Morgunblaðið - 14.11.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. NÓVEMBER 2014
✝ Sigmar Hró-bjartsson fædd-
ist á Ríp í Hegra-
nesi 24. maí 1919.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimili Hrafn-
istu við Boðaþing í
Kópavogi 5. nóv-
ember 2014.
Foreldrar Sig-
mars voru hjónin
Hróbjartur Jón-
asson, f. 5.5. 1893,
d. 3.4. 1979, og Vilhelmína
Helgadóttir, f. 4.10. 1894, d. 3.10.
1986. Sigmar var elstur sex
systkina sem eru Jónas, f. 1923,
d. 1983, Haraldur, f. 1925, d.
1985, Sigrún, f. 1927, Erla
Ragna, f. 1928, d. 2014, og Þór, f.
1931, d. 1940.
Sigmar kvæntist 15.5. 1948
Jóhönnu Guðbjörgu Gunnlaugs-
dóttur, f. 29.12. 1924, d. 18.4.
2012. Þau skildu. Börn þeirra
eru: 1) Bergdís Ósk, gift Davíð
W. Jack. Synir þeirra eru: a) Ró-
bert, kvæntur Díönu Dröfn Heið-
arsdóttur. Börn þeirra eru:
Agata Erna, Daníel Heiðar og
Kormákur Nói. b) Sigmar,
kvæntur Önnu Kristínu Úlfars-
dóttur. Börn þeirra eru: Hilmir
börn. 2) Sigríður Sigurgeirs-
dóttir, gift Ragnari Jónassyni.
Þau eiga tvær dætur og tvö
barnabörn. 3) Hansína Sig-
urgeirsdóttir. Hún var gift
Sveinbirni S. Herbertssyni og
þau eiga tvo syni og fjögur
barnabörn. 4) Þorkatla Sig-
urgeirsdóttir, gift Jóni Sigurðs-
syni. Þorkatla á eina dóttur og
einn dótturson. 5) Sigurbjörg
Sigurgeirsdóttir, hún er ekkja
og barnlaus. 6) Sigurgeir Þórð-
arson. Hann er látinn.
Sigmar ólst upp við almenn
sveitastörf með foreldrum sínum
á Sauðárkróki, Hellulandi og
Hamri í Hegranesi. Leiðin lá síð-
an í Héraðsskólann í Reykholti.
Hann útskrifaðist frá Samvinnu-
skólanum í Reykjavík 1944,
lærði síðan múraraiðn, tók
sveinspróf á Sauðárkróki 1959
og meistarapróf í Reykjavík
1973. Hann bjó á Efri-
Harrastöðum á Skagaströnd
1947-1955, fluttist þá til Skaga-
strandar og vann við múrverk,
sjómennsku og fleira. Var kaup-
félagsstjóri á Skagaströnd 1965-
1968, fluttist þá til Reykjavíkur
og starfaði þar við múrverk til
1981. Var vaktmaður hjá SÍS
1981-1989. Eftir það var hann
við blaðburð og starfaði einnig
mikið með Silfurlínunni sem að-
stoðaði eldra fólk.
Útför Sigmars fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 14. nóv-
ember 2014, kl. 13.
Davíð, Brynjar Axel
og Freyja Ísabella.
2) Gunnlaugur
Gísli, kvæntur
Steinunni Fríðhólm
Friðriksdóttur.
Þeirra börn eru Jó-
hanna og Ragnar
Friðrik. 3) Sigurþór
Heimir, í sambúð
með Þjóðbjörgu
Hjarðar Jónsdóttur.
Sonur þeirra er: a)
Benedikt Aron. Börn Sigurþórs
Heimis og Arnheiðar Ragnars-
dóttur eru: b) Sigríður Ragna, í
sambúð með Sigurði Pétri Ólafs-
syni. Sonur þeirra er Ólafur
Breki. c) Sigurþór Arnar. d)
Guðbjörg Ósk. Börn Þjóðbjargar
eru: a) Ragnheiður Ágústa Árna-
dóttir, í sambúð með Ísaki Stef-
ánssyni. Þeirra börn eru: Katrín
Silva og Úlfur Tómas. b) Andri
Freyr Árnason, í sambúð með
Elinu Gundersen.
