Tíminn - 26.01.1982, Blaðsíða 10

10
Þriðjudagur 26. janúar 1982.
landfari
erlend fréttafrásögn
„Fréttaspegill
sjónvarpsins
■ Spyrja mætti: hefur frétta-
spegill sjónvarpsins i þvi
formi, sem nú er, einhvern
rétt á sér?
Þessu má svara bæði
neitandi og játandi. Þessi
þáttur hefur rétt á sér, þegar
skipst er á skoðunum um inn-
lend eða útlend málefni og
talað er af högværð og þekk-
ingu um tiltekið viöfangsefni.
En hefur þessi þáttur rétt á
sér, þegar dreginn er fram á
sjónarsviðið einn af talsmönn-
um þrýstihóps, sem ekki fylgir
settum reglum um almenna
kurteisi frammi fyrir alþjóð?
Hvaða áhrif skyldi það hafa
á æsku landsins, sem nú er i
skóla, að horfa á fréttaspegil
sjónvarpsins eins og hann var
föstudaginn 15. jan. s.l. Nú eru
það almennar reglur, að sá,
sem talar fái óáreittur að
ljúka máli sinu, og að ekki sé
gripið fram i fyrir honum og
þvi siður, að honum sé meinað
að ljúka máli sinu. Þessar
reglur voru svo algerlega
þverbrotnar umrætt föstu-
dagskvöld, en þá voru til um-
ræðu hinir svokölluðu sjó-
mannasamningar.
Ég ætla ekkiað blanda mér
inni þessa samninga. Ég held,
að allir tslendingar vilji sjó-
mönnum vel og að þeirra hlut-
ur sé ekki lakari en annarra
þegna þjóðfélagsins. Það
verður enginn sleginn til
riddara, sem hefur bara til
brunns að bera yfirborðshátt
og frekju.
Það má aldrei nefna, að
þessi eða hinn sé i þrýstihópi,
en þeir hafa þó verið til hér á
landi frá þvi i lok siöari heims-
styrjaldar.
Ég skora á sjónvarpið og
þess ágætu yfirmenn að þeir,
sem þar koma fram, brjóti
ekki allar brýr að baki sér. Þá
vil ég skora á launþegahópa,
sem velja menn iþessa frétta-
spegla, að þar mæti menn,
sem kunna eitthvað örlitið i al-
mennum mannasiðum, en
mætiekki eins og reiðir hanar
sér og öðrum til skammar.
Slikir menn eru ekki sinu
stéttarfélagi til sóma.
Það hefur verið gerð viðar
en á tslandi krafa um það, að
menn, sem koma fram opin-
berlega kunni almenna
mannasiði.
Að lokum vil ég segja þetta:
ætlar sjónvarpið að halda á-
fram með svona fréttaspegla
eða er þetta bara allt i lagi?
Gott er að fá svar við þvi.
Magnús Sveinsson,
frá Hvitsstöðum.
Vatnaflutningar f Vonarskarði
■Er yfirskrift á greinarstúf
erbirtist hér iblaðinu i janúar
byrjun 1982 eftir Friðjón
Guðmundsson Sandi Aðaldal.
Þar skýrir hann frá þvi að
Landsvirkjun hafi tekið kvisl
er runnið hafi til Skjálfanda-
fljóts og beint henni til
Köldukvislar. Þetta hafi
gerst sumarið 1980 og aftur
1981. Þetta mun rétt vera
nema hvað endurtaka þurfti
sama verkið 1981 og unnið var
1980 vegna þess að kvíslin
ruddi sér aftur braut norður.
Þessi kvi'sl mun hafa runnið
sjálfkrafa suður áður fyrr. 1
greininni erþvi haldið fram að
vatnaflutningar þessir gætu
haft skaðleg áhrif á vatna-
svæöi Skjáltandafljóts og hvi
gæti verið um stórt mál að
ræða? Ég held að nauðsynlegt
sé að við stöndum saman um
hagsmuni okkar hér við fljótið
og er til lengdar lætur hljóta
þeiraðfarasaman. Til frekari
áréttingar vil ég taka fram að
úr Vonarskarði koma 2 af 3
jökulkvislum Skjálfandafljóts
og 1 úr Tungnafellsjökli. Fyrst
og fremst mun Landsvirkjun
hafa áhuga á vatni úr þessum
kvíslum tveim er úr Vonar-
skarði koma og samkvæmt
þeim heimildum er ég hef þá
býðst Landsvirkjun til að skila
þvi' vatni aftur að 10-15 árum
liðnum, eða þegar til virkj-
unar fljótsins kæmi, og ætið
skuli reiknað með þessu jökul-
vatni i hagkvæmnisút-
reikningum Skjálfandafljóts-
virkjunar. Einhverjar
greiðslur mun Landsvirkjun
vafalaust inna af hendi fyrir
vatnið, er þeir geta safnað i
Þórisvatn og siðan miðla hvi
yfir veturinn i þrjár virkja ir
sunnan fjalla. Ég vil hér i.ieð
skora á alla ibúa við Skjálf-
andafljót að fallast á
greiðslur, fyrst og fremst i
formi rafmagns, ef til kemur.
