Vísir - 28.03.1922, Blaðsíða 2

VÍSIR
FÁUM MEÐ E.S. „DI A N A“í
Höggvinn MELIS,
Steyttan MELIS,
MAISMJÖL,
Heilan MAIS,
SÓDA,
MATAKKEX,
HRÍSGRJÓN,
LAUK.
þagall og hugall.
pess er að minnast.
J?ökk fyrir ágætt
ævistarfið,
þökk fyrir auðinn,
sem oss þú veittir.
pað sem eftir er
ævi þinnar,
endist þér lengi
til Ijóssóknar.
BIRGÐIRNAR ERU AF SKORNUM SKAMTI, J?Vl
HYGGILEGRA AÐ PANTA 1 TÍMA.
Trékassar
og pokar nndan sementi tll
«öl«.
Haraldur Arnason.
Símskeytf
frW fréttaritara Vlaic,
Khöfn 28. mars..
Hækkar hagur Tyrkja.
Símað er frá París, a'ð utanríkis-
rá'ðherrarnir, sem þar sitja á ráö-
stefnu, hafi nú samið tillögur um
endurskoöun Sevres-friöarsamn-
inganna og gangi þær Tyrkjum í
vil. Grikkir eiga aö láta Litlu-Asíu
af höndum og bandamennKonstan-
tinópel, en Þjóðbandalagiö á aö
annast málefni Armeníu.
Fulltrúaráð Þjóðbandalagsins
er sest á rökstóla í París, til aö
búa sig undir Genúafundinn.
ManDSkaðínn.
Nánari fréttir eru nú komnar
af slysinu, sem varö aðfaranótt
laugardagsins, þegar Talisman
strandaöi. Skipið sigldi á land ut-
arlega við Súgandafjörð, vestan-
verðan, ekki fjarri prestssetrinu
Stað. Stórhríð var, og mikið brim.
Sjö menn bárust í land á stór-
mastri skipsins, en þrir þeirra dóu
af vosbúö og kulda. Skipið haföi
fengiö áfall á Húnaflóa og lask-
ast nokkuð og skipstjórinn meiöst.
Hann hét Mikael Guðmundsson og
var hann einn þeirra sem fórust,
en hinir voru þessir: Stefán Ás-*
grímsson vélamaður, Stefán Jó-
hannsson, Ásgeir Sigurðsson og
Benedikt Jónsson, allir af Akur
eyri. Af Siglufirði voru 2: Bjarni
Emilsson og Gunnar S'gfússon.
Úr Eyjafirði voru: Tryggvi Krist-
jánsson frá Skeiði í Svarfaöardal,
Þorsteinn Jónsson frá Grimsnesi,
Sæmundur Friðriksson úr Glerár-
hverfi, Jóhannes Jóhannesson frá
Kúgili og Siguröur Þorkelsson.
Hermann Möller
einn hinn kunnasti málfræðing-
ur meðal germanskra þjóða, er
lengi hefir verið kennari í há-
skólanum í Kaupmannahöfn, lét
af kenslu í byrjun þessa árs.
Lærisveinar hans gáfu honum
þá gjafir til minningar. J»ar á
meðal fékk hann að gjöf frá ís-
lenskum lærisveinum pappírs-
hníf mjög haglega gerðan, og
hafði Stei'. Eiríksson gert hann.
Var það hinn besti gripur. J>ar
með fylgdi kvæði það, er hér
fer á eftir. Hafði Bjarni Jónsson
frá Vogi gert það fyrir sína
hönd og annara islenskra læri-
sveina Hermanns Möllers:
Hamar ldýfur
. hamri og meitli
ramur að afli
og aldrei hvikar
hann, er grefur ,
úr grundar skauti
gimsteina dýra
"'Xt
pó er öflugri
allur vilji, I
hvassari sjón
og hugur dýpri
þess, er leitar
i liðins tíma
myrkri djúpu
að mannvits geislum.
Grefur hann og finnur
gullið dýra,
vísindin, mannvits
mestu prýði.
Hvössum sjónum
horfir í skuggann,
lítur eld þar,
er engir hugðu.
■
J>itt var yndi
öllum stundum
andans göfugs
gulls að leita.
Hvöss var sjón þín
og hugur djúpur:
fanstu þar eld,
er engir hugðu.
Komum vér utan
af ísalandi,
þjóðversk fræði
þekkja vildum.
J>á varst þú Ijós
á leiðuna Toran,
(Framh.)
Síra Friðrik Friðriksson: Eg
tala hér ekki í þeirri veru að
leggja út í deilur eða þráttanir,
því bæði er jeg óvanur þvi, og
finn enga liæfileika hjá mér til
þess að fara i kappræður, og
allra síst hefi eg löngun til þess
í kvöld, því eg tók eftij* í dag, að
það er 18. mars og ber upp á
laugardag, þá varð rík í huga
mér minning, sem er mér sem
helgidómur. Fyrir 29 árum síð-
an bar 18. mars upp á laugar-
dag eins og nú, en það kvöld um
þetta leyti sat eg hjá einum
besta vini mínum og skólabróð-
ur, 17 ára pilti, sem var að deyja.
