Vísir - 24.10.1962, Blaðsíða 4

4
V í S I R . MiSvikudagur 24. október 1962.
X-
./
Fyrir nokkrum dögum
komu út á plötum og nót-
um tvö ný lög eftir Sig-
fús Halldórsson, hinn fjö!
hæfa listamann. Er ann-
að í kvikmyndinni „79 af
stöðinni“ og heitir Vegir
til allra átta, við samnefnt
Ijóð Indriða G. Þorsteins-
sonar, en hitt er Lítill fugl
við ljóð Arnar Arnar-
sonar.
Tíðindamaður VIsis hitti Sigfús
á förnum vegi fyrir skemmstu
og leiddi hann á eintal, því að
hann er alltaf hress og kátur.
„Ég sá, að Vísir var að rugla
þér saman við hann Skúla Hall-
dórsson í sambandi við lagið þitt
í „79 af stöðinni" — hann var
sagður höfundur þess en ekki þú.
„Já, það er nokkuð algengt, að
okkur sé ruglað saman, en ég
held satt að segja, að hvorugur
móðgist af því, enda erum við
bræður I listinni, eins og þú
veizt“.
Meinleg prentvilla.
Sigfús var að handleika nýjustu lagaútgáfuna, þegar ljósmyndari
Vísis smellti mynd af honum.
en ferillinn á þessu sviði varð
ekki svo langur, að það tæki því
að minnast hans, þegar 25 ár
voru liðin frá upphafi hans“.
„Litla flugan“
hæfði í mark.
„Segðu mér nú, hvaða lag þitt
hefur orðið vinsælast“.
„Því er fljótsvarað, því að Litla
flugan er I fyrsta sæti þar, og
kemst ekkert annað lag mitt í
námunda yið hana að þessu leyti.
Vinsældir hennar urðu svo fljót-
ar og miklar, að hún er eina lag-
ið, sem Bandaríkjamenn mundu
kalla „hit“ — hún hæfði í mark
samstundis, var eiginlega orðin
almannaeign daginn eftir að hún
heyrðist fyrst opinberlega".
„Já, og hún hefur orðið vinsæl
víðar en hér“.
„Já, lagið barst fljótega til
Norðurlanda, og varð mjög vin-
sælt þar hvarvetna — þó hef ég
ekki haft spurnir af því, hvort
það hafi komizt til Finnlands, en
í hinum var það mikið Ieikið. Urti
einn mann veit ég, sem fékk
sjúss út á Fluguna. Það var Birg-
ir Halldórsson söngvari, sem var
þá staddur í Hollandi. Hann kom
á skemmtistað, þar sem lagið var
leikið og sungið, og á eftir hitti
hann manninn, sem stjórnaði
'sks
meira að segja sjúss út á Flug-
una í Atlantic Palace í Kaup-
mannahöfn. Þar lék kona nokkur
Fluguna, þegar ég var þar stadd-
ur, og á eftir var henni sagt, að
höfundurinn væri meðal áheyr-
enda. Hún bauð mér bak við
sviðið, og þar kom hún með
hressingu“.
„Hvar og hvernig varð Flugan
til?“
„Þannig vildi til, að ég var á
Reykhólum í Barðastrandarsýslu
um tíma árið 1953, bjó þar hjá
vini mínum, séra Þórarni Þór,
sem er enn prestur þar og pró-
fastur. Þarna var lítið hægt að
hafa fyrir stafni, en svo gerði ég
uppgötvun, sem mér þótti harla
skemmtileg og góð. Ég varð þess
áskynja, að á staðnum var til
píanó, eign Sigurðar Eliassonar,
tilraunastjóra þar á Reykhólum.
Þú ferð nærri um, að ég kom oft
við píanóið það, þegar maður var
ekki að rabba um heima og
geima. Og einu sinni, þegar við
vorum einmitt í sem heimspeki-
legustum hugleiðingum, ræddum
við um það, hvernig hægt væri
að sigrast á leiða, er vill Ieita á
menn á afskekktum stöðum, sem
verða að búa við lélegar og stop
ular samgöngur að vetrarlagi —
eins og til dæmis Reykhólar.
„Rétt er það, en segðu mér, áð
ur en lengra er haldið — eru
bæði þessi nýju lög þin i kvik-
myndinni?"
„Nei, og það var ágætt, að þú
skyldir spyrja um þetta. Ég hef
nefnilega orðið þess var, að sum-
ir halda einmitt, að þau séu þar

Það lyftir sálinni
jsiiöiioiii isjiuaa vöijísi
að syngja við hljóðfærið44
bæði. Sannleikurinn er sá, að
Litli fuglinn var settur á plötuna
með Vegir liggja til allra átta,
til þess að platan yrði ekki auð
öðrum megin. Þú skilur, að það
verður að vera jafnvægi víðar en
í byggð landsins, sem svo margir
tala um.
En það urðu dálitið leiðinleg
mistök í sambandi við Litla fugl-
inn. Það stendur nefnilega á plöt-
unni, að það ljóð sé eftir Indriða
eins og hitt ljóðið, en það er
auðvitað misskilningur — ! -ð er
eftir Örn Arnarson, hinn látna
snilling. Þetta er mjög leiðinleg
prentvilla, sem ekki varð vart
fyrr en um seinan — en ég þarf
víst ekki að skýra slíkt fyrirbæri
fyrir blaðamanni. Engir þekkja
prentvillurnar betur en þið ...
