Alþýðublaðið - 04.05.1970, Blaðsíða 14

14 Mámudagur 4. maí 1970
1 u1
Rósamund Marshall:
Á FLÓTTA
minm. — Eg bið þig að óttast
ckki ifagra Bi.anca. Hef ég
breytt þannig gagnvart þér
þann stutta tíma, sem þú hef-
ur verið undir vernd1 iminni
að þú iþurfir að óttast mjg?
Með sjálfri mér varð ég að
viðurkenna að ihann hafði rétt
að mæla. Hann 'hélt áfram
mjúkri viðfeldinni röddu.
— Óttastu ekki ijúfa Biansa.
Belcaro er verndari 'hrelldra
hjartna og m.ikill og einlægur
aðd'áandi fagurra sköpunar-
verka, sem imóðir náttúra læt-
ur verða á veigi hans. Eg mun
amnast þig og vernda þig og
ætlast ekki til annars launa
em að |þú dyljir ekki fegurð
'þina fyrir a'iiguim mínum.
Eg mátti ekki til þess hugsa
að sýna mig allsbera, ókunn-
ugum imanni. í örvæntingU'
minni varð imér litið til Mar-
íu þjónustustúlku og vænti
mér stuðnings af ihenni. En
það brást. Af hreyfingum henn
ar og l'átbragði vai’ð mér það
ljóst að hún ætlaðist til þess
að ég stæði upp úr baðkerinu
ailsnakin.
Eg hLýddi skjálfandi.
Beieardo gekk hringinn í
krihgum toaðikerið og virti mig
fyrir sér vel og vandlega.
— Hvíllíkar límúr, ihvíslaði
hann. — Hvilík fégurð. Hann,
gekk marga hringi í kring luim
mig og ég neitaði iþví ekki að
ég reyndi aö snúa í hann baki
og Miðuim. Hann ihélít frá sér
Iböndunum og (bærði þær <U|pp
og nið.ur eins og væri hann
að 'lýsa viexti mínum fyrir
áhorfenduim. Hvílík dáseimd,
tautaði hann.
Mér fannst nóg 'komið og
settist í 'baðkerið. Hann dró
hendurnar upp í víðar siiki-
ermarnar. Líkami þinn er dá-
samiisgur kæra frú. Engum
listamanni hefur í dag tekizt
að búa til þvílikt listaverk.
Þú ert fegurðargyðjan sjálf
haldi klædd.
I þessu ruddist dverg-urinn
Neiio inn, skundaði að bp.ð-
kerinu og 'studdi á það hönd-
um.
— Ú-hú! Þú ert bara ljóm-
andi falleg, gefðiu mér hana
Belcarír.o —, mig iangar til
að ieika mér að henni.
— 'Svona, svona Nello, ég
iæt !þig í Skammakrékinn ef
Iþú hegðar þér ili'a.
Dvergurinn teygði hendina
niffur í vatnið og skvetti upp
mig.
nrn m\ ir*
— Frú Bianea, sagði Bel-
caro. — Það væri synrl að
ihylja slíka fegurð bak við
'nunnuklæði og innan við
kiausiurmúra. Þú skalt heid-
iur dvelj-a í ihúsi miuu. Þig
-Skal -ekki s'korta neit-t og ég
beiti þér því að þér sikaí ’iiða
ível. Þú m.unt ng'óta siiíkra
dá-emd'a -að þú m.unt brátt
giey-ma rnanni þinum og -þeim
'hörmungum sem sá manndjöf
kffll hefur yfir þig leitt. Þú
m-unt fá löngun til að lifa
-ekki .lífi nunnunnar Ihel'dur lífi
isem heiifcirigð kona Iþráir og
henni er eðlilegt.
— íhi, skrikti í dvergnum.
Eg þori að veðja tíu gulilpen-
ingum að gyðjan. verðu-r fjötr
uð í snöru Amors, áður en
næsta tun-gi kviknar.
_ Belcaro hastaði á dverginn.
— Farðu Nello, morgunverð-
ur bíður þín.
Dvergurinn fór. NðI-Io er
gáskafullur, ,en hann er ekki
sl-æmur. Reyn-du að umbera
hann eins og hann væri bam.
í raun og veru aðeins fullorð -
ið barn.
— Belcaro sagði ég. — Væri
ekki betra að ég 'færi til Santa
Lusía og jafna mig þar. Hér
Verð ég yður aðeins till' byrði.
— Er þá 'bllömið til byrði
þeim jarð-vegi sem það vex i?
Dvel'd-u undir þaki mínu
Bianca. Þú ert gestua- minn.
