Fram - 11.11.1922, Blaðsíða 1

Drengjafatatau á aðeins
12 kr. meterinn (tvíbr.),
Vetrarfrakka efni
á 15 kr. pr. mtr.
Ennfremur er Linoleum seldur
með afslætti.
St. B. Kristjánsson.
VI. ár.
Siglufirði 11. nóv. 1022.
44. blað.
Til kaupenda.
Sú breyting hefur orðið
á útgáfu blaðsins, að herra
JónJóhannesson hefur fyrst
um sinn hætt ritstjórn
blaðsins og hefur því Prent-
smiðjufjelag Siglufjarðar
kosið Guðm. T. Hallgríms-
son hjeraðslækni ábyrgð-
armann að blaðinu til
næstu áramóta og í ritnefnd
með honum þá
hr. Ole O. Tynes og
hr. Sófús A. Blöndal.
Jeg undirritaður Guðm.
T. Hallgrímsson hef tekið
að mjer ofannefnt kjör.
Siglufirði 11. nóv. 1922
Guðm. T. Hallgrímsson.
Látið ekki börnin eyðileggja sæng-
urnar ykkar með því að pissa
í þær, kaupið heldur
SJÚKRADÚK
í
„HAMBORG“.
r
Agæt blautasápa
fæst í
„Hamborg
Prentsmiðjan
hefur nú fengið nægan forða af ágætum pappír af ýmsum stærðum og
gerð. — Vjer getum því nú leyst af hendi vel og vandlega prentuð
reikningseyðublöð, umslög með áprentun o. s. frv.
Prentsmiðjufélag Siglufjarðar.
Hlutavelta
til ágóða fyrir sjúkrahúsið á Akureyri, verður haldin í leikfimishúsi barna-
skólans sunnudaginn 12. þ. mán. og byrjar kl. 7 síðd.
Margir ágætir drættir, t. d. tilbúinn fatnaður, útsaumaðir púðar,
1 tonn af kolum, síidarmjöl og margt ileira.
Drátturinr) kostar aðeins 25 aura.
Stjórnarnefndin.
24
»Hvers vegna auðvitað í herbergjum sínum?« spurði eg háif
ergileg, — eg veit ekki af hverju en líklega þó yfir fátinu ákarl-
inum. »Dfektor Marino er þó ekki venjulegur þjónn, sem sjálf-
sagt sé að borði í herbergi sínu.«
»Ó biðjum fyrir okkur! nei, nei,« sagði karlinn í fáti. —
»Doktorinn getur borðað í viðhafnarsalnum ef hann óskar þess,
en hann óskaði að fá kvöldverðinn á herbergi sitt.«
»Mú það er anna'ð mál fyrst hann óskaði þess,« svaraði eg
með dálitlum vonbrigðum, — en hversvegna? Var það vegria
þess að doktorinn sem leit út eins og dulbúinn kongur hafði
horfið eins og svipur án þess að kveðja eða latast sjá mig og
nú þará ofan heldur kosið að borða einn en mér til samlætis.
— Vitleysa! Hvað kom doktor Marino mér eiginlega við? Og
það var víst mjög nærgætið af honum, að sækjast ekki eftir um-
gengni við mig hér í þessari höll, þar sem örlögin höfðu leitt
saman leiðir okkar, af því hér var enginn dreki í líki gamallar
frænku til þess aó vaka yfir orðum okkar og athöfnum. — Jú,
víst var það nærgætij! —
Blessuð greifafrúin hafði sjálfsagt ekki vitað um það að rit-
ari sonnr hennar ætlaði að dvelja í höllinni, því annars heíði hún
ekki sent mig þangað eina míns liðs. Eða var það svo að hún
væri svo örugg um velsæmi mitt hjá þessum manni, að hún ó-
hrædd léti mig búa undir sama þaki?«
— Við þessar hugleiðingar snæddi eg með bestu list kveld-
verðinn sem kom niður á borðið í lyftir, frá efri hæðuin hallar-
innar. — Eg mundi nú eftir því, að eg hafði heyrt að eldhúslð
í feneyiskum húsum væri á efsta loíti, og er það sjálfsagt hent-
ugt og heilnæmt fyrirkomulag, þótt okkur, sem vön erum því,
að maturinn sé búinn til á sama lofti og hans er neytt, eða þá
í kjallaranum, ekki fellur okkur vel við það, — við erum orðin
því svo vön að geta löngu fyrir matmdlstíma, þekt á lyktinni
hvað við fáum að borða, og við uppþvotta-lyktina á eftir, eins
21
af myglulygt, — lagði á móti okkur. Marmaragólfið í gangin-
um var klætt dýrum ábreiðum og á vegyjunum héngu myndir
af ættfeðrunum, gamlar, máðar og næstuni óþekkjanlegar af elli.
En þrátt fyrir skrautið virtist g^ngurinn eitthvað óviðkunnanlega
anður og tómlegur, — þvert á móti ganginum í hinum hluta
hallarinnar. Fomiosa litía virtist hafa stansað framan við ganginn
því Daniili gamli benti henni brúnaþungur að koma.
»Já, Já! Eg held eg komi,« tautaði hún gremjulega; —
»hérna eða þarna, - það keinur víst í sama stað niður.
»Hvað kemur í sama stað niður?« spurði eg brosandi, eu
fékk ekki annað svar en dökkan roða á brúnum kinnuin
Foimosu sem klæddi henni ljómandi vel. Hún hljóp fram fyrir
okkur og opnaði næstu dyrnar til hægri handar í ganginum; —
til vinstii var röð af mjóum bogagluggum sem virtust snúa út
að hinum innri hallargarði. —
»Skrautsalur!« sagði gamli hallarvörðurinn og gaf sonardótt-
ur sinni alt annað en hýrt auga fyrir framhleypnina.
Hurðin að herbergi þessu, var af forkunnar vel gjörðu inn-
greyptu smíði og þegar eg var kominn inn, sá eg við birtuna af
kertaljósunum, að eg var stödd í háu og skrautlegu herbergi,
þiljuðu með inngreyptuin þiljum, sem hyldar voru gömlum og
upplituðum veggtjöldum, en sem auðsjáanlega höfðu verið mjög
aýrmæt. Fyrii annari hlið herbeigi.sins, var útskorin arinbrún, mjög
gullsmelí, og undir henni aiinu úr marmara, hið mesta listaverk.
L:ka voiu hin fá hiisgögn er þar voru inni, forkunnarlega út-
skorinn og hin mestu listavek.
»Pað er leitt að hér skuli engin sæng vera; — í þessu her-
bergi líkaði mér að búa,« sagði eg og horfði hrifin á hið dýra
og að miklu leiti logagylta tréskurðaverk á loftinu. Niður úr því
hékk þríáhnuð ljósakróna úr drifnu látúni.
»Pað er svefnherbergi hérna áfast við,« sagði Formosa litla
og benti á liurð í þiljunuVn sem eg liafði ekki séð, enda bar
ekkert á heuni nema hvað klinkan sem var úr látúni og mjög
haglega siníðuð, sást og nú benti Formosa á hana.
»En málæðið í þér stelpa!« sagði hallarvörðurinn reiðulega-
en sneri sér svo strax að mér og sagði afsakandi: