Morgunblaðið - 16.08.2010, Blaðsíða 20

20 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. ÁGÚST 2010
✝ Grétar Sigurðssonfæddist í Reykja-
vík 2.2. 1938. Hann
lést 5.8. 2010.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigurður
Einar Hannesson, f.
7.9. 1909, d. 21.9.
1969, og Laufey Ósk
Benediktsdóttir, f.
26.8. 1910, d. 10.11.
1983. Systkini Grétars
eru: Steingerður, f.
1928, Guðleif, f. 1930,
d. 1930, Júlíus Atli, f.
1932, d. 1933, Bene-
dikt, f. 1934, Rut, f. 1941, Erla Sig-
ríður, f. 1941, Haukur Atli, f. 1946.
Grétar kvæntist Sigríði Þóru
Ingadóttur (Sísí) 25.2. 1961. For-
eldrar hennar voru Ingi Hallbjörns-
son, f. 9.4. 1919, d. 28.1. 1991, og
Rósa Karítas Eyjólfsdóttir, f. 18.6.
1919, d. 28.10. 1999.
Grétar og Sigríður eignuðust 4
börn. 1) Rósa Dagný, f. 1959, búsett
í Hafnarfirði, gift Guðna Þór, börn,
1a) Íris Eva, unnusti Jose Antonio,
1b) Sigríður Svava, unnusti Trausti
og þeirra barn Ísak, 1c) Arnar Ingi.
2) Óskírður drengur, f. 1961, d.
1961. 3) Laufey, f. 1962, búsett í
Vestmannaeyjum, gift Eyþóri, börn,
3a) Aníta Ýr, unnusti Magnús, 3b)
Grétar Þór, unnusta Anna Ester. 4)
I ngi, f. 1967, búsettur í Vest-
mannaeyjum, kvæntur Svandísi,
börn, 4a) Birkir, unnusta Anna Ólöf,
4b) Bjarki, 4c) Sigríður Þóra.
Grétar ólst upp hjá foreldrum sín-
um í Reykjavík á svip-
aðan máta og flestir
krakkar á þessum ár-
um. Hann stundaði
ballett á yngri árum.
Einnig hafði hann
mikinn áhuga á knatt-
spyrnu og iðkaði hann
knattspyrnu með
Fram allan sinn knatt-
spyrnuferil. Átti hann
fjölda leikja, bæði
með meistaraflokki
Fram og yngri flokk-
um félagsins.
Grétar og Sísí hófu
eigin búskap 1968 þegar þau fluttu í
eigið húsnæði á Hjaltabakka 14, þar
sem þau bjuggu alla tíð. Fram að
því höfðu þau haldið heimili með
foreldrum Sísíar og bróður, Þórði f.
1954, á Brekkustíg 14.
Mestan sinn starfsaldur starfaði
hann hjá Flugfélagi Íslands. Hann
hóf störf hjá FÍ 1962 og starfaði hjá
félögum tengdum þeim allt þar til
að hann lét af störfum 2007, þá 69
ára að aldri, eftir 45 ára farsælan
starfsferil hjá félagi sem honum
þótti vænt um.
Eftir að Grétar lét af störfum
nýtti hann tímann vel til að sinna
fjölskyldunni og heilsunni. Alla
virka daga fór hann í sína morg-
ungöngu í hverfinu sínu og var
hann í slíkri göngu þegar kallið
kom.
Útför Grétars fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, mánudaginn 16.
