Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 30.04.1939, Blaðsíða 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Samtíningur.
VORVÍSUK.
OUÐMUNDUR gamli á
Lönguhlíð var alkunnur
gáfumaður og prýðilega hag-
orður. Bjarni Thorarenseh,
þjóðskáldið góða, átti Löngu-
hlíðipa og vildi fá Guðmund til
að stahda upp áf henrii fýrir
einhverjum dýrlingi sínum.
Meðan þetta var á döfinni, kom
Guðmundur eitt sinn til Bjarna
og hugsaði Bjarni þá gott til, að
nota tækifærið að tala um þetta
við Guðmund og býður honum
inn. — Já, þakka yður fyrir, en
Mér er skift það mæðupund
minni fjörs á línu,
að eg má varla einni stund
eyða að gamni mínu.
— Góð er vísan, Guðmundur
minn, sagði Bjarni og kiappaði
á herðar Guðmundi. Um búferl-
in var ekki talað.
Hallgríntur á Snaeringsstöð-
um, framúrskarandi áhuga- og
dugnaðarmaður, var hnyttinn
í svörum, og er margt
gott haft eftir' honum. Ein-
hverju sinni kvað hann hafa
sagt: — Það get ég aldrei fyrir-
gefið forsjóninni, að láta ganga
með börnin í 40 vikur. Það
kemst ekki mikið í verk með
því lagi, og lífið svo ekki lengra
en þetta.
Arnór Árnason sýslumaður X
Húnavatnssýslu þótti skrítinn í
svörum. Eitt kvqld kemur mað-
ur á glugga þar sem sýslumaður
er inni fyrir og segir, sem siður
er til: — Hér sé guð! — Hér er
enginn guð, svaraði Arnór, —
farið þér að norðurdyrunum.
Maður kom að bæ og bar
bónda bréf og sagði þær fréttir,
að hann hefði heyrt að G. á
Hálsi væri dauður. Þegar bóndi
opnar bréfið, sér hann að það
er einmitt frá G. á Hálsi, les
fram í bréfið og segir: — Ekki
getur hann um það ennþá. —
Það er lítið að marka það, svar-
aði kona hans. — þú ert ekki
búinn að lesa endann.
ÞAÐ VAR MUNUR.
—Ójá, Gvendur að bjarga
sér, en ég stend í þessum and-
skota, sagði prestur nokkur
þegar hann kom út úr kirkju,
og sá bróður sinn fara með hey-
ferð hinum megin árinnar.
Ennþá laufgast eikargrein,
ennþá léttist sporið,
ennþá litkast akurrein,
ennþá heilsar vorið.
Þorsteinn Gíslason.
Vorið ég að vini kýs,
verður nótt að degi,
þegar glóhærð géisladís
gengur norðurvegi,
Jón S. Bergmann.
Vorið mettar alt af ást
upp þá léttir hríðum,
fanna blettir burtu mást,
blómin spretta í hlíðum.
Gisli Ólafsson.
Vindar falla í véðrahöll.
Vorar allan bæínn.
Birtan kallar okkur öll
út í fjallablæinn.
Jón MagnúsSon.
Skín í heiði sumarsól,
svæfir neyð og fárið.
elfan breiða bjargs á stól
bjarta greiðir hárið.
Karl H. Bjarnason.
Geisla dýfu grundin fær,
glóir líf um velli.
Skýin ýfir utan blær
yfir Vífilfelli.
Jón frá Hvoli.
! ' , ,
ATHUGASEMD.
Fyrsta orðið í vorvísum frá
Kanada, sem birtust í síðasta
Sunnudagsblaðið, hefir mis-
prentast. Vísan á að byrja þann-
ig:
Vor að tækjum varma bjó
o. s. frv.
Þar stendur einnig í fyrir-
sögn fyrir vísum: Tvær vísur
eftir Guttorm J. Guttormsson,
en birtist svo ekki nema ein.
Þessi vísa féll óvart úr:
VIÐ LESTUR KVÆÐA.
Miklum vanda er ég í,
orðinn fjandi mæðinn,
get ei andað út af því,
að í mér standa kvæðin.
