Morgunblaðið - 20.08.1959, Blaðsíða 14

14
MORCVNBLAÐ1Ð
Fimmtuidagur 20. ágúst 1959
BjarnfríSur Sigurðar-
dóttir sjötug
BJARNFRÍÐUR Sigurðardóttir
að Vatnsnesi við Keflavík er sjö-
tug í dag. Hún fæddist í Innri-
Njarðvík, og voru foreldrar henn-
ar hjónin Sigurður Jónsson og
Sigríður Bjarnadóttir. Alls voru
systkinin fjögur. Tvö dóu ung,
en yngri bróðir Bjarnfríðar, Jón,
er búsettur í Keflavík.
Á meðan Bjarnfríður var enn
í frumbernsku fluttist hún ásamt
foreldrum sínum að Þórukoti í
5ftri-Njarðvík. Þegar hún var 8
ára gömul fór hún með föður sín-
um upp í Borgarfjörð, og var á
heimili föðursystur sinnar
sumarlangt, en faðir hennar
var í kaupavinnu á öðrum bæ þar
í sveitinni. Hugðist hann svo taka
dóttur sína með heim um haust-
ið. En það fór á annan veg en
ætlað var. Áður en fundum
þeirra næði saman á ný, var fað-
irinn látinn. Sigríður móðir
hennar lifði enn um langa hríð
og lézt í hárri elli hjá dóttur
sinni.
Eftir föðurmissinn var Bjarrn
fríður áfram í Þórukoti og ólst
að verulegu leyti upp hjá hjón-
unum þar, Þorleifi Bjarna-
syni móðurbróður sinum og Gróu
Björnsdóttur. Þau voru valin
kunn sæmdarhjón, og hjá þeim
lifði Bjarnfríður bjarta og hug-
Ijúfa æskudaga. í Þórukoti átti
hún heima þar til hún giftist
Jóhanni Guðnasyni óðalsbónda
að Vatnsnesi hinn 20. júní árið
1914. Þar höfðu foreldrar Jóhanns
búið hinu mesta rausnarbúi frá
því nokkru fyrir aldamót.
Um það munu allir þeir sam-
mála, er muna gamla Vatnsnes-
heimilið í tíð foreldra Jóhanns,
að eigi hnignaði reisn þess, nema
-síður væri, þegar ungu hjónin
tóku stjórnvölinn í sínar hendur.
Jóhann var án alls efa einn af
stærstu og styrkustu máttarstólp-
tim síns byggðarlags, svo mjög
stóð hann framarlega á flestum
þeim sviðum, er miðuðu að bætt-
um hag og bjartari framtíð.
Greiðasemi hans var slík, að enn
minnist margur hans sem síns
stærsta velgjörðarmanns.
Hjónabandið var farsælt. Bjarn
fríður stóð við hlið manns síns
og studdi hann sem hún mátti
í hinum umfangsmiklu störfum
hans. Hennar starfssvið var heim
ilið. Það var henni dýrmætt, —
og „því helgaði hún líf sitt og
kærleik og trú“. Þau hjónin eign
uðust engin börn, en fjögur fóst-
urbörn ólu þau upp. Guðný Helga
Þorsteinsdóttir, systkinabarn við
Jóhann og Sigríður Jónsdóttir,
bróðurdóttir Bjarnfríðar ólust
upp hjá þeim frá fyrsta bernsku
skeiði, en Kristín Guðmundsdótt-
ir og Falur Guðmundsson voru
nokkru eldri, er þau komu til
þeirra. Öll nutu þessi börn frá-
bærrar umhyggju og ástúðar hjá
fósturforeldrum sínum.
Bjarnfríði hefir jafnan látið
það bezt að vinna störf sín í
kyrrþey. Fátt er henni fjær skapi
en að láta á sér bera. En engum,
sem hefir kynnzt henni, getur
þó dulizt, hvílíka mannkosti hún
hefir að geyma. Hvar sem hún
fer, mótast umhverfið af hlýju
hennar og alúð, drengskap og
staðfestu.
