Vísir - 22.04.1918, Blaðsíða 3

V I c S
standið. Helst var það klæðleysi,
er þurfti úr að bæta, síður skort-
ur á matföngum.
Við þessar beimsóknir urðum
við margs vísari um kj ör þessa
fólks. Má þar t. d. nefna húsa-
iynni flestra: kaldar og dimmar
kjallaraholur, loftherbergi, lítil
og óhentug og þröngbýli víðast
hvar svo mikið, að ilt er til þess
að vita. Á sumum heimilunum
var heilbrigðisástandið mjög
ískyggilegt, og aðrar afleiðingar
Jtröngbýlisins komu og í ljós við
nánari íhugun. Þessi kynning,
|>ótt stutt væri og ónóg, sýndi
mór, sem þetta ritar, enn betur
©n áður, að þörf er á miklum
nmbótum á híbýlum manna, og
þeirri þörf verður að sinna eins
Æjótt og unt er. — Heilbrigði,
|>rifnaður og önnur vellíðan dafn-
ar að sama skapi og húsakynni
verða bjartari, hentugri og holl-
ari. Heimilin þurfa að batna,
því að góðu heimilin eru það,
s©m þjóðfélagið lifír á. Að hjálpa
þeim, sem bágast eiga, er gott
og þarft verk; en mest er vert
tun þá hjálp, sem kennir fólkinu
®ð hjálpa sér sjálíu. Að híbýli
snanna séu þannig úr garði gerð,
að þau spari vinnukraft, efli
heilsu manna, í stað þess að spilla
henni, er og verður einhver besta
hjálpin, er hvert bæjarfélag get-
mr veitt borgurum sínum.
Á þeim tíma, sem skrifstofa
Bandalagsins var opin, eða frá
1- íebr. tii 27. mars, bárust gjaf-
ir í peningum, kr. 868,00. Gfjaf-
írn&r voru frá 5 krónum upp í
Ar. 200,00 og flestar frá einstök-
lam mönnum, körlum og konum;
¥ísir qv elsta og besta
dagblad landsins.
þó sendi eitt félag (Kvenréttinda-
félag íslands) kr. 100,00 til líknar-
starfsins. í vörum gáfu nokkrir
kaupmenn fyrir samtals k. 244,77
en af fötum, gömlum og nýleg-
um, skinnum, skóm og prjónlesi
komu 96 stykki. Þá má
ekki gleyma sjálfboðaliðunum, er
saumuðu föt og sfcuddu starf
Bandalagsins á ýmsan hátt. Voru
þeir 27 að tölu, auk ungfrú
Huldu Matthíasdóttur, hjúkrunar-
konu félagsins „Líkn“, ervitjaði
nokkurra heimila í veikindum
þeirra. Af fötum og prjónlesi var
útbýtt 244 spjörum, auk ullat-
bands, skóa og skinna. Allmiklu
ósaumuðu efni var og úthlutað,
þar sem heimilin gátu sjálf
unnið úr því, og peningum, þar
sem þeirra var mest þörf, sam-
tals kr. 150.00.
Þeir sem kynna vilja sér betur
þessa líknarstarfsemi, geta snúið
sér til formanns Bandalagsins,
frú St. H. Bjarnason, Aðalstræti
7, er geymir reikninga og bækur
þær, er færðar voru yfir starfið
frá byrjun.
Að lokum flytur Bandalag
kvenna, alúðarþakkir, öllum þeim
er stutt hafa þetta starf þess.
Beykjavík, í apríl 1918
Laufey Vilhjálmsdóttir
p. t. ritari
Bandalags kvenna.
Starfsmenn Álþingis.
Forsetar Alþingis hafa allir í
sameiningu 16. þ. m. skipað starfs-
menn þingsins á þessa leið:
Á skrifstofu:
Jón Sigurðsson cand. phil.,
Helgi Hjörvar kennari, Pétur
Lárusson söngfræðingur.
Afgreiðslumaður skjala:
Ingimar Jónsson cand. phil.
Lestrarsalsvarsla:
Ólafía Einarsdóttir, Kristín
Bjarnadóttir (sinn hálfan daginn
hvor).
Innanþi ngsskrif arar.
A. Ráðnir strax:
Pétur Zophoniasson ættfræð-
ingur, Vilhelm Jakobsson cand.
pbil., Freysteinn Gunnarsson
stud. theol., Árni Sigurðsson
stud. theol., Sveinn Sigurðsson
cand. theol., Sigurður Lárusson
cand. theol.
B. Ráðnir þegar þörf verður:
Steinþór Guðmundsson cand.
theol., Ásgeir Ásgeirsson cand.
theol., Þórbergur Þórðarson orð-
nemi, Pétur Sigurðsson cand.phil.
Þó er þess að geta um tvo
síðastnefndu mennina, að þeir
skyldu eigi verða fastir starfs-
menn strax, þegar bæta þyrfti
við skrifurum, heldur yrðu þeir
að hlíta því, að vinna dag og
dag í senn í hvorri deildinni
sem væri, þegar þörf yrði á að
fjölga skrifurum í bili, gegn
þóknun fyrir þá daga eina, er
þeir ynnu.
Nýkomiö:
Waterproofskápur
Rykfrakkar
Alfatnaöir
Peysur og Treflar
Manchettskyr u?
misl. og hvítar.
Hálstau
linir flibbar.
