Siglfirðingur - 29.04.1941, Blaðsíða 1

Blað Sjálfstæðismanna í Siglufirði.
14. árgangur | Siglufirði, þriðjudaginn 29. apríl 1941 " I 4. tölublað
Kosningarnar.
Uppi hafa verið raddir um það,
að fresta bæri kosningum til hausts,
eða jafnvel lengur. Er borið við
hernaðarhættunni, baráttunni um
yfirráð Atantshafsins, og fleira slíku.
En nú er málum svo háttað, að
til þess að fresta kosningum lög-
lega, þarf að breyta stjórnarskrá
ríkisins, því að samkvæmt henni
og kosningalögunum, falla umboð
núverandi þingmanna niður síðasta
sunnudag í júní n. k.
Siglfirðingur verður því að láta
þá skoðun í Ijós, þrátt fyrir annað
álit ýmsra í Sjálfstæðisflokknum,
að ekkert hefir enn skeð í þessu
landi er réttlætt gæti frestunkosn-
inganna.
Ófriðarhættan mun aukast en
ekki minnka, er líður á sumarið, ef
af líkum má ráða. En óforsvaran-
legt er, að geta ekki kallað sam-
an lögmœtt alþingi, ef þjóðarnauð-
syn krefur skyndilega. En lögmætt
verður þingið ekki eftir síðasta
sunnudag í júní nema kosningar
fari fram, því ella hefir enginn
þingmaður umboð til þingsetu.
Það fer þá að verða lítið úr lýð-
ræðishjalinu, ef umboðslausir þing-
menn eru kallaðir tillöggjafarstarfs,
og fskipa á málum þjóðarinnar á
samkundu, sem stofnað er til i
trássi við stjórnarfarslegar lýðræð-
isreglur, ogþað alveg að þarflausu.
Annað mál er það, að þeir atburð-
ir gœti dunið yfir skyndilega, er
yrði þess valdandi, að' ókleift væri
að framfylgja.stjórskipulegum fyrir-
mælum um kosningar og lögmæta
þingræðisstjórn. En sem betur fer,
eru enn sem komið er engin merki
þess sjáanleg, að svo muni verða
á næstunni, og meðan svo horfir
sem enn er, væri bezt að Iáta nið-
ur falla allar bollaleggingar um að
breyta útaf eða rjúfa að þarflausu
stjórnarfarslegar grundvallarreglur.
Enn hefir því verið við brugðið
í blöðum, að þingkosningum bæri
að fresta meðal annars af því, að
stjórnmálaleiðtogarnir, og sérstak-
lega ráðherrarnir, hefðu svo ann-
ríkt, að þeir hefði engan tíma til
að sinna fundahöldum og stjórn-
málarifrildi. Það mun nú mála
sannast, að fáir myndu sakna, þótt
slík fundarhöld legðist niður. Það
mætti virðast næsta þörf og góð
nýbreytni á þessum dögum sam-
starfs og þjóðstjórnar og reyndar
í fullu samræmi við anda stjórnar-
samvinnunnar, að lofa þjóðinni
einu sinni að kjósa sér þingfulltrúa
eftir sannfæringu sinni, alveg áróð-
Siglfirðingur hitti að máli Eyþór
Hallsson, skipstjóra á ísfirzka mót-
orskipinu »Ríkardi«, sem nú er
talið glæsilegasta mótorfiskiskip í
íslenzka flotanum. Eyþór er nú ný-
kominn’ heim og dvelur að heimili
sínu meðan siglingabannið varir.
— Hvað getur þú sagt okkur í
fréttum af Englandsferðum þínum
og hættunum á hafinu?