Vatnsnesheimilið var löngum
fjölmennt, einkum á vertíðinni.
En þar undu allir vel hag sínum.
Mikið var starfað, — en hjónin
voru bæði þeim eiginleikum
gædd, að þau vöktu með viðmóti
sínu vinnugleði hjá þeim, er störf
uðu á þeirra vegum. Þau voru
starfsfólki sínu meira en hús
bændur, þau voru vinir þeirra,
— vinir, sem vöktu yfir hag og
heill hjúa sinna, sem væru þau
þeirra eigin börn.
Mann sinn missti Bjarnfríður
hinn 18. nóvember árið 1946.
Hann lézt af völdum bifreiðaslyss
á leiðinni milli Reykjavíkur og
Keflavíkur. Sú reynsla varð
Bjarnfríði þungbær og sár. En
hún bar harm sinn í hljóði og
tók mótlæti sínu með hógværð
og í hjartans trú.
Eftir lát eiginmannsins hefir
Bjarnfríður búið áfram á sínu
gamla óðalssetri. Fyrstu árin
bjuggu Sigríður fósturdóttir henn
ar og maður hennar, Jóhann
Hjartarson þar hjá henni. Og frá
árinu 1953 hefir undirritaður átt
skjól undir hennar þaki. Fyrir
þá samveru — og þau kynni, sem
í gegnum hana hafa skapazt, hlýt
ég að þakka af hjarta. Þau hafa
verið á þann veg, að eigi gleym-
ist. Þau hafa fært mér heim sann-
inn um það, að þessi hlédræga
kona, sem aldrei vill láta á sér
bera, er stórbrotin, góð og göfug.
Vinátta hennar er örugg og
traust, — móðurleg umhyggja,
fölskvalaus, einlæg og hlý. Hjá
henni samræmist á fágætan hátt
hógværð og höfðingsbragur.
Með þessum fátæklegu orðum
vildi ég tjá afmælisbarninu þær
þakkir, sem eigi verða með orð-
um sagðar, um leið og ég bið þess
af hjarta, að Guðs alvöld föður-
hönd veiti henni blessun og
bjarta daga á ókomnum æviár-
um. — Bj. J.
Ingvor Benedikt Sigurðsson
Minningororð
ÞANN 17. júlí sl. lézt að heimili
sínu að Höfn í Hprnafirði í.
Benedikt Sigurðsson fyrrum
bóndi að Flatey á Mýrum. Hann
var fæddur 8. maí 1880 að Flatey,
kominn af góðum og gegnum
bændaættum austur þar. — For-
eldrar hans voru Sigurður bóndi
í Flatey Benediktsson frá Hólum
í Nesjun. og kona hans Guðný
Siðurðardóttir, Sigurðssonar
bónda að Reynivöllum í Suður-
sveit Arasonar, en kona Sigurðar
Arasonar var Guðný Þorsteins-
dóttir frá Felli Vigfússonar og
konu hans Ingunnar Guðmunds-
dóttur bónda að Kálfafelli Brynj
ólfssonar, prests að Kálfafells-
stað (1726—’86) Guðmundssonar
prests að Stafafelli Magnússonar,
bónda að Viðborðsseli, Guðmunds
sonar, prests í Einholti Ólafs-
sonar prests og sálmaskálds að
Sauðanesi d. 1609.
Móðuramma Benedikts var
Guðný Vigfúsdóttir frá Svínafelli
í Öræfum Þorsteinssonar. Guð
nýjar hef ég oft heyrt getið og
rómað hennar frábæra minni og
fróðleikur.
Allir þessir ættleggir eru kunn
ir í A-Skaftafellssýslu fyrir at
gervi iíkamlegt og andlegt. —
Voldís Inga Steinarsddltii
Fædd 20. ágúst 1956. — Dáin 24. júní 1959.
