Skinfaxi - 01.04.1930, Blaðsíða 29

SKlNFAXI
125
garpurinn Nurmi hafi stuðlað að því eigi alllítið, að Finnar
höfðu lánstraust gott í Bandarikjunum eftir stríðið.
En það mun vera leitun á núlifandi íslendingi sem er við
ar kunnur en Jón Sveinsson. Það skyldi þá vera Vilhjálmur
Stefánsson. Og Jón hefir komið sér innundir hjá þeirri stétt
inannfélagsins sem sízt gleymir börnunum. Tvennt hefir legið
Jóni á h-jarta: að kenna börnunum guðsótta og góða siðu og
— að segja þeim frá íslandi. Er eiginlega mikil furða, þegar
þess er gætt, hve augljós tilgangurinn er í bókum Jóns, að sjá
hve mikla útbreiðslu þær hafa hlotið, þýddar á meir en tutt-
ugu tungur. Að vísu cr auðséð, að þær hafa náð meiri út-
breiðslu í kaþólskum löndum en mótmælenda, og í Rínar-
löndunum, Suðurþýskalandi og Austurríki eru vinsældir Jóns
allra mestar. Kveður svo mjög að því, að hann hefir á síðari
árurh farið þangað hverja fyrirlestraferðina á fætur annari,
sagt sögur sínar og haldið fyrirlestra svo þúsundum skifti.
Er óhætt að fullyrða að með þessum fyrirlestrum einum
starfi hann manna mest að útbreiðslu þekkingar á íslandi,
og er elja hans aðdáanleg, jafngamals manns.
Munið þetta, landar góðir, ef öldungurinn sækir ykkur'
heim i sumar. Fáir mundu eiga betri viðtökur skildar en1
hann.
Baltimore, 31. mars 1930.
Stefán Einarsson.
Fjallaferðir.
„Vorið er komið og grundirnar gróa“. Snjóinn leysir og
klakinn Jiiðnar. Fjöllin gnæfa við himin í blárri móðu, með
öllum þeim litbrigðum, sem vorið eitt getur skapað. Þau heilla
og draga huga þess, er kynnst hefir töfraveldi Jieirra, lil sín.
íslenzk náltúra er stórkostleg, fögur og hrífandi, en hvergi
bó eins og uppi á fjöllum. Enginn veit, nema sá sem reynt
hefir, hvað liað er, að standa uppi á háum fjallstindi og horfa
»yfir landið' friða“. Enginn veit, nema sá sem reynt hefir, hví-
hlc nautn er i því fólgin, að hafa náð hæsta tindi og sjá landið
eins og útbreitt landabréf fyrir fótum sér.
Hvernig stendur þá á því að fjallgöngur eru ekki iðkaðar
nieira en gert er? Er íslenzkur æskulýður svo hégómlegur, að