Morgunblaðið - 30.09.2011, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. SEPTEMBER 2011
✝ ÞorvaldurBjörnsson
fæddist í Húna-
vatnssýslu 27.3.
1935. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli í
Reykjavík 19. sept-
ember 2011.
Foreldrar hans
voru Björn Sig-
valdason bóndi í
Bjarghúsum, f.
16.2. 1902, d. 12.5. 1993 og kona
hans Guðrún Teitsdóttir, f. 21.1.
1906, d. 9.7. 1988. Systkini Þor-
valdar eru Jóhanna leiðbein-
andi, f. 4.8. 1930, maki Jón
Marz Ámundason, látinn og
Hólmgeir tölfræðingur, f. 18.5.
1937, maki Jónína Guðmunds-
dóttir.
Þann 30.6. 1956 kvæntist
Þorvaldur Kolbrúnu Sæunni
Steingrímsdóttur læknaritara,
f. 13.2. 1936. Foreldrar hennar
voru Steingrímur Þórðarson
húsasmíðameistari, f. 10.5.
1912, d. 24.7. 1984 og Guðrún
Pétursdóttir, f. 7.5. 1910, d.
22.12. 1951. Þorvaldur og Kol-
brún eignuðust fjögur börn.
Þau eru: 1) Steingrímur,
leikmyndagerðarmaður, f. 3.9.
1956, maki Helga Sjöfn Guð-
jónsdóttir, f. 9.2. 1955. Börn
þeirra eru: a) Telma, f. 8.7.
1976, maki Aðalsteinn Haukur
Sverrisson og eiga þau 3 börn.
b) Axel, f. 28.10. 1984. c) Val-
gerður, f. 27.7. 1987, sambýlis-
maður Christian M. F. Nielsen.
2) Guðrún, móttökustjóri, f.
8.12. 1958, maki Guðmundur E.
námskeið m.a. í þjóðlegri tónlist
hjá Nordlek í Holstebro 1978 og
Bjeringbro 1980. Þá stundaði
hann nám í orgelleik og stjórn-
un hjá prófessor Dickel og C.
Goldzsah í Hamborg. Þorvaldur
var kennari í Langholts- og
Vogaskóla árin 1968-1973, í
Breiðagerðisskóla 1973-2002,
Víðistaðaskóla Hafnarfirði
1973-1974 og í Tónlistarskóla
Garðabæjar 1976-2001. Hann
var ráðinn organisti í Vest-
urhópshólakirkju aðeins 15 ára
gamall. Síðar varð hann org-
anisti í Hvalsneskirkju 1971-
1972, í Garðakirkju 1972-1987
og í Bessastaðakirkju 1977-
1999. Hann var hljóðfæraleikari
hjá Þjóðdansafélagi Reykjavík-
ur um margra ára skeið við
danssýningar og á mótum bæði
hérlendis og erlendis. Þorvald-
ur var söngstjóri Karlakórs
Húnvetningafélagsins árin
1965-1972, Söngfélags Skaffell-
inga 1977-1982 og barnakórum
Langholts- og Breiðagerð-
isskóla. Þá sat hann í stjórn
Tónmenntakennarafélags Ís-
lands og Þjóðdansafélags
Reykjavíkur og í trúnaðarráði
Kennarafélags Reykjavíkur um
árabil. Þorvaldur var í félagi
harmonikkuunnenda og stjórn-
aði hljómsveit félagsins um ára-
bil. Hann var gerður að heið-
ursfélaga í félaginu árið 2005.
Þá var hann félagi í Oddfellow-
stúkunni Þorfinni karlsefni frá
árinu 1987.
Þorvaldur var hagur maður
og hafði mikinn áhuga á hvers
konar handverki. Stundaði
hann m.a. bæði útskurð og
rennismíði og liggja eftir hann
margir fallegir gripir. Þá samdi
hann fjölmörg lög.
Útför Þorvaldar fer fram frá
Áskirkju í dag, 30. september
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
Finnsson, verk-
efnastjóri, f. 17.11.
1955. Börn þeirra
eru: a) Jóhanna
Kolbrún, f. 6.6.
1977, maki Bene-
dikt Sigurðsson og
eiga þau 1 dóttur.
b) Guðmundur
Snær, f. 27.12.