ágúst 2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku besti pabbi. Hér sit ég og
skrifa þér síðustu línurnar, að sjá þig
ekki aftur er erfið hugsun. Þú og
mamma nýbúin að vera í Eyjum hjá
mér og þú sprækur að vanda. Það
sem flýgur í gegnum hugann eru bara
góðar minningar. Að vakna með þér
eldsnemma á morgnana til að fara
með þér í vinnuna, hossast í köldum
bílnum til Keflavíkur með fraktina
eingöngu til að fá kók í dós og eiga
spjallstund ein með pabba. Fara nið-
ur á Framvöll á æfingu, liggja í fang-
inu á þér og horfa á viku gamla leiki
frá enska boltanum eins og þekktist í
þá daga. Svo fullorðnaðist maður og
fór að heiman og fluttist til Eyja og þú
sagðir við mig að það væri í lagi með
Eyþór, sérstaklega af því að hann
væri Þórari, þar sem blái Fram-lit-
urinn yrði að vera aðalliturinn í fjöl-
skyldunni. En nú ertu sofnaður og
maður er ekki búinn að átta sig á því.
Ég kom í bæinn seint kvöldinu áður
en þú fórst frá okkur til að fara með
Anítu Ýr í sónar og vorum við svo
stoltar af litla krílinu sem er á leiðinni
og fengum myndir til að sýna þér og
mömmu. Við vorum á leiðinni til ykk-
ar þegar við fengum fréttirnar. Það er
oft stutt á milli hláturs og gráts. Í
febrúar 2011 hefðuð þið átt gullbrúð-
kaupsafmæli. Það var dásamlegt að
horfa á ykkur eldast saman, þú varst
alltaf að springa úr stolti með hana
mömmu, varst óþreytandi í því að
segja manni hvað hún væri fín og
flott. Samheldnari hjón verða vand-
fundin. Það var oft eins og þið hefðuð
verið að byrja saman í síðustu viku,
þó árin væru orðin yfir 50. Ég og mín-
ir munu halda vel utan um mömmu og
létta undir með henni á þessum erfiðu
stundum. Sofðu rótt, elsku pabbi.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn?
Hve öll sú gleði’ er fyrr naut hugur minn
er orðin hljómlaus utangátta’ og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm.
Hjá undri því, að líta lítinn fót
í litlum skóm, og vita’ að heimsins grjót
svo hart og sárt er honum fjarri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir menn.
Já, vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumarnótt.
Ó, alheimsljós, ó, mynd sem hverfur skjótt.
(Halldór Kiljan Laxnes)
Þín dóttir,
Laufey.
Elsku afi, nú ertu farinn frá okkur.
Ég trúði þessu ekki í fyrstu þar sem
ég hafði talað við þig daginn áður og
þú varst svo hress og kátur. Ég er svo
fegin að hafa hringt í ykkur ömmu frá
Spáni þennan dag.
Ég veit að nú ertu kominn á góðan
stað og munt fylgjast með okkur með
bros á vör eins og alltaf.
Þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa
öllum og gerðir allt fyrir alla. Það var
svo auðvelt að þykja vænt um þig og
ég er svo þakklát fyrir allar stund-
irnar sem við áttum saman. Nú þegar
þú ert farinn vantar svo stóran part í
hjarta mitt, ég á eftir að sakna þín svo
sárt og mun minnast þín svo lengi
sem ég lifi.
Takk fyrir alla þolinmæðina, takk
fyrir að vera alltaf til staðar, takk fyr-
ir allar yndislegu samverustundirnar
sem við áttum saman, takk fyrir að
vera þú.
Engin orð fá því lýst hversu mikið
mér þykir vænt um þig.
Elsku amma, guð veri með þér í
þessari þungu sorg.
Í lokin kveð ég þig með þessu ljóði
þar til við hittumst á ný,
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Hvíl í friði, elsku afi,
Íris Eva og José.
Elsku afi. Ég trúi því varla enn að
þú sért farinn frá okkur. Ég var í
heimsókn hjá þér og ömmu deginum
áður með Ísak, afastrákinn þinn, og
þú varst eins hress og kátur eins og
þér var líkt. Þú varst Kjartan galdra-
karl og Ísak var Æðstistrumpur og
ég og amma hlógum yfir látunum í
ykkur. Þannig varst þú, alltaf að leika
við hann Ísak þinn. Þið gátuð setið á
gólfinu og leikið ykkur í margar
klukkustundir. Ísak var ekki aðeins
að missa yndislegan afa sinn heldur
líka sinn besta vin.
