Lesbók Morgunblaðsins - 18.01.1931, Blaðsíða 7
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
1«
Sjómannalíf.
í sumar sem leið auglýsti Morg-
unblaðið eftir greinum frá sjó-
mönnum, þar sem þeir gæfu lýs-
ingar á lífi sínu og hugrenningum
á sjónum.
Fyrir Reykvíkinga, sem aldrei
stunda sjósókn eru slíkar lýsingar
bráðnauðsvnlegar. Allir bæjarbúar
verða að hafa það hugfast, hve
mikið við eigum sjómannastjett-
iuni að þakka. En kunnleiki er
leiðin til samúðar. Eftir því sem
menn þekkja betur líf sjómann-
anna, hlýtur velvild til þeirra ao
aukast, og virðingin fyrir starfi
þeirra, baráttu þeirra, söknuð
þeirra og kvíða.
Tvær greinir, um líf sjómanna,
birtust hjer í Lesbókinni; önnur
eftir Magnús Lárusson liáseta á
Magnús Lárusson,
Skallagrími, hin eftir Kjartan T.
Orvar, sem nú er starfsmaður raf-
veitunnar; grein Magnúsar alvöru-
þrungin lýsing á kjörum og hug-
arfari sjómanna, en grein Kjartans
var hvort tveggja í senn, gáska-
full og lýsing á undirbúningi und-
ir fyrstu sjóferðina og fyrstu að-
komu unglingsins í togarann, jafn-
framt því sem bak við hina ljettu
lýsingu fanst alvöruþungi sjó-
mannalífsins.
Báðar þessar greinir, sem les-
eridum Lesbókarinnar eru þegar
kunnar, bera vott um góða h«fi-
leika, höfunda í efnismeðferð. Yon
arrrti 'n*na þeir Lestrdkinni þá vel-
vild að senda henni eitthvað franr-
vegis.
Kjartan T. Örvar.
Að því er vjer vitum hafa þessir
menn báðir lítt skeytt.um ritstörf
í tómstundum sínum. Mætti þessi
byrjun verða þeim til uppörvunar,
svo og öðrum, sem enn hafa ekki
látið til sín heyra, en hafa eitt-
livað að segja úr lífi sjómannanna,
sem erindi á fyrir almennings-
sjónir.
Smásögur úr sjómannalífi.
Magnús Lárusson hefir í viðbót
sent Lesbókinni þessar smásögur:
Skallagrímur var að veiðum aust
ui á Selvogsbanka. Harður illviðra
kafli hafði geisað nokkra undan-
farna daga. Við skipverjar vorum
töluvert þjakaðir, því að fiskur
var töluverður.
Eftir eina aðgerðina brugðum
við okkur „niður“, þar til varpan
yrði tekin inn. Jeg halla mjer út
af og sofna. Dreymir mig þá að
föðuramma mín kemur til mín, en
liún var dáin þá fyrir 4 árum,
leggur hönd á vanga minn og
kveður við mig vísu þessa:
Sje jeg lóu lágt í mó,
ljósi skrýdda tinda.
Eitt sinn var mjer unun nóg
ást við það að binda.
Dagínn eftnr er kr>míð veð-
ur, og hjelst það þa? sem 'eftlt
var vetrar, en vorið heilsaði okkur
þá, ineð óvenjulega miklu -örlæti
og yndisleik um hau&ur og IwÆ.
■
Það var kvöld eitt, fyrir nbkkr-
urn árum. Jeg sófnaði, ðítk iiö
liafa verið ineð ýmsar. grillur, eins
og pkkur vanþroskuðu mþnnununi
hættir við, ef að við eruin- .ekki
sem best sáttir við Íífiðt j$Sif«$PÍÍg-
ur erfitt að finna þar s&íijnffcnii
hlutanna.
Dreymir mig þá, að jeg sje
staddur á æskustöðvum mínuiu,
Torfastöðum í Biskupstungum.. rf-
Mjer þykir vera vor og jeg er ’að
roita um móana fyrir oi'sn túnið,
í sömu hugsunum og jeg Shfnaði
frá. Kemur þá amma núú þar áð,
lítur hlýtt, en þó alvarlega til
mín, og kveður vísu þessa:
Ollum finst í Urðar heim
eitthvað móti blaka. . ,
Oft er hæf að ylja þeim
óðsins ljettu staka.
Mjer hefir .stundum fundist það
söma og öinmu minni.
Smælki.
liann sje að skoða sig í spegii': -
— Uhú, það er komið mál þess
að jeg raki mig. .. , -
Hún: Jeg álít að karlmenn eigi
altaf að vera í fötum, sem eru .eins
á litinn og hár þeirra.
— Hvernig ætti fötin mín þá að
vera á litinnt spurði hann og
stnmk beran <ig gljéandi skallann.