1984, sambýliskona
Guðný H. Gríms-
dóttir og á hann 2
börn. c) Sævar Steinn, f. 12.4.
1989, sambýliskona Ylfa Lár-
usd. Ferrua. 3) Hólmfríður,
kennari, f. 24.10. 1961, maki
Gunnar Sigurðsson, vélfræð-
ingur, f. 22.2. 1957. Börn þeirra
eru: a) Þorvaldur Sævar, f. 9.5.
1980, sambýliskona Arna B.
Kristbjörnsdóttir og eiga þau 2
syni. b) Sigurður Ágúst, f. 6.3.
1985. c) Fannar Freyr, f. 16.12.
1987. d) Gunnar Freyr, f. 16.12.
1987. 4) Björn, saksóknari, f.
16.1. 1967, maki Anna Gunn-
arsdóttir, barnaskurðlæknir, f.
27.6. 1969. Börn þeirra eru: a)
Gunnar Húni, f. 10.9. 1995. b)
Kolbrún, f. 6.10. 1999, c) Lilja, f.
12.9. 2008.
Þorvaldur bjó í Bjarghúsum
til ársins 1955, en þá fluttist
hann til Reykjavíkur til að hefja
nám við tónlistardeild Kenn-
araskóla Íslands og útskrifast
hann um vorið 1956. Hann lærði
húsasmíði árin 1956-1965, hlaut
sveinsbréf 1961 og meistarabréf
í húsasmíði 1965. Var við nám í
Tónlistarskóla Þjóðkirkjunnar
organistanámskeið í Skálholti
og sótti ýmis tónmennta-
Nú er lífsins leiðir skilja,
lokið þinni göngu á jörð.
Flyt ég þér af hljóðu hjarta,
hinstu kveðju og þakkargjörð.
Gegnum árin okkar björtu,
átti ég þig í gleði og þraut.
Umhyggju sem aldrei gleymist,
ávallt lést mér falla í skaut.
(Höf. ók.)
Í dag er borinn til grafar
eiginmaður minn, Þorvaldur
Björnsson, eftir langvarandi og
erfið veikindi. Baráttan hefur
verið löng og ströng og þótt
maður vissi fyrir löngu að
hverju stefndi er áfallið samt
mikið.
Þá er gott að eiga allar góðu
minningarnar alveg frá því við
giftum okkur 30. júní 1956. Á
næstu tíu árum eignuðumst við
börnin okkar fjögur og byggð-
um húsið okkar í Efstasundi 37,
og oft var mikið að gera. Lítið
var um ferðalög fyrstu búskap-
arárin en þó var alltaf á hverju
sumri farið í Húnavatnssýslur.
Þá var stundum farið í útilegu
út á tún með nesti og það þótti
mínum börnum gaman. Þetta
var alveg dásamlegur tími í
mínum huga. Okkur Þorvaldi
þótti mjög gaman að ferðast og
þegar börnin stækkuðu fórum
við að ferðast meir. Við ferð-
uðumst víða bæði hér heima og
erlendis, t.d. leigðum við sum-
arhús í öllum landshlutum og
skoðuðum okkur um.
Eins ferðuðumst við með
Þjóðdansafélaginu, Harmon-
ikkuunnendum, Oddfellow og
tónmenntakennarafélaginu
bæði innanlands og erlendis.
Við fórum einnig nokkrar
ferðir með Bændaferðum, allt
voru þetta skemmtilegar ferðir
með góðum félögum, en bestar
voru samt ferðirnar flug og bíll,
bara við tvö og lentum við í
mörgu skemmtilegu.
Okkar mesta gæfa eru börn-
in okkar fjögur sem alltaf hafa
reynst okkur svo vel, ekki síst
þessi erfiðu veikindaár. Héld-
um við hópinn og fórum í mörg
ferðalög öll saman og allir vildu
vera með, börnin okkar,
tengdabörn, barnabörn og líka
barnabarnabörnin.
Við fórum í ferðir að
Klömbrum undir Eyjafjöllum,
þar var sungið, dansað, hæfi-
leikakeppni og afi spilaði fyrir
dansi og söng og allir vildu
fara fljótt aftur.