Þú varst alltaf tilbúinn að aðstoða
ef á þurfti að halda enda var fjölskyld-
an það mikilvægasta í þínu lífi. Þú og
amma sýnduð okkur Trausta ómet-
anlegan stuðning eftir að Ísak kom í
heiminn og erum við ótrúlega þakklát
fyrir það.
Mér finnst svo ósanngjarnt að þú
sért farinn en ég er þakklát fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum sam-
an. Ég sakna þín svo mikð og svo sárt.
Betri afa er ekki hægt að biðja um.
Grétar Sigurðsson
✝ Jónína Jónsdóttir,húsmóðir í Reykja-
vík, fæddist 11. júní
1920. Hún lést 2. ágúst
2010.
Jónína fæddist á
Gemlufalli í Dýrafirði,
ólst þar upp í foreldra-
húsum við öll almenn
sveitastörf þess tíma
og átti þar heima uns
hún stofnaði sitt eigið
heimili í Reykjavík.
Jónína giftist 28.11.
1952 Pétri Sigurjóns-
syni, f. 25.10. 1913, d.
9.10. 2001, húsasmíðameistara og
fyrrv. verkstjóra í Söginni hf. í
Reykjavík. Börn Jónínu og Péturs
eru Sigríður, f. 1951, gift Jan Over-
meer en þau búa í Skotlandi. Dætur
Sigríðar eru Edda, f. 1980, og Anna,
f. 1983; Sigurjón, f. 1955, d. 1972; Jón
Ágúst, f. 1959, en kona hans er Hólm-
fríður Helga Þórsdóttir börn þeirra
eru Guðrún Þóra Elfar, f. 1983, gift
Árna Kristjáni Gissurarsyni og eiga
þau dótturina Rakel Karítas, Fanney
Helga, f. 1989, og Pétur Þór, f. 1992;
Ólafur, f. 1961, en kona hans er Anna
M.Þ. Ólafsdóttir; Kristín, f. 1966, en
Ágústa Guðmundsdóttir húsfreyja.
Jón var sonur Ólafs Guðmundssonar,
b. í Hólum í Dýrafirði, Guðbrands-
sonar, Guðmundssonar og Sigríðar
Kristínar Jónsdóttur ljósmóður Jóns-
dóttur. Ágústa var dóttir Guð-
mundar, b. og skipstjóra á Brekku
Jenssonar, Guðmundssonar. Móðir
Ágústu var Jónína, systir Egils, lang-
afa Ólafs Ragnars Grímssonar for-
seta. Jónína var dóttir Jóns, b. á Kot-
núpi í Mýrahreppi Ólafssonar og
Þórdísar Egilsdóttur.
Jónína var í Núpsskóla 1937-39
Hún var fyrsta konan sem tók bif-
reiðapróf til mannflutninga 1946 og
fékk ökukennsluréttindi á bifreið
sama ár. Á milli þess að vinna í for-
eldrahúsum var hún við ýmis störf,
svo sem saumaskap og bifreiða-
akstur. Jónína sat í stjórnum ýmissa
félagasamtaka, allt frá því á ung-
lingsárum og sat þing þeirra og ráð-
stefnur. Hún var m.a. félagi í Fram-
sóknarfélagi Reykjavíkur, í
fulltrúaráði framsóknarfélaganna í
Reykjavík, sat í stjórn Lands-
sambands klúbbanna Öruggur akst-
ur og var varamaður í Umferðarráði
á þeirra vegum. Hún var einn af
stofnendum Kvenfélags Háteigs-
sóknar og sat þar í stjórn í mörg ár.
Útför Jónínu verður gerð frá Há-
teigskirkju í dag, mánudaginn 16.
ágúst 2010 kl. 13.
maður hennar er
Þröstur Harðarson,
börn þeirra eru Eyrún,
f. 1991, og Njáll, f.
1994.