A INI hét maður. á Skútum í
Eyjafirði. Hann þótti fégjam
og harðbýll við fátæka. I hreppi
hans var fátæk ekkja, sem átti
mörg börn. Eitt sinn kom hún á
sveitarfund; en þegar hún kom
inn á fundinn, segir Árni: „Þú ert
Iíklega komin til að betla.“ Hún
svaraði með vísu:
Vist er ég snauð af veraldarauð,
vafin eymd og sútum;
en sízt hefi ég brauð i sultarnauð
sótt til Áma á Skútum.
*
Árni Eyjafjarðarskáld var fá-
tækur fjölskyldumaður. Eitt sinn
fór hann út í Grímsey, og var
gefin þar fiskavætt og nokkur
ýsubönd. Á heimleiðinni kom ó-
veður, svo þeir urðu að kasta
farminum fyrir borð. Var fyrst
kastað út fiskavætt Ama og svo
ýsuböndunum. Þá kvað Ární:
Lifi ég enn með láni stóru,
liggur það í ættinni.
Ysurnar hans Áma fóru
eftir fiskavættinni.
*
Fátækur sveitabóndi misti einu
kúna, sem hann átti, sama dag-
inn sem kona hans átti sjöunda
barnið. Þá kvað hann visu:
Bág mér þykir breytni sú
af buðlung sólar ranna,
að fá mér ungbam fyrir kú,
fátækustum manna.
*
Eitt sinn var leirskáld, sem
Guðmundur hét, að erta séra Ja-
kob á Sauðafelli, sem staddur
;var í Clausensbúð í Stykkishólmi
með ýmsum drykkjulátum, og
sagði meðal annars, að hann
yrði nú bráðum að skít, rétt eins
og aðrir fyr eða síðar. Séra Ja-
kobi leiddist vaðall Gvendar og
kastaði frarn þessari visu:
Oft var Gvendar æfin hörð;
öll þó mæða þrýtur;
nú er hann lagstur nár í jörð,
nú er hann orðinn skítur!
Gvendi varð orðfall við vísuna
og hætti að erta prest.
*
Sigurður bóndi, faðir séra
Helga á Setbergi í Eyrarsveit,
feetlaði að líta í bók á sunnudags-
morgni, en ráðskonan var geð-
stirð og gerði sér ekki dagamun
í skiftum við vinnukonurnar. Þá
kvað Sigurður:
Þó ég gangi margs á mis
myndi ég una högum,
ef friðarstund til fágætis
fengi á sunnudögum.
*
1 eyju nokkurri bjó bóndi, sem
Friðrik hét. Kona hans er ekki
nafngreind, en nefna má hana
Finnu. Eitt sinn kemur Friðrik
gamli með irafári upp í baðstof-
una og segir við konu sína:
„Geturðu nú ekki farið að eiga
krakkann, Finna, svo ég geti sótt
yfirsetukonuna um leið og ég
sæki nautið?“
?
Kari var sem sé að búa sig til
að sækja naut úr annari eyju.
*
Kar} nokkur var einu sinni
staddur við jarðarför. Þegar lík-
kistan var komin niður i gröfina,
tekur klerkur „spaðann" eins Qg
Iög gera ráð fyrir, og ætlar að
kasta rekunum á. í sama bili
vindur karlinn sér hvatlega að
presti, þrifur af honum spaðann
og segir: „Verið þér rekki að
moka, prestur minn! Ég skal
moka!
*
Einhverju sinni var verið að
bera út merkiskonu. Nákominn
maður henní, sem fyrir útförinni
stöð, fékk forsöngvaranum Passíu-
sálmana og bað hann að byrja.
„Hvað ætti það helzt að vera?
spyr forsöngvarinn.
„Bíessaður; það er alveg sama;
það er svo sem alt eins í þeirri
bók.“
Forsöngvarinn lýkur upp,
brýnir röddina og byrjar:
„Sjá hve illan enda
ódyggð og svikin fá.-------
Þvottaduft
hinna vandlátu.