Sigmar kvæntist 14. febrúar
1978 eftirlifandi eiginkonu sinni,
Ingibjörgu Guðmundsdóttur, f.
30.12. 1926. Börn Ingibjargar
eru: 1) Aðalsteinn Sigurgeirsson,
kvæntur Leu H. Björnsdóttur.
Þau eiga þrjú börn og níu barna-
Sigmar Hróbjartsson kom inn
í líf okkar systra nokkru eftir að
hann og móðir okkar, Ingibjörg
Guðmundsdóttir sjúkraliði,
kynntust. Þau höfðu kynnst á
fögru vorkvöldi í göngu með
Ferðafélagi Íslands upp á Esju.
Síðan þá áttum við í fjölskyld-
unni eftir að sjá og reyna af
mikilli innlifun, gleði og andans
gift að útivist, garðrækt, ferðir
um landið okkar sem og önnur
lönd og álfur, ljóðlist, leikhús,
bókmenntir og málefni líðandi
stundar í stjórnmálum landsins
voru þeirra sameiginlegu hjart-
ans mál. Móðir okkar hafði verið
ekkja í 18 ár og ein með börnin
sín sex. Með Sigmari kom inn í
fjölskylduna einstaklega hlýr,
ástríkur, mildur og reglusamur
fjölskyldufaðir, með eindæmum
vinnusamur, orðheldinn og
hjálpsamur vinur og félagi í öllu
því sem við systkinin tókum
okkur fyrir hendur.
Mamma og Sigmar byggðu
sér veglegt heimili í Selásnum.
Þar bjuggu þau tvö með yngsta
bróður okkar, Sigurgeiri, sem
Sigmar í reynd gekk í föðurstað.
Heimili þeirra var þungamiðja
fjölskyldunnar og þar vorum við
systkinin, makar okkar og börn
velkomin og alltaf rúm fyrir
gesti hvaðan úr heiminum sem
þá bar að garði. Heimilinu var
stundum líkt við alþjóðlegan
flugvöll.
Sigmar var andans maður í
þeim skilningi að hann átti auð-
velt með að setja sig inn í við-
fangsefni fjölskyldunnar í gleði
og sorg og ræða þau í ljósi þess
ókunna; þess sem okkur er ekki
gefið að vita; þess sem tekur við
þegar fátt er um svör; trúarinn-
ar á það að lífið hafi tilgang. Þar
kom yfirvegun Sigmars, æðru-
leysi hans og virðing fyrir öllu
sem lifir og hrærist svo vel í
ljós.
Mamma og Sigmar áttu það
sameiginlegt að vera í eðli sínu
bændur sem bjuggu í borg. Þau
eru af þeirri kynslóð Íslendinga
sem var alin upp við íslenska bú-
skaparhætti og árlegar annir við
uppskeru og sláturtíð. Íslensk
bændamenning einkenndi heim-
ilishaldið og allir í fjölskyldunni
nutu góðs af, árið um kring.
Uppskeruhátíð, þorrablótin og
sumarsólstöður voru tilefni til að
fagna og mikið var um dýrðir,
söng og hljóðfæraleik, enda Sig-
mar félagslyndur og kunni því
best að hafa fullt hús af fólki í
mat og drykk. Á þennan hátt
voru mamma og Sigmar „borg-
arbændur“, þau sögðu aldrei
skilið við lífsstílinn sem sveitin
gaf, en nutu margbreytileika
borgarlífsins.
Sigmar náði háum aldri. Með
árunum kom í ljós að í Sigmari
bjó bæði eðli bóndans sem yrkir
eigin matjurtagarð, safnarans og
veiðimannsins. Margar voru
ferðirnar sem farnar voru með
nestispakka upp um fjöll og dali
til að safna fræjum, tína grös,
ber og sveppi, eða bleyta öng-
ulinn í ám og vötnum. Við syst-
urnar og börnin okkar, sem áttu
í Sigmari skemmtilegan og at-
hafnasaman afa, erum margs
vísari um gróður íslenskrar
náttúru eftir þessar ferðir um
landið með mömmu og Sigmari.