En meðal annarra orða —
gjarnan máttu segja frá þvi, að
Vegir liggja til allra átta er upp-
haflega samið sem tango, en leik-
stjórinn danski vildi fá það í
rokkstíl, og þvl er það þannig á
plötunni, en nóturnar eru með
tangótakt. Og þú verður líka að
geta þess, að Jón Sigurðsson út-
færði þetta lag með miklum á-
gætum“.
„Ég var annars að lesa í Vísi
í gær, að tónlistin 1 „79 af stöð-
inni“ væri eftir Jón Sigurðsson.
Hvað segir þú um það?“
„Ég veit ekki betur en að
uppistaða tónlistarinnar í mynd-
inni sé margnefnt lag eftir mig,
Vegir liggja til allra átta, og ég
fæ ekki séð, að neinn maður geti
eignað sér það í alvöru. En þetta
er of Iítilfjörlegt mál til að fjarg-
viðrast út af því.“
Fyrsta lag fyrir
25 árum.
„Jæja, sleppum þessu, Skúla
líka og öllum ruglingi á ykkur.
Hvenær kom þitt fyrsta lag út?“
„Það er nú bara hvorki meira
né minna en 25 ár, lagsmaður,
því að árið 1937 kom út eftir
mig tango, sem heitir „Við eig-
um samleið", og hann varð bara
vinsæll — og var þó ekki um
hljómplötuframleiðslu að ræða í
þann tíð, til að auka hróður
manns. En ég var búinn að gera
ýmis lög áður, og þau lék ég oft
í samkvæmum og á skemmtun-
um, þar sem ég var fenginn til
að leika á píanó og syngja með,
ef svo bar undir. Þannig kom
ég i rauninni fyrst fram á-
skemmtanasviðinu".
„Nú, hvað er þetta, maður,
þarna er stórafmæli, sem þú hef
ur haldið leyndu fyrir aðdáend-
um þinum?“
„Já, og heyrðu, ég held, að við
ættum að halda því leyndu
áfram, því að þótt fyrsta lagið
kæmi þá út, var það bara eins
og varða við veginn, að vísu
mikilvæg varða, en — nei ,við
skulum biða, þar til ég verð
fimmtugur, með að tala um af-
mæli!“
Hljóp í skarðið
í leiklistinni.
„Annars var einhver að hvísla
því að mér um daginn, að þú
hefðir um tíma lagt lagt þitt
við gyðju leikalistarinnar eins og
málaralistar og tónlistar?"
„Já, satt er það, ég kom fram
í leikriti árið 1934 eða 1935. Það
var „Æska og ástir", sem Soffía
heitin Guðlaugsdóttir setti á svið
og þar söng ég I fyrsta skipti
opinberlega. Þá söng ég lag, sem
byrjaði svona:
Sæt er ástin, satt er það,
sérstaklega fyrst í stað ...
Nei, nafn höfundar man ég
ekki, og vona ég, að hann móðg-
ist ekki, ef hann skyldi sjá þetta
haft eftir mér. Jú, vissulega var
maður dálítið taugaóstyrkur, en
allt fór vel um síðir, og það var
vitanlega fyrir mestu“.
„Og þá hefur þú vafalaust
komizt i blöðin í fyrsta sinn?“
„Já, og ég man einkum eftir
því, að Nýja dagblaðið átti við-
tal við frú Soffiu, áður en leikn-
um var hleypt af stokkunum, og
þar sagði hún frá litla drengnum,
sem mundi leika með. Ég var
fjórtán eða fimmtán ára þá, og
þetta var víst stærsta barnahlut-
verk, sem þá hafði verið leikið
hér. En það hafði alls ekki verið
ætlunin, að ég léki þama með.
Ég hljóp í skarðið fyrir þann,
sem átti að hafa hlutverkið á
hendi — hann varð veikur. Ó-já,
hljómsveitinni. Þegar Birgir sagði
honum, að hann þekkti sjálft tón
skáldið, varð maðurinn svo hrif-
inn, að hann vildi endilega gefa
Birgi sjúss fyrir“.
Og sjálfur fékk
hann líka sjúss.
„En þú, sjálfur höfundurinn —
★ Rabbað v/ð
★ Sigfús Hall-
★ dórsson, tón
★ skáld m.m.
hefur þú aldrei fengið deigan
dropa út á þetta lag þitt?“
„Jú, ef vandlega er rifjað upp,
þá kemur víst fyrir tár og tár í
því sambandi — en allt i hófi,
vitanlega. Einu sinni fékk ég
Þar vestra
fæddist Flugan.
Vitanlega höfðu menn ýmis
ráð á takteinum, og Sigurður
sagði þá frá því, að einu sínni
hefði hann verið daufur í dálk-
inn, og hann hefði þá farið upp
i fjall fyrir ofan Reykhóla, og
þar orti hann Fluguna. Og svo
brá við, þegar hann hafði lokið
því, að honum hafði létt, hann
hafði hrundið af sér öllum leið-
indum. Ég spurði hann svo, hvort
ég mætti ekki eiga vísurnar til
að reyna að setja saman lag
utan um þær, og hann kvað það
velkomið. Og Iagið kom eigin-
lega á stundinni".
„Flagan hefur þá væntanlega
verið sungin fyrst þarna fyrir
vestan — á fæðingarstaðnum?“
„Já, því máttu trúa — hún
var sungin fram og aftur og út
á hlið, liggur mér við að segja,
og ég vænti þess, að hún hafi
svipt einhverjum skammdegis-
drunga á brott. Aðeins einu mun
hafa verið sleppt — að færa fteð
inguna í kirkjubækurnar hjá vini
mínum, en það verður að hafa
það!“
Og hvernig varð
nafnið til?
„Og nafngiftin hefur heldur
ekki valdið neinum örðugleik-
Framhald á bls. 13.