Er eg kom til hans eftir kl. 8
um kvöldið, sá eg að dauðinn
færðist nær með hröðum skref-
um, en enn hafði hann rænu og
bað mig að lesa fyrir sig úr
skilnaðarræðum Jesú í Jóhann-
esarguðspjalli 14—16 kap. Og
gerði eg það meðan hann hafði
þrek til að hlusta á. Svo í kring-
um kl. 12 byrjaði dauðastríðið,
en altaf hafði liann rænu á milli
kvalakastanna. Hann talaði við
mig seinast kl. 3y2 um morg-
uninn, 3 stundarfjórðungum áð-
ur en hann skildi við. Hann
spurði hvaða dagur væri, og er
eg sagði að það væri sunnudag-
ur, sagði hann að það væri
gleðilegt að mega fara til guðs
á sunnudegi. — Hann var alveg
óhræddur að deyja, af þvi að
hann vissi að Jesús hafði dáið
fyrir hann, og með barnslegri
og einfaldri trú' fól hann sig
honum, og þegar hann svo hafði
tekið síðasta andvarpið, og
dauðakjTðin drotnaði í herberg-
inu, lá eg lengi sem agndofa við
rúmið hans, og mér fanst að
eilífðin duna yfir mér. Eg get
aldrei gleymt þessari stund og
á dánardaginn hans geng eg alt-
af upp að gröf hans, og minn-
ist hans í bæn og þakklæti fyrir
þá blessun sem eg hafði af sjúk-
dómi hans og dauðastriði, það
styi-kti mina eigin trú. Og vona
eg því, að mönnum skiljisl, að
eg sé ekki í skapi til að fara í
æsing og deilur á þessu kvöldi.
F.g unni honum heitl og alt fanst
mér svo tómlegt, er hann var
farinn, eg þráði lengi að dreyma
hann, en aldrei hefir mig langað
til að liafa tal af honum með
miðlum. J>ví jafnvel þótt eg
tryði, að það væri unt, þá vildi
eg ekki saurga miuniugM lians
með slíku; enda þarf eg ekki að
írétta af honum, fyr en við sjá-
umst heima hjá guði. J>að næg-
ir mér fullkomlega, að eg veit
að honum líður vel, af því að
hann trúði einfaldlega á Drott-
inn Jesúm og treysti hónum. —
Yfir höfuð langar mig ekki til
að vita hvernig er umliorfs
hinu megin, fyr en eg sjálfur
kem þangað og sé það, og úr
því Drottinn liefir ekki opinber-
að meira um það í sínu heilaga
orði í biblíunni, býst eg ekki við
að oss sé nokkur þörf á þvi að
vita það. Og eg .legg meiri trún-
að á það, sem guðs orð segir,
en það sem hinir og þessii- segja,
sem þykjasl hafa verið þar; eg
hef engar sönnur fyrir, að þeir
segi satt. Og þar að auki hafa
mér ekki þótt svo hugðnæmar
þær lýsingar á tilverunni, sem
eg hefi lesið frá þeirri hlið. Eg
hefi lesið Raymond eftir Sir
Oliver Lodge tvisvar og ná-
kvæma lýsingu á kenningum
spiritista um lifið eftir dauðann
eftir McKenzie (Hewat minnir
mig að fomafnið sé), og hafa
þær tvær bækur fremur fjar-
lægt mig en laðað að þessum
kenningum. Eg ls^t mér nægja
það sem heilög ritning gefur
mér, þvi hún er mér heilög bók
af guði innblásin frá fysrtu síðu
til hinnar síðustu, og það sær-
ir mig að heyra óvirðuglega tal-
að um. gamla testamentið, þvi
svo mikla leiðbeining og upp-
byggingu hef eg haft af þvi, og
mér hefir fundist guð tala við
mig í hverjum kapitula þess,
jafnvel i ættartölunum. Yinur
minn einn spurði mig einu sinni
að því, hvort eg gæti prédikað
út af öllum stöðum í gamla
testamentinu. Eg sagði á þá leið:
Eg býst ekki við að eg geti það,
en eg hygg að það gé unt. Og
eitt sinn er eg sat og var að lesa
ættartölukapitulana í 2. Kron—
ikubók, fanst mér eg heyra nið
kynslóðanna, sem komu og
hurfu, og það hafði mikið er-
indi til sjálfs min, og eg prédik-
aði út frá þeim texta á gamlárs-
kvöld næstkomandi. pegar eg
var 7 ára gamall, byrjaði eg að
lesa i bibliunni, og las mest
Mósebækurnar og aðrar sögu-
legar bækur í gamla testament-
inu og mikið á eg þeim að
þakka, þær þroskuðu mig og
urðu mér undirbúningur undir
nýja testamentið. — Eg lít á
gamla testamentið sem opinber-
un guðs, eins og hún gat orðiðc
á því stigi til mannanna, enda
þótt opinberunin næði sínir
hæsta stigi, er guð sendi s o n
sinn eingetinn i heiminn. — Eg
hef örugga trú á biblíunni, þvi
eg tek liana sem guðs gjöf til
mín, sem hann hefir látið hei-
laga kirkju sina varðveita og fá
mér í hendur. Og kirkja hans
hefir þegið þessa bók af guði, og
kirkjunni trúi eg, hinni einu
heilögu almennu kirkju, og tala
eg hér um kirkjuna í heild sinni,
bæði þá kaþólsku og evangel-