Hann fór og ég spurði Mar-
í'J scmu spurnin-gai'innar og
áð-ur. — Hver er Bdlcaro?
Vesaiings einfalda María
brosti og sagði tm'eð ihreykni í
röddinni.
— Belcaro er brúðukóng-
ur. Hann er þekktur undir
-n-afninu „leikbrúðu-meistar-
inn“.
Mér hnykkti við. Þetta rík-
man.nilega 'bú-s þessi glæsilegi
vagn og eigandi þess réttur og
Settur brúðuleikhússtjóri. —
Krypplingur og ieikbrúðu-
meist-ari. Dásaml'eg. blanda.
2. kafli.
Brúður Maldonato greifa
'hafði ekki ihaft nánari kynni
■alf öðru síðustu tólif imán'uði ien
formælingum og svipu'ól. Og
jafnvel þegar hann 'hélt mér i
'önm'um sér og svalaði ástríðum
isínum, brigzl'aði han-n mér um
kuilda o-g skort 'á heitum tií-
finningum. Vitan'iega m'eð þe-im
a®ieiðing-uim að ég. v-ar orðin
köld sem marmari. Tilfinninga
liaus sém isteinft. Og Maldonato '
mátti s.jálfum ser um kenna.
Aldrei hafði hann með einu
orði ilátið í ljós skoðanir sín-
ar á (l'í-kaim'sfegurð minmi, aldrei
liátið -á sér skilja 'að 'hann bæri
til mín ihiýjar ti'l'finningar,
■alldrei l'átið -vel að imér. Eg gekk
illia tii fara. Maldonato greifi
var auðugur roaður, -þó átti ég
enga skartgripi nema gu-llhring
inn og gu'llarmttendið sem ég
var nú toúin að gefa -ökumanni
Belcaro. Því var það að aðdá-
umarorð um fegurð rnína —
jafnvel þó þa-u kæmu úr rmunni
krypplingsins Belc-aro, höfðu á
mig -undarleg áhrif. Eg var ráð-
inn í að þiggja boð'ið >rm að
dvélja í húsi h-ans.
Belcaro var dásamiegur. A
(hverj-um degi lét hann færa
mér blóm. Stundum sendi hann
dverginn til -mín til að syngja
fyrir mig eða ieika fyrir mig.
Dvergurinn var garoansamur
ien aldrei nærgönguill.
Bianca, fagra Bianca.
Kinnar Iþínar eru rjóðar
sem i-ósir.
Láttu dverginn Nel'lo finna
hvíld
í mjúkri keltu þinni.
Beicaró sýndi mér umhveTfi
iliaiilarinnar. Hún lá á fögrum
'Stað í Arnidainuim. Mig fu'rðaði
Ihverskonar kynstrum af mál-
verkum, styttum og hverskon-
ar lista-veikuim þessi maður
Ihafði getað safn-að sarnan, og
hafa ckki annað að 'ativinnu en
að stjórna brúðu'leikhúsi. Hann
átti lfka dá-sami'egt isa'fn bóka,
hnattl'íkana og hiverskonar
tækja til stjörruurannsókna, en
|þær virtust vera tómstíunda-
gaimian hans.
En merkast í mínum ahg-
<um var vin-nustofa hans. Hún
var geysistór. Tók yfir efsta
loft aðaláimu hal'larinnar. Það
var hér sem ihann bjó til brúð
ur 'sínar. Hann átti geysilegt
safn af 'brúðum. Þarna voru
kommgar, drottningar, prins-
ar, dvergar, álfar, trölt og for
ynjur. Foryn-jur-nar -voru 'hræði
il'egar. Eg skalf þegar ég sá
þær. Sumar voru líka til 'þess
fallnar að koma manni í gott
s'kap
Belcáro mótaði bmíður sín-
ar fyrst í leir og síðan í vax.
