Alþýðublaðið - 04.05.1970, Blaðsíða 9

's * ^Mánudagin’ 4. onaí .1970 9
nili dóttur sinnar.
en hann sagði, að hann hefði
efcfci getað gert neitt meim en
þegar hafði verið gert. Fyrsta
nó'ttin var verst, og þá var
mamma mikið hjá íólkinu eftir
því sem tími gafst til, en þær
voru tvær ein,ar, hún og önnur
kona, að sjá um öll inniveirk og
þvotta og hjúkrun. Það voru
tíu í bátnum, Norðurliandabú-
ar sem töluðu ekki íslenzku
sumir, en einn af skipshöfninrai
var Tslendingur, og svo voru
þarna íslenzkar mæðgur. Það
var annað en gaman að taka
tfólkið svona hungrað og að-
þrengt og eiga að næra það á
einhverju sem það þöldi — þá
var ekki hægt að skreppa út í
búð eftir mat. Nýmj’ólkin var
látin ganga eins og hún entist,
og pabbi vair nýbúinn að sMtra
umgu nauti, þannig að mamma
gat soðið súpu. Seyðið gátu aH-
ir drukkið, þótt ekki væru
nema fáir sem þoldu að þorðá
kjötið. Svo komu margir menn
með lækninum innan af Vopna
firði, og þá þurfti að fá ýmis-
legt í heimilið, sykur, hveiti og
margt annað. Tveim dögum eft
iir ,að fóikinu var bjatrgað,
komst lækmirinn með það til
Vopnafjarðar; það var á mið-
vikudaginn fyrir páska. Ég
man,, að einn maðurinn viidi
helzt ekki láta flytja sig; það
var annar kyndarinn. Kannski
hefur bann fundið eitthvað á
sér, því að hann dó svo á Vopna
firði. En allir hinir náðu sér
sem betur fór“.
Maður skyldi ætla, að mikið
hefði verið rætt og ritað um
slíkt afrek hjá heimilisfólki á
litlum og afskekktum sveita-
bæ, áð ekki sé nú talað um
heiðuTsmerki, björgunarlaun
og annað slíkt. En frú Oddný
hristir höfuðið. „Nei nei, það
v-ar emgin viðurkennáíng, engin
þóknun, etaki einu sinni þakk-
lætisvottur frá neinum hema
þessum eina íslendingi. Hann,
.sendi þakiklætiskveðju um
næstu jól ásamt vindlakassa og
flösku af léttu víni. Ekki ein
líma frá öðrum en honum. Eitt-
hvað smávegis var um þetfta
sfcrifað, en þá var rangt farið
með staðreyndir. Pabþi kærði
sig ekki um neina viðurkenn-
ingu, honum fannst mest um
vert að hafa getað bjargað vesa
limgs fólkinu, en ég býst þó
við, að hann hefði tekið við
því ef skipatfél'agið hefði vilýað
Mta eitthvað af hendi ráikna,
þó að honum hefði auðvitað
aldrei dottið í hug að fara að
táka neitt af fólikinu sjálfu. En
það kom aldrei neitt“.
FJÖRUGT I
EINANGRUNINNI
Flestar eru minninigam’air
sem hún rifjar upp firá Fagra-
dal bjartar og glaðar. „Hann
kom þangað með tvær hfendur
tómar, hanm pabbi minn, og
það liðu þrjú ár áður en hann
gat ráðizt í að byggja nýtt
íbúðarhús, en okfcur leið vel
þarna. Þá var ekki hægt að
saekja um styrk til allra hluta
— ég hef náttúrlega ékki vit á
fjármálum, en mér finmst var-
hugaverð sú þróun, að menm
séu styrfctii- til allra skapaðra
hluta; ég er hrædd við, að þeir
hætti að hugsa nóg um að
bj'arga sér sj'álfir. Ekki eir ég
nú samt að Msta það að fá elli-
styrkinn minn — aninars gæti
ég víst ekki valsað svon’a á
milli bamianna miinina. En mér
firanSt maður gjaman mega
hafa dálítið fyrir hlutunum
frekar en að fá allt upp í hend-
urnar. Þá nýtur maður þedirra
betur. Og það er lífca bagalegt