Ég óska eftir þvi að Friðjón
Guðmundsson geri sérstak-
lega grein fyrir gagnsemi
jökulvatnsins i Skjálfanda-
fljóti. Hliðskógum, 12. 1. 1982.
Jón Aðalsteinn Hermannsson.
OLÆKNANDI?
Nafnnúmcr 9309-4700 sendir
blaðinu eftirfarandi grein:
■ ,,Oft hef ég velt þvi' fyrir
mér hvaða sjúkdómur það
væri, sem svonefndur Svart-
höfði gengur með, ég hef helst
komistað þeirri niðurstöðu að
þetta sé einskonar uppþemba
sem fær útrás einu sinni á
sólarhring, þessari útrás
fylgir oftast leiður fnykur.
Þar sem méí er frekar vel
viö hann datt mér f hug að tala
við gamla yfirsetukonu,
ættaða að norðan, sem ég vissi
aö hefði i gamla daga hjálpað
bæði mönnum og skepnum.
Hennar aðferðir voru i hinum
gamla stfl, blóðtökur, laxering
og stólpipa. Blessuð gamla
konan tók mér ljúfmannlega,
en sagðist nú vera að mestu
hætt þessum lækningum sök-
um elli og lasleika.
Sagði ég henni nú erindi
mitt.
Eftir að hafa hlustað á mig
með athygli segir blessuð
gamla konan allt i einu: ó
auminginn hann Svarthöfði,
það er nú meiri mæðan hvað
honum liður illa, ég held að
þessi fjári hafi byrjað eftir að
hann varað gramsa ibansetta
úldna hrossaketinu, um árið.
Hvað meinar blessuö konan,
segi ég, lét hann þetta ofani
sig? Góði minn, þetta er slik
sorgarsaga aö ég get ekki ó-
grátandi minnst á þetta, en af
þvi ég þekki alla þessa
ógæfusögu, er ég til i að hjálpa
honum ef ég get.
Hvaða aðferðum munt þú,
beita ef þú tekur að þér að
hjálpa veslings Svarthöfða"?
Fyrst vil ég taka það fram aö
þetta er orðið mjög illkynjað
og gasmyndun ákaflega mikil,
þessvegna dugar ekkerthálf-
kák, eða vettlingatök. Ég
verð að nota minar gömlu að-
ferðir og það f mjög rikum
mæli, segir sú gamla ákveðin.
I hverju eru þær fólgnar i
aðalatriðum, spyr ég. Gamla
konan þegir um stund, en
segir siðan: Hann er búinn að
ganga svo lengi með þennan
óþverra að eg verð að taka til
fyrst og fremst stólpipa og
laxering. Heldur þú að ein
pipa og laxering dugi honum?
Nei, hann þarf að fá minnst
eina stólpipu á dag i þrjár
vikur og jafnmargar lax-
eringar, segir sú gamla
ákveðin. Er þetta nú ekki
einum of mikið?
Sú gamla réri fram i gráðið
og sagði: með illu skal illt út
drifa, og i þessu tilfelli verð ég
að gripa til efna, sem ég hef
aldrei notað áöur.
Að þvibúnu kvaddi égþessa
ágætu gömlu konu með virkt-
um og óskaðihenni alls góðs.”
\V ' : '
i'v'v' r
■ Það voru uppörvandi
fréttir eða hitt þó heldur
sem við fengum þarna i
flugvélinni í 33 þúsund
feta hæð yfir sjálfu
Atlantshafi. Þarna
sátum við á leið til
Noregs og áttum okkur
einskis ills von, er flug-
stjórinn vakti athygli
okkar á því að útifyrir,
aðeins örfáa sentimetra
frá mér, væri 70 gráðu
frost. — Sjötíu gráðu
frost!!! Það var ekki
laust við að hrollur færi
um samfarþega mína og
að kalt vatn rynni milli
skinns og hörunds niður
bakið á mér. Eða hafði
óli Jóns kannski bara
misst niður úr bjórkoll-
unni sinni þarna tveim-
ur sætaröðum aftar, við
þessi válegu tíðindi?