Andlitín voru málisð af mik-
iilli list. Hárið var jafn eðli-
Légt og hár menns'kra manni
Hendur voru úr vaxi búkarnir
úr geitaskinini bg liðamót
VfSNAÞÁTTUR
Umsjón: Gestur Guðfinnsson:
Flestir íslendingar, sem
komnir eru til vits og ára,
munu k-aninast við orð Gunn’ars
á Hlíð-arenda, sem Njáluhöf-
undur leggur honum í munn
við M-a'rkaa'íljót, þegar honum
varð litið upp til hlíðarinm'an' og
bæjarins á Hlíða're'nda; „Fögur
er hlíðin, svo aið mé-r hefur
hún aldrei- jafnfögur sýnzt,
bl-eikir akrar og slegim tún, og
mun ég ríða heim aftur og f'a-r-a
hvergi.“ Þetta hefur sem kunrn-
ugt er verið fært til nútíðar-
máls á eftirfar'andi hátt; „Mik-
ið andskoti er hlíðin smart, ég
fer e-kki raskat.“ Hér verður
efcki hafður uppi neinn metimg-
u-r um mál eða tun'gU't-ak g-am-
'als og nýs tíma, em a-ftur á
móti rifjuð upp tvö erindi, sem
Bjarni Thora-rensen k-vað á sín-
um tíma um afturfarir Fljóts-
hlíðar, þar sem h-ann kemst að
þeirri niðurstöðu, að Gunnar
sé farinn að iðrast eftir að hamn
hvarf aftur. Erindin eru á
þessa ieið:
Nú er flag
Fljótslilíð orðin, - i
íturvæn
er áður þótti,
í fjalla aur
fætur hyljast,
á grænum fyrr
sem grundum stóðu.
Gunnar hátt
af haugi lítur
slóðir fagrar fyrr
fölar orðnar,
og iðrast nú
að aftur hvarf
að bera bein
blá við hrjóstur.
Þessi erindi mumu vera
kiv'e&in ,á þeim tíma, þegar
Þverá og M-arkarflj ót gerðu
hvað mestan usl'a í Fljótshlíð-
imni og brutu land á Hl'íðar-
enda og fleiri bæjum þar. í
vísu til móður sinmiar víkur
Bj'arni að þessu sama ennþá
berari orðum;
Bágt er að heyra
ef brýtur meira
bannsett á
og gjörir að eyri
gras þar lá,
ef spillist fleira,
Gunnar geiri
úr gröfinni ofra má
og bægja fljóti frá.
En nú hefur fljótinu verið
bægt frá, eins og allir vi'tia,
fy-rir tilverknað og S'a-meigi-n-
legt átak ýmissa góðra ma-n-nia,
svo að Fl-j ótshl í ð M'g srnir
tveir, sem hér haf-a verið
nefindir, get'a rólegir og á-
hyggjulausir horft til hiíðar-
imnar sinmar og gl-aðzt yfir
fegurð henniar og velgen-gni.
0 0 0
Og hérna kemur svo vísa
eftir Káiran og efcki stirðbusa-
1-ega kveðin fremur en aðr-ar
vísur ham'3 og kviðhragar:
Upp á grín um ýmsa menn,
ef eitthvað sýnist skrýtið,
að gamni mínu yrki ég enn
ofur pínu lítið.
0 0 0
Gri'ndavík er eimhver lífvæ-n-
legasti fiskjmann'a'bær lands-
ins, enda þekkist þar nia-umast
'atvinnuleysi nem'a af a-fspum.
Framam af öldinini réð Boge-
sem þar rí'k-jum, en um skeið
he-fur kra-ta'stjóm setið þar að
vöidum og íbúa-mir hlaðið
gullinu í hauga.þarma á strönd-
inni frammi við sjóinn. Þetta
er að verða mikill framfara-
bær, vel stæður og nýtíz-ku-
legur. Eftirfarandi vísa, sem
varla er gömul, lýsir noklkuð
vel að ég hygg hinu almenna
viðhorfi til þorpsins.
Gott er að búa í Grindavík,
þó gusi lun klappir berar,
auðlegðin er engu lík,
allir milljónerar.
0 0 0
Bólu-Hjálmar kvað eftirfax-
andi vísu um prest og er ekk-
ert mjúkur á manninn, enda
þe'kktari fyrir annað en tepru-
skap í orðavali og mamnlýs-
i'ngum:
Á kostum gnauðar kappsamur,
hversdagsbrauði stelur,
fram í dauðann dyggðaþur
drottins sauða bitvargur.
0 0 0
Hjálmar orti sitthvað um
Akralhreppinn og fól'kið þar
og ek'ki alit af einskærri vin-
semd. Hér eru til dæmis tvær-
vísur:
Heldur dýrt er hrossakjöt
í hreppnum Akra;
ríkisbúrar út því okra
við aumingja,
sem snauðir hokra.
Illt er að Iifa í Akrahrepp,
það allir vita;
með sæmd er betra lífið láta
en liggja flatur þar
og gráta.
0 0 0
Að lokum kemur svo hérma
gömul og viðfelldiln barna-
gæla, sem sjálfsagt he-fur oft
verið rauluð við lítinin bnokka-:
Sittu og róðu, svo ertu
góða barnið,
ekki vola vert er par,
við skulum þola raunirnar.