K V E » J A
Orkt í nafni foreldra og ástvina
Valdís Inga, clsku ljúfan mín,
ertu dáin? Nei, ég veit þú lifir,
Guði hjá og gæta mun hann þín,
góðir englar hans þér vaka yfir.
Þú ert horfin heimsins böli frá,
himins til, þig Drottinn vildi
kalla,
svo aldrei framar yfir þína brá
ógn og myrkur dauðans skuli
falla.
Blessað barn, þín minning mjög
er kær,
mynd þína, svo hreina og engil-
bjarta,
við geyma munum, góða, Ijúfa
mær
og Guði vígja innst í okkar
hjarta.
KJARNMIKIL MALTIÐ UR URVALS
SKOZKUM HÖFRUM
Ávallt, þegar þér kaupið haframjöl, þá'biðjið um Scott’s. Þér tryggiö
yður úrvals vöru framleidda við ýtrasta hreinlaeti og pakkað í loft-
þéttar umbúðir. Scott’s hafe?mjöl er mjög auðugt af B bætiefoum.
/
HJNIR YANDLATU VELJA
Scott’s
Systkini Benedikts voru Sigurð-
ur, er .ar prestur að Ásum í
Skaftártungu, þekktur gáfu og
drengskaparmaður, sem andaðist
fyrir aldu - fram 1921 ókvæntur
og barnlaus, og Guðrún húsfreyja
í Flaey, ekkja Jóna Jónssonar frá
Brunnum.
í mínu ungdæmi heyrði ég oft
getið margra mætra heimila á
Mýrum og þá ekki sízt Flateyj-
arheimilanna beggja. í Eystri-
bænum bjó þá Guðný Sigurðar-
dóttir, ekkja Sigurðar Benedikts
sonar (dáinn 1901), með áður-
nefnduin börnum sínum. En i
Vestri-bæ.-um bjuggu Jón Hálf-
dánarson ' (bróðir Ara hreppstj.
á Fagurhólsmýri og Sigríðar
húsfreyju að Smyrlabjörgum),
og kona hans Halldóra Pálsdóttir,
eitt hirma mörgu og merku barna
Páls Jji.ssonar í Arnardrangi, er
var dóctursonur séra Jóns Stein-
grimssonar a Prestbakka og bróð-
ir séra Jóns Austmanns í Vest-
mannaeyjum.
Þarna í Flatey ríkti samhugur
og eining milli hinna mannmörgu
heimila, og efnahagur var þar
góður. Á leið til verzlunarstað-
arins að Höfn, liggur Flatey í
þjóðbraut. Áður fyrr, þegar öll
þunga/ara var flutt á hestum að
og frá naupstað, þá mæddi ó-
venjumikil gestanauð á Flateyj-
arbæj snum. En það þori ég að
fullyrða að fá munu þau heimili
vera, er sýna hafa aðra eins gest-
risni jg greiðasemi sem Flat-
eyjarheimilin..
Er Benedikt var tvítugur að
aldri inissti hann föður sinn, og
gerðist hann þá fyrirvinna móð-
ur sinnar, en Sigurður bróðir
hans, 3í var yngri, gekk mennta-
veginn.
Þann 18 júlí 1907 gekk Bene-
dikt að eiga 'frændkonu sína
Steinunni, dóttur merkisbóndans
Sigurðar Sigurðssonar á Borg og
lifir hún nú mann sinn eftir 52
ára farsæla sambúð. Þau hjónm
Benedikt og Steinunn bjuggu í
Flatey rausnarbúið unz þau fyrir
15 árum, er heilsu þeirra tók að
hnina fluttu þau að Höfn og
bjuggu þar ásamt börnum sín-
um í eigi nhúsi, og farnaðist vel.
Þau hjóu eignuðust 6 böm, 3
drengi og 3 stúlkur, er upp kom-
ust, en af þeim misstu þau ein
dreng á bezta aldri.
