Skírnir - 01.08.1906, Blaðsíða 1

Skirnir.
Á fjörunni.
Eftir
Jón Teausta.
Sigmundur gamli vökumaður var að staulast »út á
fjöruna«, þangað sem hann átti að fara til að vaka yfir
varpinu.
Þótt ekki sæi hann vel, sá hann það þó á öllum
merkjum, að hann hafði ekki sofið of lengi, »sofið yfir
sig«, eins og kallað er. En það er svo hætt við því,
þegar fjaran er seinni part nætur, og vökumaðurinn þarf
á fætur um miðja nótt.
En það var fióð alveg upp í árósinn; vaðlarnir voru
.allir í kafi, og hvergi sá á þang á skerjunum og flúðun-
um. Gfrandinn fram í varpeyjuna var líka í kafi, svo það
var breitt sund út i eyjuna, fulldjúpt fyrir meðal hafskip.
Sigmundur gamli var því ánægður. Hann var ekki
orðinn of seinn.
Hann sperti upp augun, þegar hann litaðist um, til
að sjá sem bezt. Svo geispaði hann nokkrum sinnum, ók
:Sér nokkrum sinnum, hristi úr sér hrollinn, tvíhendi prik-
ið sitt og staulaðist af stað. Vaskur gamli lötraði með
honum, en nauðugur þó.
Það var glaðbjört vornótt, kyr og fögur, en hráslaga-
köld, svo Sigmundi gamla fanst sér ekki veita af að dubba
sig vel upp. Hann hafði að vísu ekki miklu til að tjalda;
en hann tíndi það utan á sig, það lítið. sem það var.
Hann fór í báða buxnagarmana, þá bætiu innan undir,
13