Vísir - 14.10.1972, Blaðsíða 5

Y'ÍSIR Laugardagur 14. október 1972.
5
KIRKTAN Oe
SÆLLA AÐ GEFA
EN ÞIGGJA
i 20. kap. Postulasögunnar er
sagt frá samfundum Páls postula
mcft öldungunum, þ.e. forstöðu-
mönnum safnaðarins i Efesus.
Með þeim og Páli voru miklir
kærleikar, enda dvaldi Páll þar i 3
ár og ,,lct eigi af nótt og dag með
tárum að áminna einn og sér-
hvern”. Ekki stundaði hann
Iniboð sitt i atvinnu skyni. ,,Ég
hef eigi girnst silfur eða gull eða
klæði nokkurs manns. Sjálfur
vitið þér að hendur þessar unnu
lyrir öllu þvi er ég þurfti að hafa
og þeir er með mér voru.”. (Post.
20 33-34).
Siðan vitnar hann til orða
Drottins Jesú, að hann sjálfur
sagði: Sælla er að gefa en þiggja.
— Þessi ummæli Jesú er ekki að
finna i guðspjöllunum. Samt er
engin ástæða til að efa að þau séu
rétt eftir höfð. —
Það er skýlaus og ótviræð
kristin kenning, að öllum
mönnum ber skylda til að vinna,
til þess að geta séð fyrir sér og
sinum, en verða ekki til byrði
náungum sinum og samfélagi.
Það er fyrst þegar maðurinn
reynist óvinnufær vegna slysa,
áfalla, veikinda eða fyrir elli
sakir að samfélaginu er skylt að
sjá honum fyrir framfærslu. Hitt
er það heilbrigða og eðlilega, að
hver vinnandi maður hafi vilja og
dug og sé gefið tækifæri til að afla
eigin tekna til frjálsrar ráð
stöfunar umfram brýnar þarfir.
— Þá er hann veitandi, en ekki
þurfandi, gefandi, en eigi þiggj-
andi, sjálfstæður og frjáls, en
ekki upp á aðra kominn.
Nú er mikið góðæri i landi,
mikil „kaupgeta” sem kallað er,
og fólkið með fullar hendur fjár
að þvi er virðist. Nú sannast hið
fornkveðna, að það þarf sterk
bein til að þola góða daga. Það
þarf góða gætni, skynsamlegt
mat á verðmætum og þroskaða
hófstillingu til þess að verja
þessum miklu fjármunum svo að
ekki hljótist ólán af fyrir sam-
félag og fjölda einstaklinga. Það
er sannarlega gæfa þeirra, sem
þiggja mikið á þessum veltifjár-
timum, að þeir þá lika láti mikið
af hendi rakna til góðra hluta og
gagnlegra málefna.
Svo er lika — Guði sé lof. Flesta
daga má lesa um það fréttir i
blöðunum, að stórar fjárupphæðir
hafa verið gefnar til mannúðar-
félaga, til liknarstofnana, til
framfaramála. Óþarfi er að nefna
um slikt einstök dæmi. Hinsvegar
hafa þessar hugleiðingar orðið til
i sambandi við þau dæmi, sem
nefnd eru hér á Kirkjusiðunni i
dag um nokkrar ríkmannlegar
gjafir, sem ýmsar kirkjur hafa
hlotið frá vinum sinum og vel-
unnurum á þessu ári. Þessar
gjafir bera vott um þetta tvennt:
Ræktarsemi við æskustöðvar og
ættarsveit. 1 annan stað það mat,
sem gefandinn leggur á starf
kirkjunnar og gildi kristin-
dómsins fyrir einstaklinga og
samfélag. Guð launi þessum gef-
endum gjafir þeirra og láti á þeim
sannast: Guð elskar glaðan
gjafara.
En gleymum samt ekki þvi, að
hversu mikið, sem maðurinn
lætur af hendi rakna, er hann
samt alltaf þiggjandi gagnvart
Guði. Honum skuldar hann sitt
eigið lif og hans náð þiggur hann i
hjálpræðisstarfi hans eingetna
sonar. Þessvegna tökum við
undir með Matthiasi:
Og þegar loks mitt lausnargjald
ég ljúka skal en ekkert hef.
Við Krists mins herra klæðafald
ég krýp og á þitt vald mig gef.
ÞRJÁR GJAFIR
Það er sama hvað almennt er
sagt um afstöðu safnaðanna til
kirkjunnar yfirleitt i Ijósi al-
mennrar kirkjusóknar við venju-
legar tiðagerðir. Eitt er alveg
vist: Það er fjöldi fólks i flestum
sóknum, sem ann kirkju sinni og
sýnir það i verki með rausnarleg-
um gjöfum. Hér skulu nefnd um
það þrjú nýlcg dæmi:
I
f Dölum vestur er forn kirkju-
staður og prestssetur til skamms
tima, Kvennabrekka. Þar er
steinkirkja — hið virðulegasta
hús, sem blasir við af þjóðvegin-
um á þessum reisulega bæ. t
ágúst s.l. barst Kvenna-
brekkukirkju höfðingleg gjöf,
sem systkinin frá Kringlu réttu
henni — eitt hundrað þúsund
krónur — til minningar um
foreldra sina, þau Jón Nikulásson
fyrrverandi bónda i Kringlu og
konu hans Sigriði Jónsdóttur.
