Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 52

48
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Drýgja vinn eg varla synd,
vín þó hlynni barmi.
I óminnismeinalind
mínum brynni eg harmi.
Tíminn ryður fram sér fast.
fremur biðar naumur.
Hverfur iðu amakast,
eins og Iiðinn draumur.
Lffs fram stígur straumur hart,
stund án flýgur biðar;
fljótt á sígur seinnipart,
sól til hnígur viðar.
Jónas reri eitt sinn úr Hofsós. Var það þá,
þegar bátur hans skreið inn að lendingunni, að
Jónas kvað:
Minkar vinnu mikil Dröfn,
má það finna lýður, .
Regar inn á Hófsóshöfn
húnalinni skríður.
Svalur boði sig fær Iægt,
sér má voð ei halda.
Undir gnoðu gjálfrar hægt
gulli roðin alda.
(Meira.)
Norðurálfuófriðurinn.
Hagkveðlingaháttur.
Heimsins titra hásætin,
hrellir vitra styrjöldin,
mjög er bitur menningin,
í myrkri situr friðurinn.
Berast Rama hljóð um heim,
Hergnýr amar snót og beim,
kongar stama’ og grenja’ um geim
gullið saman otar þeim.
Höldar særast helundum,
hrolli slær að valdhöfum.
enginn naer víst áttunum,
örbyrgð hlær í gáttunum.
Skuggi.
Gamlárskvöld 1916.
Gamla ár. þú ert á förum
út af tímans hálu skörum,
kveður svo með köldum vörum
klakalandið hjúpað snæ.
Og með döprum banablæ
berst' þú eins frá hildarsviði,
dauðaveins og kúlnakliði,
keppir fram að aldasæ.
Áraraðir áfram líða,
Augnablikin varla bíða;
út til heima horfnra tíða
heldur ársins síðsta stund.
Með þér aldrei oftar fund
eigum, nema í minnum sálar.
Dapra, mætra myndir bálar
minning þín um hjartans lund.
Höldum út á hrannir tíma
hörfar burtu dökkbrýnd gríma.
Nýja ársins árdagsskíma
erfir hennar veldisstól.
Roðar jökla, haf og hól,
hún oss vísar brautir duldar.
Gegnum lífsins leiðir huldar
lýstu okkur, bjarta sól!
Að finna hjá sér orku í armi,
ást í hjarta, von í ’oarmi,
sælublandið brós á hvarmi,
bjartrar sálar þroskaglóð:
Keptu að því íslands þjóð,
áfram beint, þó mæti þrautir.
Stefnum upp á æðri brautir,
afls og göfgi — menn og fljóð.
Hallgr. Jónasson.