Tímarit Tónlistarfélagsins - 01.04.1938, Blaðsíða 12

Tímarit Tónlistarfélagsins
um i taumlaust svallskap, svo skenkjarinn hafði ekki undan
að fullnægja eftirspurninni. En Moiseh átti það líka til að
grípa einhvern leyndan undirstraum leiðinda og gefa hon-
um útrás í löngum, dapurlegum eftirlíkingum með „blues“-
hljómfalli, þangað til ekkert var nema hugarangur, eins
og hráslaga regn. Eða, það sem verra var, að þessi skarpa
athygli fann máske einhvern vott óvildar milli vissra hópa
í knæpunni, þá hafði hann það til að koma öllu í ólgandi
uppnám, svo slagsmál voru óhjákvæmileg. Þessi næmni
hans var svo fullkomin, að hún var honum óafvitandi og
þegay Con Collins varð þess var, að leikur hans var orðinn
varhugaverður, þá var ekki um annað að gera en að draga
hann frá hljóðfærinu. Þá settist Moiseh út í horn, studdi
hönd undir kinn, særður og hissa. Hann áttaði sig ekki á
ástæðunni fyrir þessari meðferð. Máske hefir Louis, skenkj-
arinn, hitt naglann á höfuðið, er hann sagði, að Moiseh
væri sakleysingi, er lifði á himnum en starfaði í víti.“
Þjóðsöngurinn
Almennt er litið svo á, að við eigum þjóðsöng, er við reyn-
um að sýna tilhlýðilega virðingu við hátíðleg tækifæri. Um
það má deila, hversu heppilegt lagið er til þess, að vera
notað sem þjóðsöngur. En hvað sem því líður, þá verður að
sýna þeim söng er öndvegi skipar, allan sóma og lotningu.
En síðastliðið sumar kom fyrir mig lítið atvik, er sannfærði
mig um, að lotningin er ekki djúp og vakti hjá mér efa um,
hvort þjóðsöngurinn sé raunverulega íslenzk eign, þ. e. a. s.
útgáfurétturinn.
Nótnaverzlun ein í Þýzkalandi skrifaði mér og bað mig að
senda eintak af þjóðsöngnum til Englands. Hann átti helzt
að vera sérprentaður og vitanlega með íslenzkum texta.
Ég vildi gjarnan verða við beiðninni og fór nú á milli allra
líklegra verzlana í þjóðsöngsleit, en fann hann hvergi. í
einni verzlun fékkst hann með dönskum texta og sagði ung-
28