Fáir eru þeir, sem ég hef hitti
á lífsbrautinni, sem átt hafa slík-
anu persónuleika sem Benedikt
heitinn vinur minn. Hann var
skarpgáfaður fróðleiksmaður og
minnugur vel. Einkum voru það
íslendingasögurnar, sem og al-
menn ragnfræði, er hann haíði
mesar- mætur á. Tíður gestur var
ég á heimili hans og mætti þar
sfem aðrir, einstakrar gestrisni,
hlýhugar og fyrirgreiðslu, sem
ég mun seint gleyma. Og víst er
það, að ég hlakkaði ætíð til að
hitta hann, því einu gilti hvað
um var rætt, ætíð hafði hann á
reiðum hndum hnitmiðaðar til-
vitnanir í íslendingasgur eða
annan fróöleik og ummæli gömul
sem ný, er komu mér oft þreytt-
um ferðamanni í gott skap.
Benedikt átti sterkan persónu-
leika, fli styptur og sjálfstæður
hún er farin, kemur ei til baka. 1 skoðunum og fór sínar eigin
leiðir er hann áleit rettar. Trú-
Hann gaf þér fegurð, fjör og
yndisleik,
í faðmi hans þú lifir, skýjum
ofar,
aldrei hrygg og aldrei framar
veik,
þar eilíflega nafnið hans þú lofar.
Að kveðja þig, var okkur kvöl
svo sár,
því kallið kom svo óvænt og í
skyndl.
Oss féllu af augum höfug
harmatár,
hjartans barn, því þú varst
okkar yndi.
Þó skal huggast við þá von og
trú,
er veitir döprum huga hvíld í
stríði,
að hjá Guði ætíð lifir þú,
og endurfundir ljúfir okkar
bíði.
Ó, vak svo Drottinn, vinu okkar
hjá,
vefðu hana kærleiksörmum
þýðum,
láttu hana ljósin dýrðar sjá,
lofa þig með englaskara fríðum.
Gleddu hana gjöfum þínum með,
gefðu okkur frið og ró í hjarta.
Og/er siðast sofnum við á beð,
sýn þá okkur inn í heiminn
bjarta.
VINUR
Grátum ekki, góða barnið sefur,
grátum ekki, - Drottinn hana
vefur,
örmum ástar heitum,
athvarfs hans því ieitum.
Þessa beizka bikars hiklaust
neytum.
Hann sem gefur, hann má líka
taka,
Hæst í himnariki,
helgra engla líki,
lifir sæl, það undir okkar mýki.
Ó, leggir líka vinir í líknar
skautið hans,
það allt, er angrar sinni og elur
sorgir manns.
Með bljúgu bróðurþeli, hann
burtu þerrar tár
og dregur lyfstein ljúfan, um
lífsins dýpstu sár.
VINKONA
Peningalán
Útvega bagkvæm peningalán
til 3ja og 6 mánaða, gegn ör-
uggum tryggingum. Uppl. kl.
11—12 f.h. og 8—9 e.h.
Margeir J. Magr.ússon
Stýrimannastíg 9. Sími 15385.
maður var hann á gamla og góða
vísu. Traustur, tryggur og höfð-
inglyndur, og sá maður, er gott
var að eiga að vin. Hann var
tæplega meðalmaður á hæð, karl
mannlegur, kvikur á fæti, við-
braðsfljótur, og framkoman karl
mannleg. Benedikt var hesta-
maður mikill og átti marga af-
bragðs hesta, enda fór hann vel
með þá, sem og alla sína gripi.
Með Benedikt er genginn mæt
ur og merkur maður, sómi sétt-
ar sinnar. Margir eru þeir, sem
sakna har.s og geyma minningu
hans í heiðri.
Svo votta ég ekkju hans, börn-
um og barnabörnum mina dýpstu
samúð og óska að framtíðin megi
verða þei; heillarík.
Reykjavík 10. ágúst 1959.
Jón Pétursson.