Nærföt 0g
Höfuöföt m. m.
Best að versla í
Fatabúðinni
Vörður þingmannasíma:
Svavar Hjaltested.
Verðir:
Magnús Gunnarsson, Árni
Bjarnason.
Þingsveinar.
Gunnar G. Björnsson, Halldór
Sigurbjörnsson, Sveinn Benedikts-
son, Sverrir Thoroddsen, ísleifur
t
Gíslason, Þorkell Olafsson, Axel
Blöndal, Hrafnkell Einarsson.
Verða starfsmenn þingsins
þannig samtals 27.
Öðrum eða fleiri starfsmönn-
um þótti forsetum ekki þörf á,
enda mun færri en á mörgum
undanförnum þingum.
a
er víst, aö hann hefir ætlaö sér aö dylast fyrir
lögreglunni.“
„Já, Og þetta veröur. henni heldur eng’inn
leikur,“ sagði eg.
„Og þér megiö reiöa yöur á aö einhver kven-
maöur stendur á bak við þetta alt saman —
þaö bregst aldrei þegar eitthvaö þessu líkt
kemur fyrir.“
„Þér taliö alveg eins og þér væruö sjálfur
leynilögreglumaður.“
„Þaö má vel vera, en eg hefi líka veriö
lögreglulæknir i rnörg ár, Vesey minn góö-
ur, og mér hefir lærst aö taka eftir ýmsum
atvikum og draga ályktanir af þeim,“ svaraöi
Blythe og skimaöi um herbergið. „Samt verð
eg að játa það, að þetta er það flóknasta og
undraverðasta sem fyrir mig hefir komiö.
Millman leynilögreglumaður var einmitt a‘ö
segja mér, að þetta væri sér alt saman hrein-
asta ráögáta.“
Mér datt ósjálfrátt þessi skyndilega koma
-^eníu í hug og svaraði þessu engu, en stóö
hugsandi.
„Bitti-nú! Hvað er nú að tarna?“ sagði
Blythe í sömu andránni og laut ofan að gólf-
inu. Hann liafði stigið þar ofan á eitthvað,
sem liann tók nú upp og hélt í lófa sínum.
Það var íitil kóraltala eða perla.
Eg svipaðist um og tók þá fyrst eftir því
að fleiri slíkar tölur eða perlur láu á gólfinu,
(William le Queux: Leynifélagið.
49
en undir einum stólnunr lá brotið hálsmen og
vantaði í það helminginn af perlunum. Var
au'öséð, aö það hafði brotnaö og- clotliö án
þess aö eigandinn tæki eftir því.
„Á svei!“ sagi Blythe. „Hvaö sagði eg ekki,
að hér ætti kvenmaður hlut aö máli, eða er
þetta kann ske ekki full sönnun fyrir því?
Við verðunr að benda Millman á þetta, ]>ví
að' þetta er mikils verður leiðarvísir.“
En mér lék mest forvitni á að vita hver
hefði sent símskeytið; því að viö það fanst
mér að einhver skýring mundi fást á þessn
máli. Raunar gat þetta hálsmen haft talsverða
þýöingu, en ]>aö var ])ó engin áþreifanleg
sönnun.
Eg vissi hvorki upp né ni'öur í neinu og
hafði eg þó, eins og ]>ú kann ske líka, lesari
góður, séö og lesið margar dularfullar sögur
5 blöðunum, en hér var eg nú sjálfur orðinn
bendlaður vi'ð eitthvert hið mesta vandamál,
sem nokkurn tíma hafði komið fyrir Lundúna-
lögregluna.
En nú varö eg aö fara aö vitja um gest
minn aftur, því aö nú gat verið, að Filippus
færi að koma, og mundi honum áreiðanlega
þykja nærvera hennar á heimili mínu í meira
lagi undarleg. Sagöi. eg því Blythe, aö eg
þyrfti að skreppa burtu, en lofaði að koma
aftur innan skamms og hélt því næst heim
til min í biksvartri þokunni. Myrkrið var svo
50
svart, að eg varð að þreifa uppi garðhliðið
og tröppurnar að húsinu, en þegar eg hafði
Jokiö upp útihuröinni og koin inn fyrir hana,
hrökk eg aftur á bak og hljóðaði upp yfir
mig. Eg sá þegar, að enn þá hafði eitthvað
nýtt og hræðilegt borið að höndum í husi
minu meðan eg var fjarverandi og stóð' eg
]>arna sem steini lostinn.
V. KAPÍTULI.
„Gleymið ekki nafninuT
Eg kallaði, en enginn gegndi og var þá
Filippus fráleitt kominn heim aftur.
Inni í forstofunni lá maður, kreptur saman
í keng, fyrir neðan stigann, og bar eg engin
kensl á hann. Hann lá á hliöinni og voru
hnén krept upp að höku. Hann var í dökk-
brúnum yfirfrakka, en skamt þar frá lá flóka-
hattur hans.
Eg laut niður a'S honum alveg gagntekinn
af undrun og skelfingu og giskaði á, aö hann
væri um hálffertugt. Þetta var iriðleiksmaö-
ur, dökkhærður, og var skeggið vanið þannig,
áð það benti til þess að hann væri útlending-
ur. Innan í hattfóðrinu stóð nafn á hattara
einum í Rómaborg, og bélt eg ]>ví að ltann
væri ítalskur, en þaö var mér hvorttveggja