Systkini Jónínu: Sig-
ríður Kristín, f. 1917,
d. 1999, var gift Eiríki
J. Eiríkssyni, presti og
þjóðgarðsverði á Þing-
völlum; Nanna Val-
borg, f. 1919, d. 1919;
Elín, f. 1921, var gift
Oddi Andréssyni,
bónda. og alþm. á
Hálsi í Kjós; Ingibjörg,
f. 1922 d. 2006, var gift Gísla Andr-
éssyni, bónda og hreppstjóra á Hálsi
í Kjós; Guðmundur, f. 1924, d. 1983,
húsasmíðameistari og hreppstjóri á
Flateyri en ekkja hans er Steinunn
Jónsdóttir, Flateyri. Fóstursystkini
Jónínu: Ragnheiður Stefánsdóttir, f.
1911, d. 1985, systurdóttir Jóns föður
Jónínu, gift Steinþóri Árnasyni,
bónda á Brekku í Brekkudal; Skúli
Skúlason, f. 1932, d. 2009, bóndi á
Gemlufalli, ekkja hans er Ragnhildur
Jónsdóttir.
Foreldrar Jónínu voru Jón G.
Ólafsson, bóndi á Gemlufalli, og k.h.,
Jónína var fædd á Gemlufalli,
Mýrahreppi í Dýrafirði. Dýrafjörður-
inn var henni alla tíð hjartfólginn og
talaði hún oft um sveitina sína. Fyrstu
árin hennar einkenndust af venjuleg-
um sveitastörfum eins og tíðkaðist á
þeim tíma.
Jónína gekk í Núpsskóla 1937-1939.
Næstu árin var hún á sumrin á Gemlu-
falli og í vinnu á veturna, m.a. á Ísafirði
þegar bruninn mikli varð þar árið
1946. Þetta er stærsti bruni sem orðið
hefur á Ísafirði og missti Jónína allt
sem hún átti. Ísafjarðarbær stofnaði
til söfnunar fyrir þá sem misstu sitt í
brunanum og einnig var safnað í
Reykjavík. Peningana sem Jónína
fékk úr söfnuninni notaði hún til að
kaupa Willy’s jeppa, árg. 1946. Jónína
fór til Reykjavíkur til að taka meira-
prófið og var fyrsta konan til að taka
meirapróf til mannflutninga og öku-
kennararéttindi. Bíllinn var notaður til
að flytja fólk sem kom með ferjunni til
Gemlufalls og var á leiðinni til Flat-
eyrar eða Ísafjarðar. Á veturna var
Jónína svo m.a. bílstjóri Guðmundar
blinda í Trésmiðjunni Víði.
Árið 1951 eignast hún dótturina
Sigríði með Pétri Sigurjónssyni og
giftast þau síðan haustið 1952. Þau
eignuðust fjögur börn til viðbótar, Sig-
urjón, Jón Ágúst, Ólaf og Kristínu.
Jónína vann heima upp frá þessum
tíma og hugsaði vel um heimilið og
börnin. Hún fann sér samt tíma til að
sinna hugðarefnum sínum, sem voru
fyrst og fremst Framsóknarflokkur-
inn en líka Dýrfirðingafélagið, Kven-
félag Háteigssóknar, Klúbbarnir
öruggur akstur, Landvernd og margt,
margt fleira. Hún var líka mikill lista-
maður og málaði, saumaði, prjónaði og
skrifaði sögur og ljóð.
Í maí árið 1972 lést Sigurjón, elsti
sonur þeirra í bílslysi. Hann var ný
orðinn 17 ára og varð Jónína aldrei
söm eftir það áfall. Það hjálpaði henni
þó mikið að bestu vinir Sigurjóns, þeir
Gaui, Gunni, Einsi og Svenni, héldu
sambandi við hana allt til dauðadags
og heimsóttu þeir hana alltaf á jólun-
um. Það var alltaf mikið umstang þeg-
ar von var á „strákunum hennar“ og
bakaðir heilir haugar af kökum og bú-
ið til heitt súkkulaði með þeyttum
rjóma.