Undir það síðasta var Ell-
iðaárdalurinn og umhverfi hans
dalur dalanna.
Við systur erum þakklátar
fyrir allt sem Sigmar var okkur
og fjölskyldum okkar í öll þessi
ár, og ævinlega ánægðar með
það að mamma skuli hafa
kynnst honum og gefið okkur
tækifæri til að njóta hlýju hans
og nærveru. Blessuð sé minning
Sigmars.
Hansína, Þorkatla
og Sigurbjörg.
Í litadýrð lækkandi sólar lést
Sigmar Hróbjartsson nágranni
og vinur okkar hjóna, kominn
vel á tíræðisaldur. Kynni hófust
þegar við urðum nágrannar í
Brautarási fyrir þrjátíu og fimm
árum í næsta húsi við þau Sig-
mar og Ingibjörgu. Margs er að
minnast og allt á góðan veg.
Sigmar var starfsamur,
fylginn hugsjónum sínum, hag-
mæltur, vel lesinn og vel ritfær.
Þegar við kynntumst hafði hann
dregið úr múrverki en sinnti
næturvörslu og dreifingu blaða.
Stundaði sund og ræktunarstörf
á sumrin í Skammadal. Allt af
eldmóði sem einkenndi hann alla
tíð.
Stundum þegar ég kom úr
vinnu fékk ég að njóta vísna sem
höfðu orðið yrkisefni þann dag-
inn. Af nógu var að taka í henni
pólitík. Fyrir borgarstjórnar-
kosningar með haug bæklinga
fékk hann hjá mér þrjár bréfa-
klemmur. Daginn eftir lá þessi
vísa í anddyrinu:
Bréfaklemmur efla R
er það mjög að vonum.
Íhaldsmanna þróttur þverr
og þetta hentar konum.
Hann ritaði greinar í blöð og
fyrir fáum árum minningar frá
Sauðárkróki og Skagafirði í
Skagfirðingabók. Undurfallegur
texti. Hann tók opnum huga við
nýrri tækni. Nýtti sér netið til
upplýsingaöflunar og var auðvit-
að á fésbók og skæpi.
Margvísleg áhrif þiggur mað-
ur af samferðafólki sínu og áhrif
Sigmars eru þar ekki undan-
skilin.
Kúmenkaffi, vöfflur og rjómi,
soðið slátur, skötuveislur og
sviðalappir. Þegar Sigmar fór
með Gunnarshólma án nokkurs
hiks blaðalaust á níræðisaldri.
Sjóstangaveiði í Garðsjó og víð-
ar. Kosningavökur þar sem fjöl-
mörgum viðhorfum var til að
dreifa. Hvönn ræktuð við hús-
gaflinn og farið til fjallagrasa.
Berjum og öðrum jarðargróða
komið í frysti og rennt fyrir fisk
í ám og vötnum. Farfuglarnir
fengu hlaðborð veiga og gerðust
líklega staðfuglar fyrir vikið.
Fylgst var með veðurfari og því
hvort sumar og vetur frysi sam-
an. Skipst á blöðum sem við
fengum til baka með ábending-
unni „Lesist!“ þegar við átti.
Síðast en ekki síst snertir það
hjarta mitt þegar ég hugsa um
hlýhug hans í garð okkar hjóna.
Svo dæmi sé tekið meðal annars
við komu eftir langt flug síðla á
gamlárskvöld. Gamli maðurinn
búinn að fylla ísskápinn af góð-
gæti og fór ekki sjálfur í heim-
boð fyrr en við vorum komin
heilu og höldnu. Er þá fátt upp
talið af góðvild og hjálpsemi við
okkur Guðmund.
Hafi hann þökk fyrir allt og
allt.
Trúarjátning, ljóð Sigmars, er
eftirfarandi:
Á þinn himin hnatta sveim
ég horfi Drottinn minn
og lýt í auðmýkt lögum þeim
í ljóssins ríki finn.
