Óðinn - 01.02.1908, Page 7

ÓÐINN
91
Pig dreymdi’, ef til vitl, kynja-kappa þann,
sem kaus að vild hver laut lians töfrasverði;
en sástu þjáðarstríð og sterkan mann,
sem stóð þar glaður livevja nótt á verði ?
Og sáslu það, liann átti’ úr málmi mál
og mat það lítið hverir jyrir stóðu,
því ár þeim auði’ liann drap það dýra stál,
sem dvergar höfðu' í fornu vopnin góðu.
Og sástu’ hann kunni’ að sigra’ og heyja stríð,
er sultarvœttir hremdu fósturstrendur,
og hversu mörgum mynd lians þá varð jríð
og minnisstœðar þessar bróðurhendur ?
Hann einn sá neyð, sem jól sig bak við jjöll,
og fátál móðir hugði’ að sínu’ í leyni:
hún sá þá opin sonabrjóstin öll
og sci hver lxjörtu voru þar úr steini.
Og sáslu þá hvar voldug öfund var,
sem vildi’ hann fengi brennimerktar hendur
og tœki land — svo megindjúpt i mar,
að mannorð hans ei rœki’ á neinar strendur ?
En sásiu líka för að feigðarmúr,
sem fótksins óþökk lykur eins og klaki
og öfund þá, sem á þar snigilbúr
og ekki nokkurt framaverk að baki ?
Pig dreymdi frítt; en fár þann sigur hlaut,
sem fjekstu’ á brœðrum þínum hinum ungu,
og horfa’ á það, hve hlekki vora braut
hvert hiklaust spor og geiglaust orð á tungu.
Og ef við undum ver við rjettarrán
og reyndist dállið meira, sem við þorum,
ef hreinna’ er mœlt og síður sætst á smán,
þá sjást þó nokkur blóm í þínum sporum.
Vor œska horfði’ á liafið eftir þjer
og hefði fylgt þjer gtöð að ytstu skautum,
sem lengst frá þeim, sem holmir þrœða hjer
i hunda’ og manna spor á lögðum brautum.
Frá þjer bar yfir œginn geislastaf
sem æska’ og dugur langa vegu kenna,
og þeim er horfið leiðarljós í haf
er logar þínir hætta’ að verma’ og brenna.
Þ. E.
Eirikur Magnússon heim að sækja.
í suðurhluta hins gamla og fræga háskólabæjar
Cambridge á Englandi, í nýbygðu hverfi skamt frá
járnbrautarstöðinni, liggur það heimili, sem jeg veit
gestrisnast í útlöndum.
Það er heimili Eiríks Magnússonar M. A. og konu
hans, frú Sigríðar Einarsdóttur.
Fáir eru þeir íslendingar, sem um England fara, að
þeir komi þar ekki við. Heimilið stendur öllum ís-
lendingum oþið með stakri alúð og gestrisni, og hús-
bændurnir kunna þeim löndum sínum litla þökk, sem
hjá þvi sneiða.
Eftir 8 langa og leiðinlega daga i þokuhreiðri því,
er Lundúnaborg nefnist, kom jeg til Cambridge í júni 1904
Þar var sólskin og sumarblíða, gróðurilmur og sveitar-
sæla — og þar var töluð við mig islenska.
Ilúsbændurnir tóku mjer eins og þau ættu í mjer
hvert bein. Þó þekti jeg þau lítið áður og liafði hvor-
ugt þeirra sieð. Eina ástæðan var það, að jeg var ís-
lendingur.
Þá voru þar tveir íslenskir gestir fyrir, Eiríkur
Kjerulf cand. med. og frú Bergljót Sigurðardóttir, kona
Haraldar Níelssonar cand. theol. Þau voru bæði i ætt
við húsbændurna; jeg einn var þeim með öllu vanda-
laus, en ekki var munur gerður á mjer og þeim fyrir
það. Líkast var þvi, að gömlu lijónin væru foreldrar
okkar allra.
Bá bjó Eirikur í húsi við Bateman Street, en var i
þann veginn að flytja þangað sem hann er nú, við
Tennisons Road 91, og skoðaði jeg það hús, sem þá
stóð mannlaust.
Nú fer það meira og meira í vöxt í enskum bæjum,
að hús eru bygð að eins handa einni fjölskyldu, leigu-
hús líka. Flestir bjargálnamenn búa nú í slíkum liús-
um. Þar eru þeir út af fyrir sig og lausir við ónæði
annara leigjenda, liafa ofurlitinn blómagarð og ýms
önnur þægindi. Þannig er einnig hús það, sem Eiríkur
býr í.
Heimilið er lagað eftir enskri tisku, eins og geta
má nærri; siðum landsins verða allir að lúta. Samt
sem áður er þar islenskur bragur á ýmsu.
Járngrind er fyrir hliðinu — eins og hjá Útgarða-
Loka — og vanalega læst. Það er enskur siður, þar sem
byggingum er svo hagað, og mun einkum vera gert
vegna betlara og ósvifinna farandsala, sem annarstroða
sjer inn í húsin. Innan við grindina er steinlimd stjett
uþþ að fordyrisriðinu.
Úr fordyrinu liggur stiginn uþþ á efra loftið, en
niðri eru dyr að þeim tveimur herbergjum, sem niðri
eru.
Annað þeirra er borðstofan, þar sem heimafólk og
gestir mætast til máltiða, minst tvisvar á dag. Sjaldan
eru allir viðstaddir nema einmitl þar. Þar hefur hús-
freyjan forsæti að sjálfsögðu og stendur gestum sínum
fyrir beina með~móðurlegri alúð. Alúð frú Sigriðar er
engin uþþgerð eða hæverska ein, heldur innileg. Það,
að annast gesti, er hennar mesta yndi. Á Englandi
kvað það þykja ósvinna, að þakka húsbændunum fyrir