Aðeins örfáir sentimetr-
ar skildu á milli lifs og
dauða og það var eins
gott að gluggarnir voru
lokaðir. Mér varð
hugsað til laumu-
farþeganna sem ég
hafði lesið um. Þeir
höfðu sumir hverjir
laumast inn í farangurs-
rýmin á flugvélunum og
síðan orðið ónotalega
kalt í 33 þúsund feta
hæð. Blóðið hefði
örugglega frosið í æðun-
um á þeim ef þeir hefðu
setið við hliðina á
töskunum mínum að
þessu sinni.
(Keflavík — Osló,
janúar 1982)
■ „Styttur bæjarins” fara ekki varhluta af kuldanum og frjósa líkt og
fólkið i gömlu leiguhjöliunum.
HEIMA HlA
KULDABOLA
DUGIR EKKERT
NEMA ALKÓHÓL
— fréttir af norskum
frostrósum og grýlukertum
Frost
og alkóhól
En það er viðar kalt en i
farangursrýminu á Flugleiðavél
á leiðinni til Osló. Vetur konungur
hefur ekki gert það endasleppara
hér i Noregi á þessu nýbyrjaða
ári, en að viðast hvar liggur við
Noregsmetum vegna langvarandi
og mikilla frosta. Mesta frost sem
um getur i Suður-Noregi frá
upphafi mælinga, mældist i
Röros áriö 1914, en þá sýndu
„hitamælar” minus 50.4 gráður.
Annar mikill kuldastaður i Aust-
urdalnum er Tynset, en á báðum
þessum stöðum hefur hitastigið
verið á milli minus 40 og minus
47 gráður siðustu daga. Það eru
hinsvegar allar likur á þvi að það
verði að þessu sinni Guðbrands-
dælingar sem hrifsti kuldametiö
til sin i S-Noregi, og geri hvað
harðasta atlögu að Noregsmetinu
(minus 51.4 gráður i Karasjok
árið 1886). Aðfararnótt sl. föstu-
dags mældist nefnilega frostið i
Norður-Seli, efst i Guðbrands-
dalnum, tæplega 50 gráður, en á
óopinberum eldhúsgluggamælum
þar i nágrenninu var þó frostið
menningarmál
Sigurdur K. Árnason
á Kjarvalsstödum
KJARVALSSTAÐIR
16,—31. jan. 1981
SIGURÐUR K. ARNASON
Málverkasýning
63 oliumálverk.
Opið dagiega á
venjulegum tima.
Sigurður K. Árnason
■ Laugardaginn 16. janúar
siðastliðinn, opnaði Sigurður K.
Árnason, myndlistarmaður sýn-
ingu að Kjarvalsstöðum, en Sig-
urður hefur fengist við myndlist
lengi og fengið medaliu suður á
ítaliu og ýmsan frama, þótt hann
sé annars manna hóglátastur.
Sigurður K. Árnason er fæddur
út i Vestmanaeyjum, árið 1925 en
þar bjuggu foreldrar hans, en
siðari Oifusi,en á báðum þessum
stöðum er gott að hafa fæðst og
alist upp, fyrir þá sem fást við
listir. Þar keppa menn nefnilega
ekki aðeins við sjálfa sig i skáld-
skap og listum, heldur einnig við
náttúruna, eða svonefndar höfuð-
skepnur, sem litið eru að stjáka
um á öðrum stöðum, daglega. En
á þetta er minnst vegna þess, að
grunsamlega mikill hluti af góð-
um listamönnum á fslandi hefur
til þessa komið frá svona stöðum.
Sigurður K. Arnason fór heldur
hæga leið i myndlistinni, miðað
við hraða, en ekki við það hvað er
æskilegt, eða auðvelt. Hann lauk
sveinsprófi i húsasmiði árið 1950,
en myndlistarnám hóf hann i
Handiða- og myndlistarskólanum
árið 1947 og var þar til ársins 1952,
meira og minna, þvi sjómennsku
stundaði hann með þessu vafstri i
myndum á árunum 1950—1954.
Eftir það vann hann á teikni-
stofu og gjörðist siðan umsvifa-
mikill byggingameistari, byggði
m.a. Hótel Sögu, eða Bænda-
höllina, sem var nú ekki litil
framkvæmd.
Það dregur auðvitað timann frá
mönnum i málverki að byggja
bændahöll. Það er auðskilið.
Þannig að málverkið var nær
sjálfkrafa að aukabúgrein hjá
Sigurði, enda með þungt heimili
lengi, hefur mér verið sagt.
Sýningin á
Kjarvalsstöðum
Þótt smiðar tækju mikinn tima,
þá leið nú málverkið mismikið
fyrir það. Alltaf sá maður öðru
hverju bregða fyrir myndum eftir
Sigurð. Og yfir þeim var ávallt
sérstakur agi. Skáldskapur og hið