Við blóm í haga batt ég tryggð
blíðan fuglasöng
og almættisins yfirskyggð
okkar jarðarföng.
Af trúnni á Jesú tók ég mið
og tigna nafnið hans
sem vildi snauðum veita lið
á vegi kærleikans.
Heiman búinn held ég senn
til heiða ljóssins sný
og í sátt við alla menn
í andans heimi bý.
Við kveðjum kæran vin og
biðjum Ingibjörgu konu Sig-
mars, börnum og ástvinum öll-
um blessunar.
Vilborg Runólfsdóttir.
Sigmar
Hróbjartsson
✝ Sigurlaug Ing-ólfsdóttir
fæddist 2. apríl
1928 og ólst upp á
Strandgötu 25b á
Akureyri. Hún lést
á Dvalarheimilinu
Hlíð 1. nóvember
2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ingibjörg Halldórs-
dóttir, f. 15. nóv-
ember 1904, frá Þorsteins-
stöðum í Grýtubakkahreppi, d.
24. október 1994, og Ingólfur
Guðmundsson Seyðfjörð, f. 23.
júlí 1897, frá Akureyri, d. 13.
febrúar 1962.
Systir Margrét Ingólfsdóttir,
fv. verslunarmaður í Reykjavík,
f. 19. september 1926, og fóst-
ursystir Ásta Sigurðardóttir,
sjúkraliði á Akureyri, f. 20.
febrúar 1943, systurdóttir Ingi-
bjargar Halldórsdóttur.
Hinn 2. júlí 1949 giftist Sig-
urlaug Ragnari Steinbergssyni,
hæstaréttarlögmanni, f. 19.
apríl 1927, frá Siglufirði, d. 26.
fræðingur og þroskaþjálfi, f.
1966. Börn hennar og Guðfinns
Pálssonar eru Sigurlaug Sól, f.
1999, og Þór Elí, f. 2002.
Barnabarnabörnin eru orðin
átta.
Sigurlaug lauk gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskóla Ak-
ureyrar árið 1945 og prófi frá
Húsmæðraskóla Ísafjarðar árið
1947. Hún vann í Björnsbakaríi
í Reykjavík á meðan Ragnar
var í laganámi og síðan í Stjör-
nuapóteki á Akureyri, áður en
dæturnar fæddust. Seinna er
Sigurlaug fór aftur út á vinnu-
markaðinn vann hún í Sjúkra-
samlagi Akureyrar í níu ár.
Góðtemplarareglan átti hug
hennar allan. Sjö ára gekk hún
í barnastúkuna Samúð, fjórtán
ára í stúkuna Ísafold, Fjallkon-
una nr. 1 og loks í Stórstúkuna.
Hún var í stjórn Friðbjarn-
arhúss, minjasafns templara á
Akureyri, í 20 ár, þar af 10 ár
sem formaður, og fékk hún
æðsta merki stórstúkunnar fyr-
ir það. Sigurlaug var mikil
hannyrðakona, saumaði út og
málaði postulín. Þá átti hún
vefstól þar sem hún óf mörg
listaverk.
Útör Sigurlaugar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 14.
nóvember 2014, og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
febrúar 1995. For-
eldrar hans voru
Soffía Sigtryggs-
dóttir, f. 6. júlí
1903, d. 28. ágúst
1990, og Steinberg
Jónsson, f. 17. nóv-
ember 1903, d. 11.
september 1984.
Sigurlaug og
Ragnar eignuðust
fjórar dætur: 1)
Guðbjörg Inga,
læknaritari, f. 1952, maki
Kristinn Tómasson. Börn
þeirra Ragnar Páll, f. 1978,
Ásta Sigurlaug, f. 1982, Baldur,
f. 1980, Ketill, f. 1982, og Sig-
rún, f. 1986, lést í bílslysi 2. júlí
2006. 2) Soffía Guðrún, við-
urkenndur bókari, f. 1955,
maki Steindór Sigurðsson.
Börn þeirra Anna Rut, f. 1976,
Sigurður Ingi, f. 1979, og
Haukur Heiðar, f. 1983. 3) Ingi-
björg, sjúkranuddari, f. 1957,
maki Axel Bragi Bragason.
