Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1972, Blaðsíða 17

Helga Sigurðardóttir
skemmta okkur fyrir þetta, nú för-
um við í leikhúsið og sjáum Fjalla-
Eyvind“.
Og það gerðum við. fengum dkk
ur bíl einn góðviðrisdag o<T ókum
eldsnemma út að Ásbrekku. Og
þar stóð Inga í sínu fínasta stássi,
austur við læk. Einbver hafði orð
á því, hvað hún væn fín. ,.Ég
viidi nii ekkí að bið þvrftuð að
skarrmest ykkar fvrir miig, fyrst
þið voruð svona pisku’egar að vilia
mí? með. eldvamla kerlinguna“,
roffði hún. Þetta varð skemmtileg
f-erð, eins og alltaf, þegar Inga var
með. Eitt sinn fór kvenfélagið í
skemmtiferð um Borgarfjörðinn,
og Inga gat frætt okkur um allt,
sem við spurðum um. Og þegar
við létum í ljósi undrun okkar á
þessum fróðleik hennar, sagði
hún: „Það er nú ekki þakkar vert,
nýbúin að lesa Árbók Ferðafélags-
ins, siem fjallar um þetta hérað“.
En það hefði nú ekki öllum dug-
að.
Ingu þótti afargaman að ferð-
ast, og íblés þá á allt daglegt strit
og amstur og skemmti sér kon-
unglega. Eigum við margar ánægju
legar minningar um hana úr ferð-
um félagsins, þar sem hún var
hrókur alls fagnaðar, og enginn
skyldi minnast á að komast heim
Þegar ég, 22. janúar s.l. stóð
yfir moldum Helgu Sigurðardóttur
í 'Stóru Bong, minnar gömlu vin-
konu, flugu mér í hug, hin al-
þekktu orð í hinu gullfallega
kvæði skáldsins á Sandi: „Ekkjan
við ána“, svo margt af því er þar
er sagt, gat átt svo vel við þá líís-
þaráttu, er Helga háði með þraut-
seigju og mikilli sæmd, þó þar
skipti sköpum að Helga giftist
aldrei, og gat ei börn.
„Um héraðsbrest ei getur, þó
falli sprek í tvennt“. Það er að
vísu ekki neitt sorgarefni, þótt
kona komin á 84 aldursár, þrotin
að heilsu og kröftum, kveðji betta
líf, en við fráfall fólks, sem hefur
verið manni samtíða — allt lífið,
fer ekki hjá því, að fram í hugann
ryðjast margar minningar, og ekki
sízt verða þær tregablandnar, þeg-
ar kvaddir eru menn eða konur
með slíka persónueiginleika, sem
Helga átti í svo ríkum mæli.
í kvöldstörfin. „Ég held við strit-
um ndg hina dagana, þó að við
fáum okkur einn frídag, og eng-
inn telur það eftir“, sagði hún.
Margt var spjallað í þess-
um ferðum, eitt sinn komust áfeng
ismálin á dagskrá, en Inga var
bindindismaður af lífi og sál.
„Áfengi á að meðhöndla eins og
önnur eiturlyf“, sagði hún, „því
fylgir aldrei annað en böl
og mæða“. Svona var hún, heil-
steypt í skoðunum, starfi og leik.
Allra manna dugiegust og allra
manna glöðust, þegar það átti við.
Eins og áður er sagt, var jörð-
in niðurnídd, þegar þau hjón tóku
við henni og lítið um frístundir
fyrstu órin, það var ræktað og
byggt og börnin hlutu menntun
eins og bezt var á kosið. Annar
sonurinn af tveim er verkfræðing-
ur, og býr úti í Frakklandi, kvænt-
ur franskri konu, og þegar Inga
varð sjötug, buðu þau henni til
sín, og flaug hún þangað ein síns
liðs og dvaldi þar í hálfan mánuð
Helga var framfarasinnuð, með
skarpa náttúrugreind, sem ávallt
kom skýrt fram í hugsunarhætti
hennar, athöfn og tali, og þó að
örlögin sköpuðu henni óvenju
stranga lífsbaráttu, og stormar lífs
ins 'blésu tíðum hart í einkalífi
hennar, vei'kindi og ástvinamissir,
ásamt þröngum efnahag, og ein-
angrun vegna vegleysis heim að
býli hennar, var hún sívökul á all-
ar framfarir, sem til heilla horfðu,
og íslenzkri sveitamenningu unni
hún heils hugar, hún gladdist hjart
anlega yfir hverjum sigri er náðist.
Ég man t.d. vel, hve innilega glöð
hún varð, þegar Ræktunarsamb.
Eyfellinga var stofnað 1947, og þar
stóð ekki á greiðslu stofnsjóðsins
til vélakaupa, sem búnaðarfélag
hreppsins lagði á búendur, frá
heimilinu í StóruIBorg, kannski
hefur lnin séð, að þær vélar, sem
þá voru keyptar yllu straum-
hvörfum í búskaparháttum, og
í góðu yfirlæti og naut ferðarinn-
ar sem bezt mátti verða. Hin börn-
in eru gift hér heima, tvær dæt-
ur búa á Selfossi og ein í Reykja-
vík.
Eldri sonurinn var stoð og
stytta foreldra sinna alla tíð, varð
búfræðingur frá Hólum, að öðru
leyti heima og tók við búi með
móður sinni, þegar hún missti
manninn. Á sumrin dvöldu dætur,
tengdasynir og dótturbörn oft lang
dvölum í Ásbrekku og réttu hönd
við heyskapinn, það voru ánægju-
legir dagar fvrir Inigu.
Og hún lifði það að sjá litla kot-
ið verða að notadrjúgri jörð, með
góðum byggingum og fallegum
túnum og þeigar við nú kveðjum
hana að leiðarlokum minnist ég
með ánægju orða, sem tengdadótt-
ir hennar saigði við mig i fyrra.
„Hún er góð kona, hún Inga,
hún er engum lík“.
Og þannig var hún.
Jóhanna Jóhannsdóttir.
islendingaþættir
17