Jónína og Pétur bjuggu fyrst í
Stangarholti, fluttu þaðan á Hverfis-
götu og svo á Grenimel. Þaðan fluttu
þau í Safamýri 51 þar sem þau bjuggu
til ársins 1997. Þá flutti Pétur til okkar
en Jónína til Jóns og Hólmfríðar. Hún
fékk svo íbúð í Hátúni 10b þar sem
hún bjó til ársins 2005 þegar hún fór á
Eir. Vill fjölskyldan senda starfsfólk-
inu þar kærar þakkir fyrir umönn-
unina, en Jónína var meira og minna
rúmföst seinustu árin. Ég kom inn í
fjölskylduna árið 1990 þegar við Krist-
ín kynntumst. Leist þeim hjónum ekk-
ert á þennan dreng sem vann ekkert á
daginn og var bara að glamra á gítar á
kvöldin og um helgar. Þetta fannst
þeim ekki vera vinna til að byrja með
en seinna meir skiptu þau um skoðun
og varð hún sjaldan ánægðari en þeg-
ar ég kom með svið, saltkjöt eða hangi-
kjöt til hennar á Eir. Ég vil þakka ást-
kærri tengdamóður minni fyrir
samfylgdina. Með andláti hennar er-
um við að kveðja tíma sem stóðu, þrátt
fyrir að vera löngu liðnir, mér og þeim
hjónum ljóslifandi fyrir sjónum.
Þröstur Harðarson.
Í þrjátíu og átta ár höfum við fé-
lagarnir átt fastan tilverupunkt í okk-
ar lífi. Hann hefur gefið okkur tæki-
færi til að hittast einu sinni á ári og
minnast kærs vinar sem lést í umferð-
arslysi 21. maí 1972. Hann var sonur
Jónínu og Péturs. Á aðfangadag á ári
hverju komum við félagarnir að gröf
hans og kveikjum á kerti og fyrstu ár-
in á eftir var síðan haldið í kaffi heim til
Jónínu og Péturs. Börnin okkar voru
þá gjarnan með í för og minningarnar
um kræsingarnar hverfa aldrei. Aldrei
kvartaði Jónína og hennar fjölskylda
þótt við trufluðum friðinn á aðfanga-
dag, þau tóku okkur alltaf opnum örm-
um. Við breyttum tímanum og færð-
um hann aftur um viku og síðan
nokkrar vikur eftir því sem árin liðu,
en aldrei slepptum við úr ári í heim-
sóknum okkar til Jónínu. Hún var
kletturinn, svo notaleg, en hikaði þó
ekki við að segja okkur til syndanna.
Hún talaði okkar mál, við trúðum
henni fyrir leyndarmálum og hún
sagði okkur sína skoðun. Hún talaði
tæpitungulaust, allt eftir því hvað átti
við og við hvern úr hópnum hún talaði
hverju sinni. Síðustu árin hlógum við
mikið saman að því hvað hún var orð-
inn gleyminn, hún sýnu hæst, en þegar
til kom vorum við ekkert minnugri á
atburði en hún.
Fyrstu árin eftir að Sigurjón dó
komum við oft í heimsókn til að ræða
málin. Hún studdi okkur með ráðum,
hvern fyrir sig með sínum hætti, og
fyrir það minnumst við hennar. Í ní-
ræðisafmæli hennar, síðastliðið vor,
sást vel að það voru mikið fleiri en við
sem kunnu að meta hana og sáu
ástæðu til að heiðra hana með nær-
veru sinni þegar sjálfur forseti Íslands
gerði hlé á þátttöku sinni í opinberri
heimsókn þjóðhöfðingja til að sam-
gleðjast henni. Nú er Jónína farin og
hennar kafla lokið en við félagarnir
munum halda áfram að minnast fyrr-
verandi félaga okkar og móður hans
um ókominn ár.
