Fram - 12.09.1922, Blaðsíða 3

s
F8#yv
Nr. 35
geislað, frá heitu hjarta,
heilög skal minning þín.
Enginn fann auðlegð meiri, —
Engin er gjöf svo dýr, —
minning göfugrar móður
mér innst í sálu býr.
Sól aftur lyftast lít eg, —
ljóshafið gjafarans.
Svo ertu mér, ó mamma
mesta gjöf kærleikans.
S. G.
Vikan.
Síldin. Sökum óstillingar til sjávarins,
var lítið hægt að stunda síldveiði fyrrip.
vikunnar, — þó fengu stim skipin nokkra
síld því gnægð var af henni. Allflestir hér
voru orðnir tunnulausir, svo flest skipin
seldu síldarverksmiðjunum bæði hér og í
Krossanesi. Hina síðustu góðveðurs-daga
hefir verið fremur lítið um síld, svo helst
er titlit fvrir að nótaveiðin sé að verða
búin en reknetaveiði gepir haldist eitthvað
fram eftir mánuðinum ef góð tíð verður.
Nii er búið að salta hér á Sigluf. sam-
tals 137 þús. tn. og alls á landinu 210
þús. tn. yfir vertiðina og er talsverður
hluti af því kominu á markaðinn. Ágisk-
að er að utan laudhelginnar hafi verið
saltaðar 80 þús. tn.
Norsku síldarskipin eru nú flest farin
eða á förum og mörg sunnlensku skipin
sömuleiðis.
Þorskafli er góður nú þessasíðustu
dagana en fyrripart vikunnar var lítið ró-
ið sökum ógæfta.
Mennirnir báðir sem slösuðust hjá
Ooos eru nú komnir á fætur og útlit fyr-
ir að þeir verði jafugóðir.
J ó n Ouðmun dsson verslunarstj,
liggur en á Akureyrarspítala. — Þurfti að
skera upp fótinn tvisvar af afleiðingum
meiðslisins sem liann fékk hér. og var
hann um tíma mjög veikur, eneruúsagð-
ur úr allri hættu.
Landhelgisb rot. »Þór« tók í þess-
ari viku E.s. »jotun« frá Stavangri við
landhelgisveiðar austur á Skjálfanda og
kom með hann hingað til Siglufjarðar; —
var hann sektaður um 3000 kr. og nótin
gjörð upptæk. Nótin var seld á uppboði
fyrir um 1800 kr,— Alls hafa verið sektuð
hér í sumar 9 skip um samtals 7700 kr.
S e k t a ð i r hafa nokkrir menn verið
fyrir óspektir á götum bæjarins, — oftast
stafandi af drykkjuskap. Sektirnar hafa
verið frá 30—100 kr. fyrir hvern. Drykkju-
skapur hefir verið vonum minni í sumar,
en þó meiri en nógur. Er ilt til þess að
vita að vín skuli-vera selt hér á ólögleg-
an hátt í nokkurum stöðum, og lögreglan
skuli standa magnlaus gegn þeim ófögn-
uði þrátt fyrir góðan vilja, af því hana
vantar aðstoð borgaranna sjálfra, til að fá
sannanir á lögbrjótana.
Málverkasýningu hélt Freymóður
Jóhannsson frá Akureyri hér, f. sunnud.
Freymóður er byrjandi, og hefir að sögn
brotist áfram við hjálp eigin krafta. »Fram«
brestur alveg þekkiugu til að dæma um
listagildi málvérka, en það þykisthannþó
geta sagt, að þarna sé listamannsefni á
ferð. Þarna voru rúm 40 málverk og voru
sum þeirra að því er oss og fleirum fannst
mjög snotur, — t. d. Thorvaldsens Mu-
sennt, mynd frá Akureyri, Mamma með
drenginn sinn og fl. Var leitt til þess að
vita að fremur fáir sóttu sýningu hans
vegna afskapa óveðurs.
K i r k j a n. Messað á sunnud. kl. 2 síð-
degis; ferming og altarisganga.
k -
Hestavísur,
Grána og Fjöður.
Vér íslendingar liöium löngum
verið kallaðir kærir að hestum og
er það eigi að undra, því óvíða
með þjóðum mun samvinnan og
vináttan vera jafn náin milli manns
og hests sem hjá oss. — Hestur-
inn er mörgum manninum hér á
íslandi annað og meira en vinnu-
dýrið sem hann hefir not af, —
hann er vinurinn og félaginn
tryggi, og oft og mörgutn sinnum
I í f g j a f i n n, því mörg eru manns-
lífin sem íslensku hestarnir hafa
bjargað. Það er því ekki að undra
þó margur hafi orkt erfiljóð eftir
kæran og góðan hest, engu síður
en eftir nákomin ættingja eða góð-
an vin, enda er til manna á meðal
hinn mesti fjöldi þesskonar eftir-
mæla og þeii ra sumra hverra snild-
ar vel kveðinna. Nægir að benda
á hestavísur Páls Olafssonar, Gríms
Thomsens og annara bestu skáld-
anna til að sýna að það eru ekki
alt viðvaningar sem þar um hafa
fjallað.
Vísur þær sem hér fara á eitir
eru einar af mörgum, og sýná glögt
trygðina og hlýjuna milli hestanna
og eigandans, og eru þær hér birtar
að tihnælum lians. "
Gleði dvína geislinn fer,
glatt sem skíni um brána.
Fjörs af línu fallin er, —
»Fjöður« mín og »Grána«.
Bar mig tíðast brautum á,
búin prýði freinda,
orðlögð víða höldum hjá,
hryssan síðar nefnda.
T3Í
Söðlaljón með svæsið fjör,
sí->t á hrjótium steytti.