Ég ætla að nefna eina góða
ferð í viðbót þegar var farið að
Kolugili í Víðidal, sem við
höfðum leigt. Þar er stór bær
og við höfðum leyfi til að koma
með húsvagna og tjöld. Allir
mættu, þrjú elstu barnabörnin
höfðu skipulagt leiki við allra
hæfi og var glens og gaman
alla helgina.
Ég vil að lokum þakka inni-
lega öllu því fólki sem annaðist
Þorvald á Skjóli, fimmtu hæð.
Eins sendi ég kærar kveðjur í
Drafnarhús með þakklæti fyrir
alla hjálpina.
Kolbrún Steingrímsdóttir.
Þorvaldur Björnsson,
tengdafaðir minn, er látinn eft-
ir langa baráttu við erfið veik-
indi. Þetta eru búnir að vera
erfiðir tímar hjá Þorvaldi,
Kollu og fjölskyldu en aldrei
heyrði ég Þorvald kvarta yfir
stöðu sinni. Hann tókst á við
veikindin af sama æðruleysinu
og annað sem hann tók sér
fyrir hendur.
Maður eignast ekki tengda-
föður nema með því að fanga
athygli dóttur þess manns.
Þetta tókst mér 1978 og strax
við fyrstu kynni af Efstasunds-
fjölskyldunni fann ég mig vel-
kominn og af hverju ég hafði
fallið fyrir Gunnu. Fljótlega
eftir það fluttist ég í Efstasund
37 og í framhaldi af því var
hafist handa við að gera kjall-
arann kláran fyrir okkur kær-
ustuparið og Jóhönnu dóttur
okkar til að búa í. Þar bjugg-
um við í fjögur ár meðan við
vorum að byggja okkar eigin
íbúð. Ég gerði mér strax grein
fyrir því að Þorvaldur væri
hagleiksmaður á allt sem hann
tók sér fyrir hendur og ein-
stakur tónlistarmaður. Ekki
var haldið afmæli eða jólaboð í
fjölskyldunni nema Þorvaldur
kæmi með harmónikuna og
spilaði undir söng og dansi.
Við Gunna fórum í mörg
ferðalög með Þorvaldi og Kollu
norður í Húnavatnssýslu að
Bjarghúsum og um nærsveitir.
Þá fékk maður að heyra sögur
úr bernsku Þorvaldar og sögur
af fyrstu kynnum hans og
Kollu í sveitinni. Upp í huga
mér kemur fyrsta ferðalag mitt
norður í Húnavatnssýslu á
æskuslóðir Þorvaldar. Þetta
sumar hafði Kjölur verið gerð-
ur fólksbílafær og var því
ákveðið að fara þá leið norður,
á Skoda og Renault 4. Þetta
var skemmtileg ferð í alla
staði, mikið stoppað á leiðinni
norður, sagt frá fjöllum og
kennileitum þegar við nálguð-
umst Húnavatnssýslur.
Þorvaldur og Kolla ferðuð-
ust mikið innanlands og er-
lendis. Ég held að það sé ekki
til það fjallaskarð í Ölpunum
sem þau hafa ekki farið um.
Við heimkomu úr þessum ferð-
um sagði Þorvaldur frá ferð-
inni með hjálp landakorts og
ljósmynda þannig að það var
eins og maður hefði verið með í
ferðinni. Við fjölskyldan fórum
með í eina slíka ferð þar sem
ekið var um Mósel, Rínardal-
inn, Svartaskóg, Sviss og Aust-
urríki. Með góðri og fræðandi
leiðsögn Þorvaldar og Kollu
varð þetta eitt af minnisstæð-
ustu ferðalögum okkar.
Þegar Sævar sonur minn var
10 ára fór hann að sýna því
áhuga að læra á harmóniku.
Brást Þorvaldur strax við því
og keypti litla harmóniku svo
hann fengi þessa ósk uppfyllta.
Þorvaldur kenndi Sævari í
nokkur ár, þar til veikindin
komu í veg fyrir það. Tommi
og Anna börn Guðmundar son-
ar okkar komu oft í heimsókn í
Efstasundið og oftar en ekki
lokkaði Tommi langafa sinn þó
veikur væri að píanóinu til að
spila.