Synir þeirra Bragi Rúnar, f.
1981, og Ingólfur Ragnar, f.
1983. 4) Ragna Sigurlaug, lög-
Kveðja frá tengdasyni.
Hvíldin er fengin himins öldur rugga
hjartkærri móður inn í djúpan frið.
Nú ber ei lengur yfirskin né skugga
skínandi ljómi Drottins blasir við.
Líður hún nú um áður ókunn svið.
Englanna bros mun þreytta sálu
hugga.
Hvíldin er fengin himins öldur rugga
hjartkærri móður inn í djúpan frið.
Þökk sé þér fyrir alla ástúð þína
allt sem þú gafst af þinni heitu sál.
Lengi skal kær þín milda minning
skína
merlar hún geislum dauðans varpa á.
Fagurt um eilífð blossar andans bál.
Burt er nú kvöl og þreyta sorg og
pína.
Þökk sé þér fyrir alla ástúð þína
allt sem þú gafst af þinni heitu sál.
(Matthías Jochumsson)
Axel Bragi Bragason.
Undarlegt hvað ævin líður en
ímynd fólks helst óbreytt í huga
manns allt frá upphafi til þess er
ævinni lýkur.
Amma var alltaf sú sama. Góð
kona, vönduð og vildi fólki vel.
Sama hvort viðmælandinn var
fimm ára pjakkur, minni mitt
nær ekki lengra, eða maður á
fertugsaldri; þá sá hún alltaf það
fallega og jákvæða við það sem
viðmælandi hennar var að fást
við. Ávallt var boðið upp á kakó
og heimabökuðu vínarbrauðin
sem voru í uppáhaldi hjá okkur
barnabörnunum. Þótt lengra liði
milli heimsókna, eftir því sem ár-
in liðu, var alltaf nóg að ganga
inn um dyrnar og segja „hæ
amma“ til að fá viðbrögðin „ert
þetta þú Bragi minn?“ Hlýjan og
viðmótið var ávallt eins og um
daglegan gest væri að ræða.
Amma var afar handlagin og á
meðal barna- og barnabarna eru
nú hundruð muna af ýmsu tagi
sem geyma minningu um mikla
handverkskonu. Hún vissi allt
um þjóðmálin, fylgdist vel með
og var viðræðuhæf um hvaðeina
sem bar á góma.
Amma var sátt við að hennar
tími væri á enda. Hún vissi sem
er að enginn flýr örlög sín. Það
er svo einkennilegt með það að
þótt við vitum að það muni koma
að símtalinu, þar sem okkur eru
tilkynnt tíðindin, þá er ekki ann-
að hægt en að vera trúr og vona
að það verði ekki í dag, hvern
dag. Þessi dagur kom þó 1. nóv-
ember. Amma farin í ferðina
löngu. Afi þarf ekki að bíða leng-
ur eftir augnablikinu sem þau
bæði hafa beðið eftir í 19 ár.
Tvær sálir sameinaðar á ný.
Ég á eftir að sakna þín,
amma. Það er ekki sjálfgefið að
eiga gott fólk að og það er því
með þakklæti sem ég kveð þig.
Ég bið almættið að taka vel á
móti þér.
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn
skjöldur og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og
gaf þér sitt líf.
(Ómar Ragnarsson)
Bragi Rúnar Axelsson.
Elsku amma Lauga hefur
kvatt þennan heim, farin á betri
stað og er nú sameinuð afa.
Minningarnar eru svo ótal
margar um ömmu sem stóð allt-
af við bakið á sínu fólki og var
alltaf til staðar.
