Skuld - 12.12.1879, Blaðsíða 2

III. ár, nr. 28.]
SK UID.
[12/.2 1819.
334
Stefánsson. Tún alt pýft og mýrlent,
6 teiga stórt, og fást afþví í meðal-
ári nær 50 hestum. Útengi mest til
fjalls. Bóndi hefir búið á jörð þess-
ari í 3 ár.
Teigagerði. Bændr: Nikulás
Gislason og Sigbjörn Oddsson. Tún
mestpart pýft, nema hvað bændr eru
byrjaðir að slétta pað, og kváðust peir
ætla sér að halda pví áfram svo lengi
sem peír væru par.
Útengi er til fjalls, ekki líklegt
fyrir nokkrar verulegar uinbætr.
Bakkagerði. Bændr: Einar
Jónsson og Gísli Nikulásson. Tún
stórt, ekki svo mjög pýft, heldr ógras-
gefið, pó með fremr góðum og djúp-
um jarðvegi.
Útengi til fjalls alt saman hall-
andi mýrar, dável grasgefnar.
Kollaleyra. Bændr; Sigurðr
Oddsson og Bjarni Oddsson. Túnið
hólótt og fjarska óslétt, berpvíbrýna
nauðsyn til, að slétta svo mikið árlega,
sem bændr sæju sig færa til, og mundu
peir með ánægju horfa yfir inn slétta
og grasgefna töðuvöll, ef peir gæfu
sig að pessu, og ekki finna hjá sér
mikinn söknuð eftir inar gömlu og
ljótu, risavöxnu púfur.
Útengi par, sem á liinum bæjun-
um, til fjalls, alt saman hallandi mýr-
ar, ópægar vatnsveitingum.
Seljateigr. Bóndi: Indriði
Asmundsson. Túnið er hérnmbil 16
dagsláttur á stærð, ágætlega ræktað;
fást af pví í meðalári 200 hestar.
Höfuðgalli á svona grasgefnu túni er
ið margnefnda pýfi, sem eins og von-
ast eftir að pað sé sléttað.
Suðr af bænum er mýri nokkur
ofr vel löguð fyrir uppistöðuvatn og
parf nauðsynl. að skerast fram, og frí-
ast við ið skaðvæna járnsýruvatn.
|>verá rennr fyrir framan bæinn,
in svo kallaða Geithúsaá; hefir hún
einkum á vorin í leysingum hlaupið
335
upp á mýri pessa að innanverðu, og
borið á hana aur og sand. Við pví
parf að gjöra, með pví að lilaða fyrir
hana, og greiða farveg hennar á öðr-
um stað.
Seljateigshjáleiga. Bóndi:
Bjarni Eiríksson. Tún alt að einu
pýft eins og á liöfuðbólinu; í meðal-
ári fást af pví 140 hestar. Mýrin um-
talaða heyrir til báðum bæjunum ; aðrar
útengjar til íjalls purrar og hallandi.
Borgargerði. Bóndi: Einar
Jónsson. Túnið par er harðlent og
greiðfært; fást af pví í meðalári milli
30 og 40 hestar. llækta má pað út
töluvert.
Slétta. Búandi: ekkja Sæbjörg
Jónsdóttir. Tún slétt, liarðlent, heldr
jarðgrunt, og er hægt að rækta pað
út um einar 2 dagsláttur.
Útengi er in svo nefnda Sléttu-
blá, halla-lítil og einkar vel fallin fyr-
ir uppistöðuvatn með haganlega lögð-
um stýflugörðum; yrði hún vafalaust
bezta engi, væri pví sinnt, og borgaði
margfalt fyrirhöfnina.
Ain, sem rennr í Reyðarfjörðinn,
fer yfir blá pessa í vatnavöxtum og
eyðileggr hana árlega með aur og
grjóti, og liefir pegar búið sér farveg
gegn um hana. Orsökin til pess er,
að ekki var við gjört í tíma, ogerpað
nú næstum um seinan að byrja pað,
pó má pað, samt með mikilli fyrirhöfn,
ef hlaðnir væru í tveim stöðum öflugir
garðar af grjóti til að hindra ána í,
að falla í pennan nýja, skaðvæna far-
veg, og greiða veg hennar út frá peim.
J>etta parf endilega að gjöra, ella verðr
in mikla og fagra Sléttu-blá að sand-
eyri eftir fá ár.
Stuðlar. Bóndi: hr. homöopati
Eyjólfr J>orsteinsson. Tún er 17 dag-
slátta stórt, og gefr af sér 100, alt að
150 hestum í góðum árum, mestrpartr
pess er greiðfær, en pó óslétt, sum-
_______ _ 336 _
staðar grýtt, en deiglent, og fremr
jarðgrunt.
