þús.
krónum. Þetta geta ekki talist sult-
arlaun, heldur boðleg og sóma-