Líf og list - 01.06.1950, Blaðsíða 8

Dauðinn barði
Smásaga eftir Svein Bergsveinsson.
Myndskreyting eftir Guðmundu Andrésdótlur.
Ég var orðinn fárveikur, áður en
ég vissi a£. Hafði íengið brjóst-
himnubólgu og upp úr henni
bcrkla í Iungun og var nú lagztur
á spítala með 40 stiga hita í ó-
kunnu landi. Það er aldrei
skemmtilegt að byrja sögu á sjúk-
leika. En sjúkleiki er heldur aldrei
ykemmtilegur. Og eiginlega skrifa
ég bara þessa sögu, af því að hún
er sönn. Ég skrifa þcssa sögu lika
af annarri ástæðu. Ég ætla að lesa
hana aftur, þegar ég er orðinn gam-
all. Þá veit ég, að ég mun sitja í
djúpum stól með teppi vafið um
fæturna og halda á nokkrum guln-
uðum blöðum, sem eru hvít núna,
lesa það sem ég skrifaði, líta aftur
atburði liðins tíma, kinka kolli
með sjálfum mér og segja:
— Já, þessi saga er sönn.
Kannske verða þá allir dauðir
nema ég, sem nú eruriðnirviðþessa
sögu, svo að enginn skilur mig,
þegar ég bæti við:
— Það var þá, sem dauðinn
barði.
Hann hefur kannske barið oftar,
en ég heyrði það aldrei nema þá.
Spítalinn, sem ég var fluttúr á,
heitir Dr. Hcims Hospital og er í
Berlín-Buch. Buch heitir einn
hluti í útjaðri Berlínarborgar.
Mér var komið íyrir á tveggja
manna stofu. Þar lá ungur Arabi
íyrir, sem hafði stundað þjóðhags-
fræði í London og Berlín. Annars
veit ég ekkert, hvers konar fræði
það er. Ég hef aldrei vitað neinu
landi stjórnað eftir þjóðhagsfræði.
Arabinn var trúloiaður þýzkri
stúlku, sem kom í heimsókn þenna
dag. Hún kom í rauninni allt of
seint, J)ví eins og hún sagði Arab-
anum, ])á heíði verið svo stórfelld
rigning um daginn, að hún varð að
leita skjóls undir stóru tré og bíða
})ar í hálftíma til að komast leiðar
sinnar. Og J)ó hafði hatturinn
hennar eyðilagzt. Arabinn var orð-
inn sár, Jaegar hún loksins kom- Og
hún var líka sár yfir hattinum.
Hún sagðist hvergi geta fengið sér
nýjan hatt. Honum var alveg sama
um hattinn. Hann atyrti hana fyr-
ir að koma of seint. Hún fór fyrst
undan í flæmingi, að síðustu varð
hún reið og rauk á dyr. Arabinn
var ekki þjáðari en það, að hann
Jsaut upp úr rúminu og elti hana.
Brátt komu J)au inn al'tur, og hann
fór upp í rúmið, en hún sat fyrir
framan hann á rúmstokknum. Þau
sættust í hálfum hljóðum og lögðu
svo höfuðin á öxl hvors annars og
grétu drykklanga stund.
Ég lá með fjörutíu stiga hita og
hafði fengið blóðspýting nóttina
áður. Nú byrjaði hósti og blóð-
spýtingur í annað sinn. Ég hringdi
bjöllunni eftir hjúkrunarkonu, en
engin kom. Ég var hræddur við
blóðspýting ]>á, fannst liann vera
hreinn dauðadómur. Kannan var
að fyllast af blóði. Ég hringdi
og Iiringdi. Enginn kom. Ég vissi,
að til voru hóstastillandi meðul, og
fengi ég })au, myndi hóstinn liætta
og blóðrennslið stöðvast af sjálfu
sér. Þessi ályktun mín var að vísu
nokkuð liæpin. En maður er ekki
alltaf rökfastur með fjörutíu stiga
hita og hræddur um leið.
Loksins vappaði kerling inn í
stofuna til mín, klædd hjúkrunar-
kvennabúningi.
— Ég er búinn að hringja lengi,
sagði ég. — Það er hart, að enginn
komi að færa manni hóstameðal,
Jjegar maður liggur með blóðspýt-
ing.
— Það er ekkert við því að gera,
sagði hún. Það er nú einu sinni
stríð, og ég er hér ein í dag á öllum
ganginum.
Síðan sótti hún brómupplausn í
glasi, cn hóstanum var létt, hvort
scm var, J)egar hún kom aftur.
Ég lá þannig, að ég gat horft út
um gluggann. Stórt tré stóð ])ar
fyrir utan og teygði lim sitt yfir
nokkurn hluta gluggans. í limi
J)ess sá ég alls konar andlitsmynd-
ir, sem ég ætlaði mér að teikna síð-
ar, Jiegar af mér bráði. Ég hafði
ekki hugsað um ])etta lengi, Jaegar
hjúkrunarkonur komu inn með
röntgentæki til að taka mynd af
mér í rúminu. En ég varð að sitja
uppi í rúminu til þess. Það ætlaði
aldrei að ganga. Ég þoldi ekki að
sitja uppréttur nema brot úr mín-
útu í cinu, Jrað var eins og þær
kynnu ekki almcnnilega á tækin.
Loks hljóp önnur þeirra undh
hcrðar mér, en hin kom tækjunum
fyrir og lileypti af. Þá sleppti
lijúkrunarkonan mér, og ég seig
eins og dula niður á koddann. Þær
sögðu, að yfiriæknir spítalans
mundi skoða filmuna seinna um
daginn.
Ég lá í hálfgerðu móki eftir á-
reynsluna, greindi stundum tréð
fyrir utan gluggann, stundum ekki.
8
LÍF og LIST