In svo kallaða Stuðla-blá nær alt
iit að Sléttu-blá, vel löguð fyrir uppi-
stöðu, með mörgum stíflugörðum, og
móttækileg fyrir djúpa, breiða og langa
skurði.
Komist petta alt saman í verk,
yrði par eins og menn kalla „óupp-
vinnanlegr heyskapr“.
Areyjar. Bóndi: Bárðr Kol-
beinsson. Tún liér um bil 10 dagsláttur
og fást af pví 80 hestar, pegar í ári
lætr; góðr priðjungr af pví er sléttr,
liitt lieldr vont pýfi, sem parf eins og
annarstaðar sléttunar við.
Útongi er mestpart purlont fyrir
sunnan ána, pó má par á mýrarflóa
nokkrum stífla upp vatn.
Skriftdalr.
Stóra-Sandfell. Bændr: Björn
Arnason og Einar Bjarnason. Tún
hólótt, sumstaðar pýft og mýrlent, 11
teigar á stærð, gefr af sér í meðalári
120 hesta og er í meðallagi grasgefið
eftir pví sem gjörist víðast hvar.
Björn bóndi er pegar byrjaðr að
skera fram niýrarfit, sem er í túninu
og má segja um pað eins og par stendr:
að „góð byrjun hefir oí'tast góðan enda“.
Útengi er ekki hægt að bæta að
mun, nema á mýrarblá fyrir neðan
bæinn; pó hallinn á henni sé mikill,
er hægt að stífla upp vatn á henni,
með 5 feta háum garði.
Litla-S andfell. Búandi: J>uriðr
Jónsdóttir. Tún mikið slétt, 7 teigar
á stærð, og koma af pví í meðalári 70
hestar. Útengi er rcytingssamt, ekki
lagað fyrir jarðabætr, og er furða,
hvað pó er vel búið á pessari jörð,
sem ekkert sýnist að hafa til síns á-
gætis.
[Framh.]

i
Sannleikrinn.
Til pess fullkomlega að hafa áhrif á mennina,
verðr sannleikrinn, hversu háleitr sem hann er, að birtast
peim í mannsmynd, iklæðast holdi og blóði svo peir sjái
hann. Eg man vel eftir pví enn, að pegar ég var drengr,
las ég einn dag æfisögu höfundarins að „Robinson Cru-
soe;“ hann liét De Foe. J>ér hafið ef til vill heyrt um
in óblíðu lífskjör hans. Hann var in bezta og réttlátasta
sál, ákafamaðr í öllu, sem hann tók 'fyrir, talsmaðr fátæk-
linganna. Langtímum saman af æfi sinni sat hann í fang-
elsum. Einu sinni er hann gaf út rit citt, var hann
dæmdr til að setjast í gapastokkinn, en fyrst skyldu skorin
af honum bæði eyrun. Dóminum var fullnægt. í pá tíð
var afbrotamaðrinn settr svo í gapastokkinn, að ekkisást
nema höfuðið, se:-n kom út í gegn um fjalar-op, svö pað
var fastskorðað og óhreifanlegt — og svo var skríln-
88
um hleypt að og leyft að skeyta skapi sínu á syndaranum;
var pá kastað framan í hann skemduin eplum og kartöflum
og öðrum ópverra. En pegar dagrinn kom, er dómnum
skyldi fullnægtr, og ið föla, mispyrmda, limlesta andlit De
Foes sást blóðí drifið í gapastokknum gagnvart skríl-
pyrpingunni, pá stakk svo í stúf frá pvi, sem vant var,
pótt ótrúlegt virtist, að öllu sló í grafarpögn. Enginn
kastaði neinu epli, engin hrópaði eitt smánunar-orð. Menn
pektu altof vel De Foe. En einn úr hópnum lét lyfta sér upp
og setti krans um ennið á inum limlesta manni.. — — Eg
var drengr, pogar ég las pað, en pessi mynd brendi mót
sítt á sálu mína, og ég hugsaði pá með sjálfum mér, að
svona liti sannleikrinn sjálfsagt ixt. Eghugsaði: Efmaðr
fyndi nokkru sinni Pvílikan vesalings svívirtan og pynd-
aðan sannleik í gapastokknum, pá hlyti pað að verafagi't
augnablik í lífi hans, ef hann gæti nálgazt hann og lagt
honum heiðrs-kransinn um enni.
Dr. G. Bramles.
(Hovedstr0muinger i det XIX. Aarli. Literatur, II, 245-46.)