að leggja niður alM nýtni og
sparsemi og þar með forsjálmi;
það getur oft munað mörgum
peningum ef hlutimir eru nýtt-
ir vel á heimilunum.
,,Vjð höfum nóg um að hugsa.
þótt við fengjum efcfci að sitja
á skólabekk nema lítinn hluta
atf vetri. Ekfcert er mér minhis-
stæðara frá minni! balm’æsku en
sögurnar — allar þessar sögur
sem manni voru sagðar. Þær
örvuðu ímyndunaratfHið . . . og
reyndar líka myrkfælnin'a, því
er ekki að neita. Og við sun'g-
um mikið í röfckrinu, ættjairð-
arlög og al'It mögulegt. Það var
ógleymanlegur viðburður þeg-
ar pabbi ei'gnaðist orgel. Þá var
ég átta ára gömul, og ég man,
að ég var meira en lítið smeyk
við þetta nýja undratæki. Ég
hélt nefni'lega, að hljóðin í því
hlytu að vera svona ógurleg,
fyrst það hét þessu niaflni. Ég
beið undir bæjarveggnum ti'lbú-
in að leggja á flótta ef ég þyldi
ekki við. En það var ástæðu-
Mus ótti.
„Seinna voru hvorki meira
né minna en þrjú orgel í Fa'gra
dal. Maðurinn minn, Kristján
Wiium, var organisti á Vopna-
firði, og hann kenndi á orgel
heima, og þá bjuggu n'em’end-
urnir hans hjá okkur. Og In'ga
dóttir okkar hafði skóM þalrna,
svo að það var alls ekki hægt
að finna fyrir neintni einaugr-
un með 20—30 manns hjá ofck-
ur á vetuma. Við fórum alltaf
að hl'a'kka til á hverjri hausti að
fá nemendurna til ofckar. Það
var kennt á orgel, og stúlkum-
ar lærðu ýmiss kornar haud'a-
vinnu, svo voru tungumál, ís-
lenzka, ensk'a og danska, reikn-
ingur og kristinfræði. Það var
dansað á kvöldin í rökkrinu og
farið í lei'ki, hlaupið í stoarðið
úti á túni, og maður tók þáttf í
þessu öllu sam'an atf mikilli
ánægju. Á sumrin var nóg að
gera og nóg tilbreytni. Þama
er bæði sjór og sveit, vaírpey,
selveiði, heyskapur , . . mér;
hefur stundum dottið í hug, að
'Pagrddalur væri ágætur staður
fy.rir vandræðapilta meðan þeir
eru að átta sig betur og kom'ast
yfir veikleifca sína. Þa-rna eru
ótæmandi möguleikar fyrir
stráka að hafa nóg fyrir stafni,
o'g þar að auki held ég, að eiltt-
hvað gott fylgi staðnuni“.
AÐ TILEINKA
SÉR TÍMANN
Það er bjart yfiir frú Oddnýju
og svipurinn góðviljaður. Oft
hlær hún glaðkfiatokalega’, og
glampinn er fljótur að gægjaist
f'ram í augunum. Það er ómögu
legt að trúa því til lengðair, að
hún sé að verða 86 ára. Húa
virðist fylgjast með hverju semi
er að gerast, og hún er jatfn~
mihnug á nöfn og atvik úr
Englandsdvölinni í fyrra o!g
liðna tíð austur á Vopnafirði
fyrir öllum þessum ámm.
i
„Maður verður að reyna að
tileinfca sér tímann, reyna að
skilj'a s’amtíðina og liifa si'g inira
í hana að svo miklu leyti sem
unnt er. Þegar við förum aS
hugsa um lífið, finnum við
miklu fleira sem er gott og
þakkarvert en hitt, en auðvit-
að verðum við lífca að geir'al
otokur far um að koma auga á
það. Ég hef nú svo góða ástæðu
Framhald á bls. 11.

I
I £wunnÉcrgs£rméur
I
I Ný verzlun að
I '
_____________ ••••• ••■■• ••»»» ■»iii ■■■■•
l ;; *;; .......cgíssöfftípgsc ..... .......... ..... j
■■■■• ■••■• ■■■■■ ■•■■■ ■•■■■ ■■■■■
SKÓVERZLUN
I
t
Laugavegi 24 EfmnmÉcrgsÉméur
I
I

■■•■■ ■■•■■
•■■■■ •>■•■