Yfir frónið æddi snör,
eld úr skónum hreytti,
Fanst í lyndi fús á sprett,
frá nam hrynda trega.
Líkt sem hindin, hröð og létt,
hryssan yndislega.
Sýndi teistan Pófa þrátt,
þol, og hreysti bæði.
Makkan reisti og höfuð hátt,
hljóp svo geist um svæði.
Sporið hasta hafði þó,
hörðurh gnast í steinum.
En hvað fast við ekru sló,
ei fékk last hjá neinum.
Fótvissari fram í hel,
faxamar sást engin.
Margan bar hún manninn vel,
margoft var hún fengin.
Feigðar rata fékk að Þró, —
fyrir atvik bundin.
Lengur gat hún lifað þó,
létt og hvatstíg fundin.
% ______________
Um landstraðir oftast gekk,
efíir jiað hjá mengi, -
uns í staðinn Fjöður fékk,
ferða h-aða lengi.
Víða um slóðir best mig bar,
bragna hnjóði fjærri.
Hún, sem góða Grána var,
gjöf, frá móður kærri.
Brúnkinnóttan kollinn bar,
knáleg dóttir Grana.
Reynd að þrótt og vaskleik var,
— vænt mér þótti um hana.
T í ð i n. Rigning og þoka fyrripart vik-
unnar og talsverður sjór. Um miðja vik-
una létti upp, og var sólskin og góður
heyþurkur, á finitud. og föstud. en að
litlu gagni varð hann sökum þess, að
hellirigningu gjörði á laugardagsnóttina.
Lattgard. vestan stormur.
186
183
aði. í sömu svipan hevrðu þeir lágt htjóð. Þeir flýttu sér til baka
og varð Moruington fyrstur inn í kpfann. Þar lá Cecil flatur á
gólfinu og hafði fengið heilablóðfalí. Pað var þriðja áfallið.
Peir báru hann gætilega út á sltðann og fóru með hann til
Georgsvirkis og komst hann þar í sjúkrahús og fálu þeir hann
umsjón læknisins. Hann hafði rænu með köflum og lagði þá svo
fast að þeim að halda áfram ferð sinni, að þeir urðu að láta að
orðum hans. Peir fengu virkisstjóranum peninga honurn til fram-
færslu og hann hét þeim að láta þá vita, hvað honum íiði. Héldu
þeir svo heim til Englands.
XXVI.
Tvenn brúðhjón.
Eva sat í dagstofunni klædd dökkum sorgarbúningi og var
að lesa játningu manns þess, sem hún hafði haldið vera föður
sinn. Undrun hennar snerist í meðaumkvun þegar hún las sein-
ustu línurnar, sem svo hljóðuðu:
»Eg þori varla að biðja þig fyrirgefningar, Eva. Pað nær
engin fyrirgefning til ranginda þeirra, sem eg hefi haft í frammi
við þig og föður þinn, en mundu það, að það er þín vegna,
sem eg hefi hætt við lífsáíorm mitt og að það er ástin til þín,
sem knúð heíir ntig til að gera þessa yfirbót, þótt seint sé. Eg
vona, að þú berir ekki óvildarhug til þess manns, sem verja vill
ókomnum æfidögum sínum til friðþægingar ranglæti því, sem
hann biður þig að gleyma. Mundu það líka, að allan þann tíma
sem eg hélt stöðu föður þíns meó ofbeldi og yfirgangi, nauteg
ekki velgengni minnar nokkra stund. Eg lagði inn á stjórnmála-
eg fékk annað .áfallið. Nú hefirðu opnað mér aðganginn að eig-
um þínum og stöðu, svift sjálfan þig þinni eigin hamingju og
létt bölvuninni af herðum mér, en : rna eru laun bín.« Hann
benti á öskuna í eldstónni, Fraðu uú aítur íil Englands segi
eg þér, og láttu þelta — hann ueut: : bréfið era okkar á
milli. Pú þarft ekki að skoða huga þinn um (>■ a, því aklrei stig
eg mínurn fæti á England framai. Og ef þú tekur þessari ákvörð-
un minnr sem friðþægingu fyrir órétt þann; er eg hefi haft í
frammi við þig og ef þú vilt gleyma öllu öðru en þvi, að víð
erum bræður, þá réttu mór hönd þína og fyrirgefðu mér. Þá er
eg ánægður.
»Látum það þá vera svo,« sagði Haraldur og rétti honum
hönd sína. »Látum það vera eins og þú segir. Eg fyrirgef þér
alt — það er alt afmáð með því drengskaparbragði, sem þú hef-
ir gert í dag. Eg hverf aftur til Englands, en komdu með mér,
Cecil. A liðna tímann skal enginn minnast og þú skalt vera hjart-
anlega velkominn.«
Ocil hristi höfuðíð. Freistaðu mín ekki,« sagði hann. »Eg
hefi svarið að stíga aldrei fæti mín v á enska jörð framar og
þann eið ætla eg mér að ;Ja. Eg ætla að dvelja
hér um stundarsakir, en þú skalt fá fréitir af mér. Eg held, að
eg verði hér ekki til langframa, en það r ekki til neins fyrir þig
að bjóða mér að koma með þér. Eg er búinn að fastráða þetta
— farangur minn, -peningar og farseðlar er alt saman þfn eign
og láttu mig fylgja þér til skips áður en hríðarveðrin banwa alla
umferð. Par skulutn við kveðjast og svo sný eg aftur til gamla
kofans, þar sem við hefðum getað lifað góðti lífi þrátt fyrir alt
og alt, hefði eg ekki svikið félaga minn i trygðum. Komdu nú,
gamli vinur. Eg sknl se 'da þér elgshöfuð lil að prýða anddyri
þitt og skinn af heimskautaref í leikhúsfeld handa Evu. -—
Komdij nú!«