Þorvaldur kynnti mig fyrir
starfi Oddfellow-reglunar en
hann var bróðir í stúkunni nr.
10, Þorfinni karlsefni, og bauð
hann mér að sækja um inn-
göngu sem ég gerði. Einkunn-
arorð Oddfellowa er vinátta,
kærleikur og sannleikur, eftir
þessum þremur gildum leitast
reglubræður við að lifa og þar
með að betra sjálfa sig, þetta
finnst mér að ég hafi best séð í
fari og lífi bróður míns Þor-
valdar.
Í dag kveð ég góðan vin,
tengdaföður og bróður. Bless-
uð veri minning þín og hvíl í
friði.
Guðmundur Eggert
Finnsson.
Ég er búin að fá alveg
dásamlegan mann til að spila
fyrir gamla fólkið á Landakoti
sagði vinkona mín sem var
iðjuþjálfi þar. Hann spilar á
harmonikku, orgel og píanó.
Hvað heitir hann? spyr ég.
Hann heitir Þorvaldur Björns-
son. Hann er mágur minn, segi
ég. Nei, það getur ekki verið,
hann er mun eldri en þú. Hann
er samt mágur minn, svara ég.
Ókei, en þú stelur honum ekki
frá okkur á Hjúkrunarheimilið
Sóltún þar sem ég vann á þess-
um tíma. Hann Þorvaldur er
eins og sólin sagði mamma oft
um hann. Fólk sem hefur tón-
listarhæfileika eins og hann er
nefnilega þannig að það gefur
samferðafólki sínu ótrúlega
sólargeisla og lífinu gleði sem
er ómetanleg. Nú þegar sólin
lækkar á lofti og haustlitirnir
skarta sínu fegursta kveðjum
við Þorvald Björnsson.
Heimili Kollu systur minnar
og Þorvaldar í Efstasundi 37
var félagsmiðstöð fjölskyldunn-
ar þegar ég var barn. Þar ríkti
ætíð glaðværð og góðmennska í
bland við skemmtilegan húmor.
Þar var alltaf gott að koma og
oft var Þorvaldur að spila og
við hin að syngja þegar fjöl-
skyldan kom saman. Þetta eru
dýrmætar minningar. Þorvald-
ur lifði og hrærðist í tónlist alla
daga. Hann stjórnaði hljóm-
sveit og kórum, var organisti
og spilaði fyrir Þjóðdansafélag
Reykjavíkur og víðar. Þorvald-
ur var prúður og hógvær mað-
ur, hann hreykti sér ekki þann-
ig að maður vissi eiginlega ekki
alltaf við hvað hann var að fást
hverju sinni. Oft hef ég líka
hugsað um hvað hann var ein-
staklega bóngóður. „Ekkert
mál“ sögðu Kolla og dætur
hennar. „Hann Þorvaldur (eða
pabbi) spilar.“ Og þannig var
það. Að útsetja jólalög fyrir
börnin í fjölskyldunni sem voru
komin mislangt í hljóðfæraleik
og samstilla þau vafðist ekki
fyrir honum. Að spila í brúð-
kaupi mínu og afmæli er ég
honum þakklát fyrir. Þrátt fyr-
ir að minnið sviki hann sein-
ustu árin sviku tónlistarhæfi-
leikar hans hann ekki. Ein
hending og hann spilaði lagið.
Ég veit að starfsfólkið í Drafn-
arhúsi þar sem rekin er dag-
þjálfun fyrir fólk með heilabil-
un saknar hans og minnist
þeirrar gleði sem hann veitti
þar öllum.
Elsku Kolla og fjölskylda:
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar. Blessuð sé minning Þor-
valdar.
Guðmunda
Steingrímsdóttir.
Elsku afi minn er látinn.
Hann var yndislegur maður og
ég veit að ég á eftir að sakna
hans mikið. Mér verður hugsað
til baka til þess tíma sem við
áttum saman og sé að ég hef
verið mjög lánsöm.
Ég bjó með foreldrum mín-
um í kjallaranum hjá ömmu og
afa þar til ég var sex ára og
var því mjög mikið hjá þeim.