Gjöfina afhentu systkinin á
hundrað ára afmælisdegi móður
sinnar, sem var 18. ágúst s.l. Af-
hendingin fór fram á heimili
Skarphéðins Jónssonar bónda og
sóknarnefndarmanns i Kringlu,
að viðstöddum öðrum sóknar-
nefndarmönnum Kvennabrekku-
kirkju og sóknarpresti Hjarðar-
holtsprestakalls. Systkinin frá
Kringlu, börn Jóns og Sigriðar,
eru Guðrún, Guðni, Halldóra,
Valdimar, Stefán og Skarphéð-
inn.
II
Nú vikur sögunni norður i
Hrútafjörð.
Þegar sóknarpresturinn á
Prestsbakka, sr. Yngvi Þ. Árna-
son, messaði þar i heimakirkj-
unni þ. 6. ágúst s.l. var kirkjunni
fært að gjöf vandað rafmagnsor-
gel til minningar um hjónin Sig-
fús Sigfússon fyrrum bónda að
Stóru Hvalsá og konu hans,
Kristinu Gróu Guðmundsdóttur,
og tvær dætur þeirra Salóme Sig-
friði og Sólbjörgu. Gefendur eru
12 börn þeirra hjóna, en þau eru:
Guðmundur, Hans, Hallgrimur,
Anna Helga, Steingrimur Matthi-
as, Lárus, Guðrún Sigriður,
Garðar, Eirikur, Haraldur, Gisli,
Maria Guðbjörg, Salóme Sig-
friður og Þorbjörn Sigmundur.
Um þessa gjöf farast sr. Yngva
þannig orð:
Gjöfin hinn góði gripur, er vel
valin, bæði með tilliti til þarfa
kirkjunnar hér, sem aðeins átti
gamalt og slitið orgel og með til-
liti til foreldranna kæru, sem
börðust hér áfram af elju og dug
með barnahópinn sinn stóra, en
Stóru-Hvalsár-hjónin höfðu bæði
yndi af söng og báru ávallt hlýjan
hug til kirkjunnar, það sama má
segja um gefendur, börnin frá
Stóru-Hvalsá voru öll söngelsk og
kirkjuvinir.
Eins og kemur fram i gjafa-
bréfi systkinanna, er það von
þeirra, að þessi gjöf verði söfnuð-
inum hér til hvatningar og kirkj-
unni til blessun í starfi. Vil ég
hér fvrir kirkjunnar hönd færa
gefendum alúðarþakkir fyrir kær
komna gjöf og velvilja til Prests-
bakkakirkju.
Athöfnina í Prestsbakkakirkju
þann 6. ágúst má að vissu leyti
lita á sem ártið hinna látnu ást-
vina, þvi þeirra var minnzt með
þökk, bæn og hinni fegurstu
minningargjöf.”
III
Austur i Landeyjum eru þrjár
kirkjur. Ein þeirra er Voðmúla-
staðakapella. Hinar eru sóknar
kirkjurnar á Krossi og i Akurey. 1
sumar sendi sóknarpresturinn i
Landeyjum, sr. Sigurður prófast-
FRÆKORN
Vér vitum, að hver sem af Guði
er fæddur, syndgar ekki, heldur
gætir sá sin, sem af Guði er fædd-
ur og hinn vondi snertir hann
ekki....
...Vér vitum, að Guðs sonur er
kominn og hefur gefið oss skilning
til þess að vér þekkjum hinn
sanna, og vér erum i hinum sanna
fyrir samfélag vort við son hans,
Jesúm Krist.
( I Jóh. 5. 18-20
Kirkjan á Kvennabrekku
Kvennabrekka
Prestbakkakirkja.
ur Haukdal, ásamt sóknarnefnd
Akureyjarsóknar út svohljóðandi
fréttatilkynningu:
„Hinn 18. júni andaðist frú
Maria Jónsdóttir á Forsæti i V.-
Landeyjum, merk kona og góð.
Hún var kirkjurækin, þótti vænt
um kirkju sina og sýndi það i
mörgu. Og nú siðast með þvi að
ánafna Akureyjarkirk ju rausnar-
lega fjárupphæð, 135.000.00kr„ og
hafa börn hennar nú afhent kirkj-
unni þessa gjöf.
Fyrir hönd Akureyjarkirkju
viljum við þakka þessa höfðing-
legu gjöf og fögnum þeim hlýhug
til kirkjunnar, er gjöfin ber vott
um.
Blessuð sé minning Mariu á
Forsæti.”
Akureyjarkirkja.
Mitt hjarta, Guð minn,
hneig til þin
i hafsins djúp gef
reiði min
á undan röðli renni.
Og gef, að elsku eldur sá,
sem aldrei neitt sinn
slokkna má,
æ mér i brjósti brenni.
V. Briem.
Magnús Helgason var prestur á
Torfastöðum i Biskupstungum
árin ’84-’04. Þá réð fólk sig i
kaupavinnu i Grimsnesi með þvi
skilyrði m.a. að það fengi hest
einn sunnudag á slættinum til að
riða til Toríastaöakirkju og
hlusta á sr. Magnús Helgason.
Asgeir gamli á Þingeyrum var
13 ár að reisa steinkirkju sina, og
sál hans var hálf eða meir I þvi
húsi.
Af honum er sögð sú saga, að
þegar landskjálfta gerði a 11 -
snarpan um það er kirkjan var
langt komin eða fullger, þá hafi
Ásgeir setið allan daginn úti i
kirkju. Vildi verða undir, ef
hryndi. Treysti sér eigi að hafa
efni til að reisa af nýju.
(NýttKirkjublað)