— Eg get í rauninni fátt um
þetta sagt, segir Eyþór, því við
höfum verið svo heppnir, að ekkert
hefir orðið á okkar vegi af hörm-
ungum hernaðarins í þau fimm
urslaust. Málflutningur á þingmála-
fundum hefir vanalega verið betur
til þess fallinn að rugla athygli
manna og dómgreind en til hlut-
drægnislausra skýringa á þjóðmál-
unum yfirleitt. Þingmálafundir, eða
svokallaðir framboðsfundir, ættu
því algjörlega að falla niður að
þessu sinni. En þætti nú samt sem
áður áróðurinn nauðsynlegur, þá
er alltaf hægurinn hjá að láta út-
varpið flytja kjósendunum »sann-
leikann*. Ef þjóðin fær að kjósa
áróðurslaust, er flokksræðinu stefnt
fyrir þann dómstól, er ekki verður
áfrýjað.
En hvernig sem um fundahöldin
fer og hvað sem líður áróðrinum,
þá á þjóðin að heimta það, að
kosningar fari fram á lögboðnum
tíma, — að öllu viðhorfi óbreyttu.
Sig. Björgólfsson.
skipti er við höfum farið með fisk-
farm til Englands, fyrr en ef telja
skal það, er fyrir bar í síðustu
ferðinni.
— Hvað bar þá til tíðinda? Viltu
segja Siglfirðingi eitthvað frá því?
— Það er nú líklega varla frá-
sagnavert á borð við sumt það, er
aðrir hafa orðið fyrir. Við komum
heim úr síðustu ferðinni um það
bil er slysið varð á Fróða. Ferðin
gekk ágætlega til Englands. Við
biðum útifyrir hafnarmynni Fleet-
woodhafnar, ásamt mörgum fleiri
skipum, eftir því að komast að til
afgreiðslu. Þá vildi svo til, að skip
með tundurduflaslóða fór fram hjá
okkur. Voru þau að gæta öryggis
skipa er Ieituðu hafnar í Fleet-
wood, en svo sem kunnugt er af
fréttum, hafa Þjóðverjar dembt í
sjóinn við strendur Bretlands og
víðar segulmögnuðum tundurdufl-
um, er granda áttu skipum, er yfir
þau sigldu. Fundu Bretar strax
»móteitur* við þessarri brellu, en
slóðinn, er skipin draga, er veiða
dufl þessi, verka á duflin svo þau
springa og ónýtast, en slóði þessi
er svo langt frá »veiðiskipinu* að
ekki sakar. Nú vildi svo til í þetta
sinn, að slóðann bar yfir eitt þess-
arra dufla og varð ægileg spreng-
ing svo sem 150 faðma frá okkur.
Veslings Ríkarður litli nötraði eins
og strá í vindi við þennaófögnuð,
en sakaði ekki, og engan okkar
manna. Við komumst svo að af-
greiðslu á tilsettum tíma og gekk
allt eins og á friðartíma. Ferðin
heim gekk líka ágætlega. En þá
varð á leið okkar flakið af Terje
Viken. Hefir það vafalaust verið
mikið og frítt skip. Það var ömur-
legt að sjá þetta mikla flak móra
þarna og skjóta upp breiðum og
fyrirferðamiklum kjalsíðunum milli
öldusoganna. Það var eins og fer-
leg æfintýraófreskja, nokkurskonar
lyngbakur styrjaldarinnar. Á sömu
slóðum sigldum við einnig fram
hjá tundurdufli.
Eftir heimkomuna fréttum við
um hin hörmulegu slys, og voru
þá stöðvaðar siglingarnar. Ogfram
úr þeim vandræðum hefir enn eigi
rætzt. — Já, þetta er nú allt og
sumt, er fyrir okkur hefir borið af
hryllingum hinnar grimmúðugu
styrjaldar, og er það að vísu ekki
mikíð, þegar þess er gætt, að öll
leiðin er hættusvæði og styrjaldar-
vettvangur.
— Hvað segirðu annars um
siglingateppuna og viðhorf sjó-
manna til hennar?
— Eg vil taka það fram, segir
Eyþór, og leggja á það áherzlu,
Hætturnar á hafinu.
Eyþór Hallsson, skipstjöri, segir frá Englands-
ferðum sínum.
Siglingateppan er ekki sjómönnum að kenna né for-
ráðamönnum þeirra, en öryggið þarf að auka, svo að
gagni komi, og þá mun ekki sjómannastéttin láta
á sér standa.
$