Ég hef í gegnum tíðina verið í
miklu sambandi við ömmu og
afa. Þegar ég var yngri leið
varla sú helgi að ekki væri
komið við í Efstasundinu. Þar
hittumst við öll frændsystkinin,
yngri krakkarnir léku sér sam-
an meðan fullorðna fólkið sat
og talaði saman í eldhúsinu.
Það var fátt skemmtilegra
en að fá afa til að spila á píanó-
ið og syngja og dansa með. Ég
byrjaði snemma að læra á fiðlu
og spiluðum við afi oft saman,
ég man sérstaklega eftir einu
rússnesku lagi sem var samið
fyrir fiðlu og harmonikku sem
var í miklu uppáhaldi hjá okk-
ur og spiluðum við það oft,
bæði í Efstasundinu og á ein-
hverjum mannamótum.
Eitt skipti vorum við fengin
til að spila undir borðhaldi þar
sem hópur af Svíum var. Þegar
borðhaldinu lauk kom einn
gestanna og spurði afa hvort
hann kynni ákveðið sænskt lag
en það þekkti hann ekki. Mað-
urinn raulaði þá lagið og afi
fylgdi honum eftir á nikkunni.
Afi leit á mig og sagðist ekki
hafa hugmynd um hvaða lag
þetta væri og glotti. En fyrr
en varði var hann farinn að
spila lagið og allur salurinn
söng með. Þetta er eitt dæmi
um það hversu músíkalskur
hann var.
Eitt skipti fékk hann okkur
Fríðu til að spila með sér í
sunnudagsmessu í Bessastaða-
kirkju. Það var frábært að fá
að taka þátt í því og enn
skemmtilegra að fá að spila
þar með afa og stóru frænku.
Afi samdi nokkur lög um
ævina og eitt lagið hefur alltaf
verið kallað Jóhönnulagið.
Hann vaknaði eina nóttina
stuttu eftir að ég fæddist við
draum þar sem spiladós sem
ég átti var að raula fyrir mig
lag. Afi flýtti sér að píanóinu
til að spila lagið og koma því
niður á blað áður en hann
gleymdi því.
Hann var einn af þeim sem
stukku alltaf til ef einhvern
vantaði aðstoð. Ef hann var
beðinn um að spila þá var hann
rokinn og fannst það ekkert
mál. Afi hafði mjög skemmti-
legan og lúmskan húmor. Ég á
eftir að sakna þess heyra hann
hlæja.
Ég sé að ég gæti haldið
endalaust áfram að tala um
það sem ég er þakklát fyrir.
Ég er þakklát fyrir að hann
skyldi ná að spila brúðarmars-
inn í brúðkaupinu mínu, ferða-
lagið sem við fjölskyldan fór-
um með ömmu og afa til
Evrópu og svo mætti lengi
telja.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Elsku afi minn. Takk fyrir
þann tíma sem við áttum sam-
an.
Jóhanna Kolbrún.
Eftir að Þorvaldur bróðir
minn missti heilsuna fyrir um
tíu árum hef ég oft hugsað til
þess hve mikinn þátt hann átti
í uppfræðslu og þroska yngri
bróður síns. Á tíma farskól-
anna hófst skólagangan við tíu
ára aldur (nú 5. bekk).
Fræðsluskylda hvíldi á heim-
ilunum og börnin voru prófuð í
lestri, skrift og reikningi frá
áttunda ári. Foreldrar kenndu
elstu börnunum sem svo
kenndu þeim yngri. Það gat
gengið misjafnlega þótt sam-
viskusamlega væri að því stað-
ið. Systkini mín, sem voru
eldri, voru fljót að læra að
lesa, einkum Þorvaldur. Ekki
gekk eins vel hjá yngsta
barninu, kennarinn tveimur ár-
um eldri en nemandinn sem
glápti bara út í loftið. Betur
gekk síðar þegar kom að
reikningi og ýmsum þáttum
eðlisfræði og tækni. Það stend-
ur mér fyrir hugskotssjónum
þegar við vorum fyrir neðan
tún, e.t.v. að laga girðingu eða
grafa skurð, eða bara gera
ekki neitt, að ég lærði marg-
földun almennra brota.
Þorvaldur var lipur í sendi-
ferðum og mikið á ferðinni.