Sigga, Stína, Jón og Óli, takk fyrir
ykkar þolinmæði, við eignuðum okkur
mömmu ykkar án þess að spyrja ykk-
ur. Megi hún hvíla í friði – hvíldin og
endurfundirnir voru langþráðir.
Einar, Guðjón, Gunnar
og Sveinn.
Traustur og góður liðsmaður Fram-
sóknarflokksins í Reykjavík til margra
ára, Jónína Jónsdóttir frá Gemlufalli,
er fallin frá. Hún var í forystusveit
flokksins og studdi vel við bakið á
þingmönnum og borgarfulltrúum sín-
um, en veitti þeim þó ávallt aðhald
enda var hún ekki kona skoðanalaus.
Við undirbúning kosninga, skemmt-
ana eða ferðalaga á vegum Framsókn-
arflokksins var hún ómissandi, ávallt
boðin og búin til að rétta hjálparhönd.
Slíku áhugafólki fer fækkandi í störf-
um stjórnmálaflokkanna, því miður.
Ég vil að leiðarlokum þakka Jónínu
fyrir samfylgdina og votta fjölskyldu
hennar samúð. Blessuð sé minning
hennar.
Alfreð Þorsteinsson.
Vitundin er vandakind, hefði senni-
lega mátt yrkja um meðvitund okkar
og innri gerð eins og Sigurður Breið-
fjörð orti um ástina forðum. Hver veit
hvernig sá vefur er upp settur og hver
slær þá dregla sem lífshlaup okkar
eru, hvaðan þræðirnir koma, hvernig
þeir leggjast hver með öðrum?
Veit ég þó að Jónína Jónsdóttir var
ein uppistaða míns refils með móður
minni og þeim systrum á Gemlufalli,
Gumma frænda, afa og ömmu, öllum á
þeim bæ. Með Hansínu tók hún á móti
mér, stóreygðum, sagði hún, og reifaði
mig blárri peysu og upp frá því hlýju
hvenær og hvar sem mig bar að henn-
ar garði.
Jónína talaði oftar en aðrir í mín
eyru um Brekkuættina og ættarfylgj-
ur hennar, skapstór og örgeðja, glað-
lynd, dómhörð stöku sinnum en gjörði
í raun gott úr öllu að lokum. Ég átti
skjól hjá þeim Jónínu og Pétri, sem þá
voru á Grenimelnum, fyrsta árið mitt í
háskólanum og æ síðan í viðmóti og í
raun.
Fyrr man ég til lítilla stunda á bað-
stofugólfinu á Gemlufalli þar sem
tvinnakeflin afundin, sem Jónína færði
mér, litla frænda, frá Ísafirði, fylktu
liði við stokkapýramída Ingólfs eld-
spýtnakóngs. Innan um þann liðsafn-
að sigldu hálslangir fatasnagar
strandanna á milli, kistla, rúmstæða
og rokksins. Önnur leikföng hafa ekki
gagnast mér betur eða orðið eftir-
minnilegri.
Seinna kom Jónína brunandi frá
Ísafirði á brúna Willysnum í rykmekki
aflagðra vega norðan yfir Röndina.
Heilu og höldnu var hún naumlega
sloppin úr brunanum mikla þar í bæ
1946. Heilu og höldnu ók hún vagni
sínum heim að lokum.
Það er gleði okkar, sem eftir lifum,
að hugsa til hennar á afmælisdaginn
síðasta, níræðrar, í öllum hópnum af-
komenda, frændgarðs og vina. Sú
stund var með þeirri reisn sem ein-
kenndi alla hugsun hennar, ættrækni
og alúð við framvindu lífsins.
Allt er þetta nú að verða og orðið
ívaf vefsins sem áður var nefndur.
Ónefndur er grænn litur Litla-Garðs-
hlíðarinnar sem Jónínu var ef til vill
hugstæðastur alls og hún vildi að við
frændsystkinin ættum að sameining-
artákni.
Með innilegri samúðarkveðju til að-
standenda frá okkur systkinunum.
Aðalsteinn Eiríksson.
Jónína Jónsdóttir