Amma var hlý og góð, réttsýn
og heilsteypt, trú og traust og
flest lék í höndunum á henni, var
mikil hannyrðakona. Margar
minningarnar eiga sér stað í eld-
húsinu og það fór aldrei neinn
svangur frá ömmu Laugu. Að
sitja með ömmu við eldhúsborðið
að púsla, spila, teikna, mála nú
eða bara ræða málin, með ný-
bakað vínarbrauð eða kleinur á
diski, var yndislegt og ómetan-
legt. Það var ávallt tilhlökkunar-
efni að keyra á laugardögum frá
Hauganesi í grjónagraut til
ömmu og afa á Akureyri. Amma
tók á móti okkur í svuntunni,
ilmandi af mat og gaf okkur gott
og mikið knús. Það var alltaf
gott að koma í heimsókn til
hennar, hún var til staðar fyrir
okkur hvort sem það var til að
spjalla um daginn og veginn eða
til að leita ráða hjá. Hún hafði
sterkar skoðanir og oft sá maður
hlutina í öðru ljósi eftir að hafa
átt gott samtal við hana. Efst er
okkur systkinunum í huga þakk-
læti fyrir þau ár sem við nutum
samvista við ömmu Laugu og
minningarnar ylja okkur um
hjartarætur.
Þó dökkni og dimmi yfir
og dagsins lokið önn,
sú vissa að látinn lifir
er ljúf og sterk og sönn.
Hún er það ljós, sem lifir
og lýsir myrkan veg.
Hún ljómar öllu yfir
svo örugg, dásamleg.
Við samferð þína þökkum,
já, þökkum allt þitt starf.
Hrærðum huga og klökkum
þú hlaust þá gæfu í arf
að eiga huga heiðan
og hreina sanna lund,
sem gerði veg þinn greiðan
á granna og vinafund.
Nú ertu héðan hafinn
á hærra og betra svið.
Þar ást og alúð vafinn
en eftir stöndum við.
Þig drottinn Guð svo geymi
og gleðji þína sál.
Í öðrum æðra heimi
þér ómi guðamál.
(Valdemar Lárusson.)
Hvíldu í friði, elsku amma.
Anna Rut, Sigurður
Ingi og Haukur Heiðar
Steindórsbörn.
Fyrir næstum 70 árum gekk
ég í Barnastúkuna Sakleysið no.
3. Þar sá um barnastarfið ung
stúlka sem hét Sigurlaug. Málin
þróuðust þannig að ég fór að
leika undir hennar stjórn og upp
úr því hófst vinskapur á milli
okkar. Í gegnum lífið hagaði því
þannig til að við bjuggum í ná-
lægð hvor við aðra og brölluðum
við margt saman; sláturgerð,
hárlitanir, hreingerningar,
kleinubakstur og margt margt
fleira. Í lífinu skiptast á skin og
skúrir og þannig var það einnig
hjá okkur. Þrátt fyrir það slitn-
aði aldrei taugin á milli okkar.
Því vil ég að lokum þakka öll
góðu árin og kveðja með þakk-
læti góða vinkonu.
Elsku Gugga, Fía, Inga og
Ragna. Innilegar samúðarkveðj-
ur sendi ég ykkur.
Sólveig.
Mig langar að minnast móð-
ursystur minnar, Sigurlaugar
Ingólfsdóttur, sem nú hefur
kvatt sitt jarðneska líf. Lauga
var alla tíð hluti af minni tilveru
þótt sambandið væri mismikið
eins og gengur og gerist. Mest
var það á mínum mótunarárum
og ég er sannfærður um að ég á
hluta af uppeldi mínu henni og
Ragnari Steinbergssyni, eigin-
manni hennar, að þakka. Það er
ekkert sjálfgefið að fólk taki
aukameðlim inn á heimili sitt þó
svo um skyldleika sé að ræða.
Að taka mig, unglinginn, inn á
heimilið þótti þeim hjónum hins
vegar hið sjálfsagðasta mál, þeg-
ar ég hóf nám við Menntaskól-
ann á Akureyri. Var ávallt komið
fram við mig eins og ég væri
einn af fjölskyldunni. Ef til vill
naut ég þess að vera eini strák-
urinn á heimilinu en heimasæt-
urnar voru fjórar að tölu.
Frænka fylgdist grannt með
mér og góð ráð voru gefin þegar
þess þurfti með. Lauga vék oft
góðu að skólafélögum mínum og
Sigurlaug
Ingólfsdóttir