Hann var eftirtektarsamur,
mundi hvernig fólk var klætt
og var með opin augu ef ein-
hvers staðar var verið að taka
sundur vél. Komst yfir Jeppa-
bókina, las og lærði, og gat oft-
ast sett saman það sem hann
tók í sundur. Hann festi sér
þekkinguna í minni með því að
útskýra fyrir bróður sínum,
sem oft var skilningsvana,
starfsemi blöndungs, kerta og
kveikju. Þegar kom að gír-
skiptingunni var kennslugagn-
ið drifkassi úr Herkules-sláttu-
vél sem hafði brotnað þegar
hestarnir fældust með hana.
Þegar þeir nágrannarnir Björn
í Bjarghúsum og Trausti á
Hörghóli lögðu í þá fjárfest-
ingu fermingarvor Þorvaldar
að kaupa dráttarvél varð Þor-
valdur í fyrstu vélamaðurinn,
smurði og skipti um olíu. Þetta
var Massey Harris 22, trylli-
tæki sem mátti keyra á 35 km
hraða, eitt hraðskreiðasta öku-
tæki sveitarinnar. Þetta var í
upphafi jarðræktarskeiðsins
og jarðýtur farnar að brjóta
land. Um sumarið fór Þorvald-
ur milli bæja í Víðidal á vél-
inni, herfaði flög og bjó undir
sáningu.
Þorvaldur fór snemma að
spila á hvert það hljóðfæri sem
hann komst í tæri við. Hann
fór á námskeið hjá Sigurði
Birkis, lærði á orgel hjá Páli
Kr. Pálssyni og spilaði við
fermingu í Vesturhópshólum
árið eftir að hann fermdist.
Um líkt leyti eða fyrr fór hann
að spila á böllum. Næmi Þor-
valdar náði til umhverfis og
náttúru ekki síður en tónlistar.
Þorvaldur veitti því fyrstur at-
hygli þegar jaðrakaninn kom
norður, líklega 1947 eða 1948,
og var árviss eftir það á engj-
unum í Bjarghúsum. Hann
naut þess að ferðast, oft sem
harmónikkuleikari með hópum,
en bílferðirnar um Evrópu
með Kolbrúnu veittu mesta
ánægju. Í minnisleysinu sein-
ustu árin gat það glatt Þorvald
að rifja upp gömul atvik eins
og þegar örninn kom eða þeg-
ar hann hjólaði daglega út
Vatn í mánuð að vetrinum þeg-
ar skólinn var á Efri-Þverá.
Þorvaldur og Kolbrún tóku
ung saman. Sambúð þeirra var
farsæl og börnum og barna-
börnum hefur vegnað vel. Það
varð Kolbrúnu mikið áfall þeg-
ar Þorvaldur missti heilsuna,
en hún annaðist hann af mikilli
alúð þar til yfir lauk. Hugur
okkar Junnu er hjá Kollu og
börnunum.
Hólmgeir Björnsson.
Hjartkær móðurbróðir minn
hefur lokið lífsgöngunni, erfiðu
sjúkdómsstríði lokið. Alla tíma
hefur Þorvaldur verið mér ná-
inn og kær frændi. Þegar ég
fæddist heima í Bjarghúsum
sótti hann ljósmóðurina á trak-
tor, fágætu farartæki sem afi
hafði keypt í félagi við ná-
grannabónda.
Þorvaldur ólst upp á menn-
ingarheimili afa og ömmu, þar
var spilað á hljóðfæri, sungið
og lesnar bækur. Sveitastörfin
einkenndust af framsýni og
áræðni, tæknivæðing úti sem
inni tekin í notkun, m.a. rafljós
frá vindrafstöð.
Þorvaldur var ávallt léttur í
lund, fróðleiksfús, og uppá-
tektarsamur og lét sér fátt
óviðkomandi. Eitt sinn spurði
hann ömmu hvort hann mætti
gera við klukku heimilisins,
amma neitaði því. „En ég er
búinn að því,“ svaraði hann þá.
Mér er minnisstætt þegar
Þorvaldur og Kolbrún komu
heim í Bjarghús milli jóla og
nýárs árið 1955 nýtrúlofuð,
ásamt mömmu með nýfædda
systur mína og Hólmgeir. Allt
var bjart og fallegt. Við feng-
um gjafir, bækur sem lesnar
Þorvaldur
Björnsson