Þjóðviljinn - 24.12.1979, Blaðsíða 16

16
Jólablað Þjóðviljans 1979
Ingólfur Sveinsson:
Haustljóð
Sólin, rauð keila
sekkur bak við
svört fjöll,
nóttin kemur gangandi
eftir ströndinni
með myrt Ijóð
daglausra drauma
sem hverfur í djúpið.
Á hvítum hesti
við ^treng árinnar
bíður hamingjan,
en líkvagn ekur
dánu sumri
með svarta blæju haustsins.
Af greinum trjánna
hrynja laufin
eitt og eitt
eins óg blóð
i skaut jarðar.
Kristján Hreinsmögur:
Ljóðiö um prestinn
og hippann
Um himin sunnudagsins fjúka skýjaflókar,
mót fárviðrinu berjast hippagrey og prestur, —
þeir kunna báðir Faðirvorið orðrétt utanbókar
þóekki haf i báðir þurft að læra það við lestur.
Um f reðna jörð og snjóbreiður þeir vaða móti vindum,
því veröldin er full af dapurlegum myndum.
Þeir gætu sjálfsagt snúið við,fengið bylinn þá í bakið,
en boðskapurinn segir þeim að berjast móti þessu.—
Hippinn mætir snemma, til að þétta kirkjuþakið,
og þörf in hvetur prestinn, til aðæfa fyrir messu.
Þá minnir líka báða að í stefnuskránni standi:
„Styðjið hver við annan og treystið þessu landi".
Á rósarunna landsins eru þannig gerðir þyrnar,
að þjóðfélagið stingur sig þó enginn finni til.
Landið veitir mönnum þessum skjól við skrúðhúsdyrnar,
þeir skríða inn í kirkjuna í leitað Ijósi og yl.
Prestur karlinn æf ir sig en hippinn þéttir þakið. —
— í þjónustu við söf nuðinn má aldrei missa takið.
Lilja:
Ég stóð við girðinguna
ég stóð við girðinguna og talaði við hana
og fannst endilega ég þekkti hana..
við erum skyldar
hvað er landið að meðaltali hátt
yfir sjávarmáli
þrástagaðist konan
og ég sagðist ekki vita það og fór inn með henni
að fá kaffi
því við vorum skyldar
hún spurði hvort ég þekkti pál k
ég sagði nei
og hún spurði hvort ég þekkti tímóteus
en ég gerði það ekki
og ég þekkti ekki heldur halldór dóru siggu gunnu
jón eða pétur
hvaðer þetta manneskja þú veist bara ekki neitt
og hún hló og bætti kaffi
i bollann minn
hvað sagðirðu aftur að væri meðalhæð
yfir sjávarmáli
ég veit það ekki sagði ég og hún sagði mér sögur
af fólki
sem ég þekkti ekki
svo kvaddi ég hana
þakkaði f yrir kaf f ið og gekk aftur út á götuna
og þá áttaði ég mig
á því að ég þekkti konuna allsekki neitt
og við erum ekki vitundarögn skyldar
Anton Helgi
Jónsson:
Armstrong
á sjötta
glasi
Presturinn er piparsveinn, en hippinn skuldar skatta . —
Skrýtnir þessir vankantar, en skemmtilegir samt.
I stríðinu um tímann munu fórnarlömbin fatta,
að f ósturjörðin heimtar alltaf stærri og stærri skammt. —
Þeir skynja þannig báðir hvernig lífið líður hjá,
en láta einsog ekkert sé, þykjast ekkert sjá.
Þið vitið ekkert um tunglið
en á það steig ég
Kristófer Kólumbus Armstrong
fyrstur siðaðra manna.
Þeir tala um þetta veðurfar í góðlátlegu gríni,
því gleðin er það eina sem bætir þennan heim.
Þeir finna báðir brjóstbirtu frá mildu messuvíni. —
Því meira sem þeir drekka, því betur líður þeim.
Kátínan þar ríkir við hlátrasköll í hlýju7
en hláleg reynist túlkunin á boðorðunum tiu.
Presturinn er fullur og staulast upp í stólinn,
starir yfir söfnuðinn og þylur stutta bæn.
( „helgri" ræðu segir hann, að skaparinn sé skólinn,
sem skynsemina kennir, að skynsemin sé væn. —
— Og I jótara en guðlast er sumt sem prestur segir,
söfnuðurinn gapir, hippinn þegir.
— Það spilar stóra rullu í peninganna prjáli,
hvort prestur flytur ræðu eða bítill.
( raun og veru skiptir það þó öllu meira máli,
hve munurinn er hlægilega lítill,
á prestinum sem lifibrauð af „helgri" ræðu hefur,
og hippanum sem brosandi á fremsta bekknum sefur.
Ég er hlekkurinn
sem tengi mannkynið við himingeiminn
sonurinn sem þjóð min dáir.
Ferðin gekk vel
en í lendingunni klikkaði eitthvað.
i
Þarna
í endalausum tunglgrámanum
grillti í mannverur:
svertingjastelpu úr Harlem
bónda frá Víetnam.
Svæðið varð að ryðja
áður en sjónvarpsvélarnar yrðu gangsettar
og fáninn stolti reistur.
Nei, þið vitið ekkert
en ég hef stigið á tunglið.
Fyrir mér urðu mannverur
blessuð sé minning þeirra.
Rætt við Einar
Garibalda,
höfund teikni-
myndasögunnar
Vinnumaðurinn
og sœfólkið
aö
Einar Garibaldi: Les a&allega
teiknimyndasögur og fræöibæk-
ur.
Teiknimyndasögur og
teikningar eftir Einar Gari-
balda Eiriksson hafa áður birst i
Þjóðviljanum. Sagan sem við
birtum nú er byggð á islenskri
þjóðsögu og heitir „Vinnu-
maðurinn og sæfólkið”. Við
ræddum stuttlega við Einar
Garibalda, og spurðum hann
fyrst, hvar hann hefði lært að
teikna.
— Ég hef aldrei verið i neinum
myndlistarskóla, en við lærum
teikningu i skólánum. Ég er i 9.
bekk i Austurbæjarskólanum,
og viö getum valið um teikningu
eða handavinnu, þannig aö ég
hef teikningu sem valgrein.
— Hvaö eru þaö margir
teiknitimar á viku?
— Tveir, en auk þess getum
við alltaf farið þangað þegar viö
viljum, svo að maður er eigin-
lega alltaf þarna, alla dgga^
— Hver er teiknikennarinn
þinn?
— Jón E. Guðmundsson kenn-
ir mér — og hann kenndi mér
lika i 6. bekk, en i 7. og 8. bekk
var ég hjá Hafsteini Austmann.
— Hefurðu kannski hugsað
þér að leggja stund á teikningu i
framtiðinni?
— Já, maður gerir þaö nú lik-
lega, kannski auglýsinga-
teikningu eöa eitthvað svoleiðis.
— Lestu mikið af teikni-
myndasögum?
— Já, maður gerir það nú.
Teiknimyndasögur og fræði-
bækur er eiginlega það eina sem
ég les.
— Lestu mikið af þjóösögum?
— Nei, eiginlega ekkert. Ég
nota þær bara af þvi að þegar
maður fer að semja sögur sjálf-
ur verða þær alltaf svo asnaleg-
ar — maður kann ekkert að
semja.
— Teiknaröu mikið?
— Já, ég er alltaf að. — ih